Ο Βαγγέλης Μπουλουχτσής ακούει 10+1 κομμάτια των Dire Straits

Ενόψει του Dire Straits Tribute που θα λάβει χώρα στο Studio 203, στις 23 Δεκεμβρίου, στο ΚΕΠΑΒΙ, ο Βαγγέλης Μπουλουχτσής διαλέγει 10+1 κομμάτια των Straits και μιλάει για αυτά:

Για το νόημά τους, όπως το εξέλαβε ο ίδιος, για το πώς του «μίλησαν» και πώς αναπαράχθηκαν μουσικά στο πέρασμα των χρόνων.
Κάποια από αυτά, θα τα ακούσετε το Σάββατο, όσοι και όσες βρεθείτε στο live.

Για πάμε:

Sultans of Swing

Στο πρώτο άκουσμα του Sultans, πίσω στο 1978, την έκπληξη την ακολούθησε ο ενθουσιασμός. Συνηθισμένοι από τόνους παραμόρφωσης στις κιθάρες που ακούγαμε, μας φάνηκε αδιανόητο το πώς μια καθαρή στρατοκάστερ και μία χαμηλότονη και κάπως θολή φωνή μπορούσαν να οδηγήσουν σε τόσο εκτενείς περιοχές ανανέωσης.

Τα λόγια από την άλλη, μας ταξίδεψαν στο μουσικό γίγνεσθαι του Λονδίνου της εποχής όπου η παρακμιακή ατμόσφαιρα κάποιου κλαμπ στο οποίο παίζει μια jazz μπάντα με το όνομα “The Sultans of Swing” αντιδιαστέλεται με την μετακίνηση του νεανικού κοινού προς rock ‘n’ roll αναζητήσεις. Άλλωστε είχε ήδη ξεσπάσει το πανκ. Το κομμάτι είχε τρομερή ενέργεια και τρομερή rhythm section που σε γέμιζε με αίσθημα ελευθερίας και απόδρασης περιέχοντας επιπλέον μία από τις γνωστότερες κιθαριστικές φράσεις από καταβολής ροκ κιθάρας. Σημειώνω επίσης ότι είχε γίνει ταυτόχρονα μεγάλη επιτυχία και εδώ, όπως και σε όλον τον κόσμο και όχι με διαφορά δεκαετίας. Το είχαμε παίξει μάλιστα και με τους Deans στην συναυλία μας στο παλλάδιο το 1979.

Lions

Εκπληκτικό τραγούδι τόσο σε μουσικό, όσο και σε στιχουργικό επίπεδο. Είναι από εκείνα τα κομμάτια που αποκαλύπτουν ότι ο τύπος με την κόκκινη στρατοκάστερ και τον μοναδικό και αξεπέραστο ήχο, δεν έπαιζε μόνο τρομερή κιθάρα, αλλά έγραφε στα τραγούδια του ποίηση επιπέδου. Μία μπαλάντα με υπέροχη αρμονία και καταπληκτική ερμηνεία. Ακολουθώντας μία όμορφη κοπέλα στο τρένο που διαβάζει στην εφημερίδα τα ζώδια αδιαφορώντας για έναν κόσμο που έχει αλλάξει αμετάκλητα γύρω της, ο M.K. ξεδιπλώνει την αποστροφή των στιβαγμένων στα τρένα Βρετανών στο κάλεσμα της εκκλησίας όπως και στον μεγαλοϊδεατισμό της άλλοτε κραταιάς Βρετανίας, μέσα από την αντίθεση των σχημάτων που σχηματίζουν στον αέρα τα ψαρόνια καθώς αναζητούν τροφή από τη μια με εκείνη της ψυχρής ακινησίας των τεσσάρων πέτρινων λεόντων της πλατείας Τrafalgar που δεν σημαίνουν τίποτε πια για κανέναν. Φυσικά η ανάλυση ενός τέτοιου τραγουδιού δεν εξαντλείται με λίγα λόγια.

