Ο Θοδωρής Κούκιας και «Ο πυροβάτης των αστεριών»

Τον Θοδωρή Κούκια, τα τελευταία δύο χρόνια, τον συναντά κανείς σε ένα γραφείο στο Δημόσιο ΙΕΚ Ιωαννίνων. Στη θέση του υποδιευθυντή… Αν και σε διοικητική θέση, ο Θοδωρής Κούκιας παραμένει επί της ουσίας εκπαιδευτικός, για τον οποίο το σχολείο αποτελεί το άλφα και το ωμέγα και της παράλληλης συγγραφικής του ιδιότητας. Τα πρώτα του «επίσημα» βήματα ως συγγραφέας τα έκανε πριν από πέντε χρόνια, με την έκδοση του βιβλίου «Το νεκρό ψάρι». Το 2016, ακολούθησε «Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων», ένα μυθιστόρημα με μια καλή διαδρομή στη νεανική λογοτεχνία. Το νέο του πόνημα φέρει τον τίτλο «Ο πυροβάτης των αστεριών» (εκδόσεις Κέδρος). Ο «Τύπος Ιωαννίνων» μίλησε μαζί του με αφορμή το καινούριο του «ταξίδι» στη λογοτεχνία.

Ποια είναι η ιστορία του νέου σου βιβλίου;

Είναι η ιστορία ενός παιδιού που κάνει κατ’ οίκον διδασκαλία επειδή πάσχει από μια αρρώστια. Έχει ευαίσθητα οστά, με αποτέλεσμα οι γονείς του να είναι υπερπροστατευτικοί. Μια μέρα, τον παίρνει στη δουλειά ο μεγάλος του αδελφός. Εκεί γίνεται ένα λάθος. Μια πελάτισσα χάνει το παλτό της, και το παιδί, που δεν έχει βγει ποτέ στην πόλη μόνο του, αναλαμβάνει να της πάει στο σπίτι το σωστό παλτό. Αυτό το βιβλίο είναι για μια νύχτα. Μέσα σε μια νύχτα, το παιδί αυτό θα δει πράγματα που δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του. Θα δει την Ελλάδα της κρίσης κι άλλα πολλά.

Οπότε ένα από τα ζητήματα που θέτεις, είναι η υπερπροστατευτικότητα;

Σε αυτό το βιβλίο δεν έχω λέξεις-κλειδιά. Στο προηγούμενο (σ.σ. «Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων) υπήρχαν λέξεις-κλειδιά όπως «σχολικός εκφοβισμός» και «κατάθλιψη». Σε αυτό αφήνω τον αναγνώστη να θέσει μόνος του τα όρια της ιστορίας του ήρωα.

Κάποιοι βλέπουν την υπερπροστατευτικότητα, άλλοι την εξάρτηση από την εικονική πραγματικότητα ή την Ελλάδα της κρίσης μέσα από τα μάτια του εφήβου. Για μένα, το κρίσιμο κομμάτι, γύρω από το οποίο έχτισα την ιστορία, είναι η στιγμή που ένας έφηβος αποφασίζει να αφήσει πίσω του τη ζωή του παιδιού και να μπει στον κόσμο των ενηλίκων, να μεγαλώσει.

Στα βιβλία σου δίνεις βάση στη διαφορετικότητα…

Ναι, γιατί είναι το ζητούμενο στην εκπαίδευση και στα σχολεία: η αποδοχή του διαφορετικού. Έχω περάσει δέκα χρόνια στα σχολεία (σ.σ. κυρίως Λύκεια). Σε κάθε τάξη, ο εκπαιδευτικός καλείται να διαχειριστεί μια σειρά από ζητήματα. Καλείται να αφομοιώσει τη διαφορετικότητα και στο μάθημά του και στην κουλτούρα του σχολείου.

Πόσο σημαντική είναι για σένα στη συγγραφή η ιδιότητα του εκπαιδευτικού;

Η ιδιότητα του εκπαιδευτικού είναι η κινητήριος δύναμη. Τα παιδιά και η κοινωνία είναι η έμπνευση. Γενικά είχα την τύχη, ίσως όχι όσο άλλοι, να γυρίσω αρκετά στην Ελλάδα. Να δω διαφορετικές κοινωνίες. Κι αυτός είναι ένας πλούτος. Το σχολείο είναι ανεξάντλητο. Και η κάθε τοπική κοινωνία έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αλλιώς στην Άνδρο αλλιώς στη Λήμνο. Έχω άλλα δύο τρία βιβλία στο μυαλό μου που θέλω να γράψω γύρω από το σχολείο και την εκπαίδευση. Θέλω να πω κι άλλα πράγματα. Στο επόμενο βιβλίο, θέλω να είναι πιο ενισχυμένος ο ρόλος του δασκάλου σε σχέση με το παιδί.

Και μια τελευταία ερώτηση: Πρόκειται για εφηβική λογοτεχνία;

Μου αρέσει περισσότερο ο όρος της Young Adult λογοτεχνίας. Βιβλία νεανικής λογοτεχνίας, για τα οποία υπάρχει ενδιαφέρον από αναγνώστες όλων των ηλικιών. Γράφω βιβλία για να τα διαβάσει ο γονιός, ο συνάδελφος εκπαιδευτικός, το παιδί. Όποιος κι αν ζητήσει ένα βιβλίο μου στο βιβλιοπωλείο ή στη βιβλιοθήκη, δεν έχει σημασία. Αρκεί να του αρέσει και να του κάνει κλικ. 

.