No Fun House: Η μεγάλη στιγμή των Stooges

Το 1970, το ευρύτερο Ντιτρόιτ ήταν μια ζωντανή εργατική κατά κύριο λόγο, περιοχή, η οποία εκτός από έντονες κοινωνικές ανακατατάξεις και κινήματα, διέθετε και τρομερά ευρεία μουσική σκηνή.

Ένα μικρό τότε κομματάκι της, μια μπάντα περίεργων από το Αν Άρμπορ, θα έβγαζε το μήνα Ιούλιο, το δεύτερό της άλμπουμ.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το Fun House, οι Stooges το θεώρησαν φρικτό άλμπουμ.

Ευτυχώς για τη μουσική ιστορία, το κοινό και οι ίδιοι οι συντελεστές αργότερα, δεν έμειναν στην ίδια άποψη.

Το Fun House ερχόταν μετά από το υπερηχητικό The Stooges, σε μια φάση που έτσι και αλλιώς, τα πράγματα στη μουσική αγρίευαν.

Οι Stooges ήταν υπό τη σκέπη, αλλά και τη σκιά των MC5 τότε. Η μπάντα-πολιτική οργάνωση έμοιαζε (και είχε) μεγαλύτερη απήχηση και, αν τα μέλη της δεν ήταν πιο αυτοκαταστροφικά και από μη επανδρωμένο σκάφος που εξερευνά τον Άρη, θα είχε εξελιχθεί αλλιώς.

Οι Stooges από την άλλη, έψαχναν το δρόμο τους και συνήθως, τον εύρισκαν πάνω στη σκηνή. Εκεί, ο Ίγκι Ποπ έκανε κυριολεκτικά ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι, προσφέροντας τα οπερετικά φωνητικά απλόχερα, πάνω από τις πολεμικές μουσικές ιαχές των αδερφών Άσετον και του Ντέιβ Αλεξάντερ. Προκειμένου να «πιάσουν» την αίσθηση του live, έκαναν διάφορες ακροβασίες στο στούντιο όπου ηχογραφούσαν, αλλά και πάλι δεν έμεναν ικανοποιημένοι.

Στο τέλος, έμειναν 36 και κάτι λεπτά, με την ιδιαίτερη χροιά που έδωσε ο Στιβ μακ Κέι, ο οποίος έπαιξε σαξόφωνο, φανερώνοντας τις επιρροές και των Stooges από τον Sun Ra και τα free jazz δοκίμια της εποχής.

Το Fun House παραμένει σήμερα, 50 χρόνια μετά, μια ηδονιστική μουσική παγίδα, ένα σημείο αναφοράς, ανάλογο με το Paranoid των Sabbath ή το Love Supreme του Κόλτρεϊν.

Η εκτέλεση άλλωστε του Down on the Street από τον ίδιο τον Ίγκι, ακόμα και στα σημερινά γεράματα, δεν αφήνει αμφιβολίες…