In the Gallery

Ένα τραγούδι που μέσα μου μένει για πάντα άφθαρτο. Η μπάντα εδώ καταφέρνει το αδύνατο. Παρότι το groove είναι εκπληκτικό, εν τούτοις σε κρατάει καθηλωμένο σε μία πρωτόγνωρη συμμετοχική μουσική εμπειρία με την παθιασμένη και περίτεχνα παιγμένη φρασεολογία στην κιθάρα αλλά και την θυμωμένη φωνητική του ερμηνεία καθώς ο knopfler εξιστορεί με μοναδικό τρόπο τη ζωή και τό έργο του γλύπτη Harry Phillips, ο οποίος έζησε και έδρασε στο Leeds της Αγγλίας και πέθανε στην αφάνεια, αφού οι dealers της τέχνης προωθούσαν, όπως πάντα, κατώτερους, έως και ανάξιους εικαστικούς στις εκθέσεις των μεγάλων galleries. Στο κομμάτι αναφέρονται επίσης υπαρκτά και γνωστά έργα του γλύπτη που αναγνωρίστηκε εν τέλει, πλην όμως, ως είθισται, μετά τον θάνατό του.

Τραγούδι κραυγή που φέρει μέσα της όλη την τραγικότητα της ζωής των «καταραμένων καλλιτεχνών». Αριστούργημα.

Water of Love

Ένα country - blues κόσμημα με όλα τα κομφόρ. Slide κιθάρες, ευρηματικά κρουστά και μοναδική ερμηνεία, που εκφράζει τέλεια ένα ερημικό και άνυδρο περιβάλλον, ως σύμβολο της απώλειας και της μοναξιάς με την ανάγκη μας για αγάπη, ως μία καθαρτήρια βροχή ή σαν ένα ποτάμι που τρέχει ελεύθερο φέρνοντας στη ροή του το νερό της αγάπης.

Η αγάπη βρίσκεται βαθιά μέσα μας όπως το νερό στο έδαφος, κάποια μέρα όμως θα αναβλύσει και θα μας κατακλύσει.

Πολυαγαπημένο.

Down to the waterline

Πιθανόν να το είχα ακούσει ακόμη πιο πριν και από το Sultans of Swing. Uptempo τραγούδι με ωραίο νεανικό παίξιμο, αξεπέραστες εισαγωγές και solos στην κιθάρα, φέρει το μοναδικό δακτυλικό αποτύπωμα της τραγουδοποιΐας του Knopfler αλλά και την γνώριμη σφραγίδα του ήχου των Dire Straits από εκείνο το σημείο και έπειτα. Μου έδινε πάντα μία new wave εντύπωση χωρίς να είναι ακριβώς κάτι τέτοιο. Ίσως να ήταν η φωνή που εξυφαίνει μοναδικά την ατμόσφαιρα των αυτοβιογραφικών, πιστεύω, στίχων γύρω από τους εφηβικούς έρωτες των παιδιών της εργατικής τάξης στα στενά σοκάκια του Newcastle με τα γνωστά dogleap σκαλοπάτια και κάτω στον ποταμό Tyne με τα ατμοπλοϊκά και τα φορτηγά να διασχίζουν τα νερά στην ομίχλη της κρύας νύχτας. «Στις τσέπες μας δεν είχαμε λεφτά και τα ρούχα μας ήταν σκισμένα, κι ήταν τα χέρια σου παγωμένα, μα ζεστά τα χείλη σου».

Σε κάθε έρωτα όμως κάποιος φεύγει και κάποιος μένει πίσω, γι’ αυτό και η τελευταία στροφή του τραγουδιού δεν μπορεί παρά να σε γεμίζει συγκίνηση σε κάθε ακρόαση.

Wild west end

Ο χαρακτηριστικός ήχος της dobro κιθάρας δημιουργεί μία φολκ αίσθηση και μία χαλαρή διάθεση, πάνω στην οποία στήνεται ένα εξαιρετικό αφηγηματικό και αρκούντως σαγηνευτικό τραγούδι. Σε προκαλεί να ακολουθήσεις τη διαδρομή του Mark Knopfler από τα γνωστά καφέ της εποχής προς τα δυτικά προάστια και την Chinatown όπου πίσω από τα εστιατόρια με τις πάπιες στις πόρτες, παίζεται πολύ χοντρό παράνομο χρήμα και τα πράγματα αγριεύουν. Είναι άξιος λόγου ο γλαφυρός τρόπος με τον οποίο ο knopfler δίνει μία ποιητική διάσταση των εντυπώσεών του από τις βόλτες του στο Λονδίνο ακόμη και όταν περιγράφει καθημερινά πράγματα, όπως τα ψώνια που κάνει για την κιθάρα του, το φλερτ στους δρόμους η την εισπράκτορα του λεωφορείου 19 (που τον κάνει να νιώθει 19χρονος και πάλι). Το τραγούδι είναι γραμμένο σε τρία ακόρντα, όμως όταν ακούσεις την πρώτη νότα, δεν μπορείς να μην το ακούσεις ολόκληρο.

