Ο Μάρκος ντα Κόστα διαλέγει 10 βιβλία

Ο Μάρκος ντα Κόστα, ο γιαννιώτης συγγραφέας του «Λύω, σιωπή» διαλέγει δέκα αγαπημένα του βιβλία:

«Το Σιλμαρίλλιον» του J.R.R Tolkien.

 Αδιαμφισβήτητα διαβάζοντάς το ως έφηβος, μου διέφυγαν πολλά από τα υψηλά νοήματα και τους συμβολισμούς που ενορχηστρώνει ο Τόλκιν για να υφάνει το σύμπαν του. Σαν ενήλικας πλέον δε μπορώ παρά να αντιμετωπίσω με δέος την έρευνα και την επιμονή που χρειάστηκαν για να συνταχθεί ένα τέτοιο έργο.

«Το Κορίτσι με το Τατουάζ» του Stieg Larsson.

Το έργο ορόσημο που κατάφερε να εδραιώσει το συγγραφέα στη Σκανδιναβική αστυνομική και πολιτική λογοτεχνία, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο με την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου. Επιτυγχάνει βαθιές ψυχογραφικές βουτιές σε σκοτεινούς ήρωες, κόβοντας την ανάσα.

«Out» της Kirino Natsuo.

Ένα μυθιστόρημα με πολύ έντονο λαογραφικό στοιχείο μιας και διαδραματίζεται και επεξηγεί γνωστές και άγνωστες πτυχές της καθημερινότητας τεσσάρων γυναικών στο Τόκιο. Το έργο αποτελεί ωδή στον φεμινισμό και την χειραφέτηση, ακόμα κι όταν αυτά εκδηλώνονται στις πιο ακραίες εκφάνσεις τους.

“Carrie”, αλλά και τα άπαντα του Stephen King.

Σαν παιδί είχα γεμάτα τα ράφια της βιβλιοθήκης μου, με τη σειρά βιβλίων μυστηρίου «Ανατριχίλες», οπότε όταν για πρώτη φορά μου προτάθηκε να διαβάσω King ένιωσα πρωτόγνωρα. Στην Κάρυ -αλλά και στα περισσότερα έργα- βρήκα μια μορφή ταύτισης με τους ήρωες που ζούσαν καταστάσεις μυστηρίου σε μικρές επαρχιακές πόλεις.

H «Κόλαση» το πρώτο βιβλίο της «Θείας Κωμωδίας» του  Dante Aligheri.

Ένα από τα κορυφαία κλασικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που είχα την τύχη να διαβάσω κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων. Η περιγραφή της Κόλασης, αυτού του φριχτού μέρους που από παιδιά μας έμαθαν να φοβόμαστε και να τρέμουμε, και που ορίζει ολόκληρες τις ζωές μας, γίνεται ξαφνικά το στρατόπεδο διεκδίκησης ενός έρωτα.

«Το Αμάρτημα Της Μητρός Μου» του Γεώργιου Βιζυηνού.

Ένα από τα διηγήματα τα οποία μου βγήκαν από τη μύτη στην Γ’ Λυκείου μιας και ήταν κομμάτι της εξεταστέας ύλης για τις Πανελλήνιες. Χρόνια αφού τελείωσε αυτό το μαρτύριο, το διάβασα ανερμάτιστος από το βαθμοθηρικό σύστημα και συγκινήθηκα. Η παθολογική σχέση μητέρας-γιου που ζει και βασιλεύει μέχρι και σήμερα σκιαγραφείται μοναδικά στο έργο αυτό.

«On The Road» του Jack Kerouac.

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα το Καλοκαίρι μετά το πέρας των Πανελληνίων. Η απόλυτη ταύτιση στο κοινό (;) όνειρο όλων των παιδιών που έχουν πει στα 20’s τους ότι θα ανέβουν στο τρένο που διατρέχει ολόκληρη την Ευρώπη, ταξιδεύοντας από χώρα σε χώρα, βρίσκει την απάντησή της στο έργο του Κερουάκ. Αποτελεί την ιστορία ενός νέου που στην αναζήτηση του εαυτού του, και στην διαμόρφωση της ιδιοσυγκρασίας του, παρατάει τα πάντα και ταξιδεύει για να μάθει να ζει.

«Τα Μαύρα Παπούτσια Της Παρέλασης» του Βαγγέλη Προβιά.

Ένα από τα βιβλία που μου δωρίστηκαν και ενίσχυσαν το λογοτεχνικό μου οπλοστάσιο με θάρρος για να καταφέρω να εκφράσω και εγώ τις δικές μου αλήθειες. Στα διηγήματα του Προβιά, με επαγωγική μέθοδο, εξάγονται γενικά πορίσματα για τη ζωή και τον έρωτα.

Τα παραμύθια των Αδελφών Grimm.

Για να καταφέρουν να εκδοθούν λόγω του σκοτεινού και προκλητικού για την εποχή τους χαρακτήρα, τα αδέρφια αναγκάστηκαν να «ελαφρύνουν» και να γεμίσουν φως τις ιστορίες τους, περισσότερες από 50 φορές. Η πρωταρχική εκδοχή τους, όσο ζοφερή και φρικαλέα κι αν είναι, είναι η πιο γκοθ εκδοχή παραμυθιών που μπορεί να διαβάσει κανείς και αυτό.

«Lord Of Flies» του William Golding

Από τα πιο δυνατά και συμβολικά έργα της λογοτεχνίας που είχα την απόλαυση να διαβάσω σχεδόν μονομιάς. Ωμό και ειλικρινές. Βαθύ και στοχαστικό ταυτόχρονα. Βραβευμένο με Νόμπελ και σίγουρα όχι αδίκως.