Ο δρόμος ενός πρύτανη

Πριν από λίγες μέρες, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων υποδέχθηκε την 25η πρυτανική του αρχή (σε θητείες), από τότε που το ίδρυμα έγινε ανεξάρτητο πανεπιστήμιο.

Ωστόσο, ο πρώτος άνθρωπος που το διοίκησε, είχε έρθει αρκετά νωρίτερα στα Γιάννενα και ήταν ο πρώτος του πρόεδρος. Τότε, το πανεπιστήμιο ήταν  ένα παράρτημα του ΑΠΘ, όπου ο εν λόγω είχε διατελέσει ήδη πρυτάνης: Ο Στυλιανός Καψωμένος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους φιλολόγους της νεότερης ιστορίας στην ελληνική γραμματεία και το όνομά του, φέρει ένας μικρός δρόμος παράλληλα στη Δομπόλη. Εκεί δηλαδή που προέδρευσε λίγο μετά την ίδρυση του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Υπό αυτή την έννοια η ταμπέλα που σηματοδοτεί το δρόμο έχει μια μικρή, τιμητική ωστόσο, ανακρίβεια (δεν ήταν δηλαδή τυπικά πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων). 

Ο Στυλιανός Καψωμένος γεννήθηκε το 1907 στα Χανιά και σπούδασε στη Φιλοσοφική Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία και το 1942 έγινε επιστημονικός συνεργάτης της Ακαδημίας Αθηνών.

Φιλόλογος, με ειδίκευση στην παπυρολογία, αλλά και μεταφραστής αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Το 1984 για παράδειγμα, το ΚΘΒΕ ανέβασε στη θερινή περίοδο την παράσταση «Τραχίνιες/Άλκηστη» σε σκηνοθεσία του Νίκου Χαραλάμπους και μετάφραση του Καψωμένου.  

Υπήρξε συμμαθητής και φίλος του Εμμανουήλ Κριαρά. Ο Καψωμένος πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1978 και ο φίλος του, αργότερα τον αποχαιρέτησε με ένα δισέλιδο σχεδόν κείμενο στη «Νέα Εστία» (τ. 1.223): «…ο Καψωμένος ανήκε στους αθόρυβους επιστήμονες του εργαστηρίου» γράφει ο Κριαράς και συμπληρώνει: «Από τα νεανικά του χρόνια, είχε, όπως είπα, δεχτεί το δημοτικισμό και με τη συγγραφική του πράξη τον υποστήριζε. Είχε πιστέψει από παλιότερα στη νίκη της δημοτικής, ακόμη και χωρίς τους αγώνες για τους οποίους άλλοι ήταν περισσότερο απ’ αυτόν ψυχικά παρασκευασμένοι».

Ο Κριαράς γράφει και για το ρόλο που έπαιξε ο Καψωμένος στην ίδρυση και ανάπτυξη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ως πρώτος πρόεδρος της Φιλοσοφικής. «Αποχώρησε από την υπηρεσία το 1972, έχοντας διατελέσει κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής στα χρόνια 1951-1952 και 1960-1961. Επρυτάνευσε το 1968-1969. Από τη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης είχε ορισθεί πρόεδρος του τμήματός της των Ιωαννίνων, που το οργάνωσε έως τη στιγμή που έγινε ανεξάρτητη πανεπιστημιακή σχολή».