Six blade knife

Αργόσυρτο και υποβλητικό, σχεδόν υπνωτικό ηχορρυθμικά, με γοήτευε πάντα. Η κιθάρα του Mark Knopfler σχεδόν μιλάει όμως και η ερμηνεία του είναι εξαιρετική, καθώς φέρει όλη την κούραση ενός ανθρώπου που θέλει να απαλλαγεί από τις εξαρτήσεις. Εις μάτην όμως. Η εξάρτηση είναι ένα μαχαίρι με πολλές λεπίδες κι ο καθένας έχει το δικό του. Μπορεί να είναι μια βελόνα, μια γυναίκα ή και οτιδήποτε άλλο που δεν μπορείς να δεις. Υπέροχο κομμάτι στην αφοπλιστική απλότητά του που όταν το ακούς (τι ειρωνεία) δεν μπορείς να μην βάλεις ένα ποτό..

Once upon a time in the west

Κάποτε στη δύση. Στην άγρια δύση συγκεκριμένα. Ένα δύσκολο κομμάτι ερμηνευτικά που από την πρώτη φορά που το ακούσαμε το μακρινό 1980 μας παρέσυρε σέ μία αδιόρατη western-spaghetti ατμόσφαιρα, χωρίς να είναι κόλας. Το τραγούδι είναι μία καταγγελία όλων αυτών των καταστάσεων που ζούμε. Την κακή οδική συμπεριφορά και την ασέβεια προς τον διπλανό μας, την κρυψίνοια και την αποχή μας από τα κοινά, την βία που όλο και γενικεύεται δίχως να υπάρχει προστασία, τα προβλήματα που συσσωρεύονται στις πόλεις της αφθονίας δίχως να διαφαίνεται κάποια λύση.

Από τις καλύτερες στιγμές του δεύτερου άλμπουμ των Dire Straits.

Where do you think you're going

Ένα εξαιρετικό τραγούδι που η φαινομενική του απλότητα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το όχημα για ένα μοναδικό κρεσέντο που χτίζεται παράλληλα με ένα πολύ εκφραστικό σόλο της πάντα ομιλούσας κιθάρας του M. K. Ένα τραγούδι που μοιάζει με έναν μονόλογο αγάπης και έγνοιας, αλλά μάλλον είναι μια συγκαλυμμένη έκφραση του ανθρώπινου εγωισμού.

Brothers in arms

Ένα γλυκόπικρο τραγούδι που εκτός από τις πάντα υπέροχες κιθάρες, δεν περνάνε απαρατήρητα τα keyboards καθώς οι Dire Straits διευρύνονταν ηχοχρωματικά σε αυτόν τον ομώνυμο τρίτο δίσκο τους και υπήρχαν τριγμοί και αλλαγές στο lineup.

Ένα τραγούδι που έχει διττό χαρακτήρα. Είναι ένας εξαίσιος αντιπολεμικός θρήνος, όμως έχει και μια ιαματική επίδραση στον ακροατή. Και βέβαια, δίνει και μία πρώτη γεύση για τα υπέροχα soundtracks που θα έγραφε στην μετέπειτα πορεία του ο χαρισματικός Mark Knopfler, δίχως, εννοείται να αφήσει ποτέ τα boogies, τα hillbillies, καί τα blues που τόσο πετυχημένα έδεσε με το βρετανικό ροκ.

Money for nothing

Μάθημα για το πως να κατασκευάσεις μία παγκόσμια επιτυχία. Τα συστατικά; Ένα πανίσχυρο ριφ, ένα εξίσου πανίσχυρο ρεφραίν και μία σειρά από rock φωνητικά μοτίβα γεμάτο hooks. Εύκολο; Για κάνε το αν μπορείς …

Μνημειώδης η θεατρικού τύπου ερμηνεία των στίχων όπου κάποιος εργαζόμενος που κουβαλάει και εγκαθιστά ηλεκτρικές συσκευές ζηλεύει αλλά και χλευάζει τους σταρς που βλέπει στο MTV. «Αυτή είναι δουλειά δικέ μου, παίζεις λίγη κιθαρίτσα και έχεις αέρα λεφτά και τσάμπα γκόμενες».