Να μη φοβάσαι το θεριστή…

Τον Μάιο του 1976, οι Blue Oyster Cult είχαν ήδη τρία τρομερά άλμπουμ, έστω και αν δεν είχαν την ανάλογη εμπορική επιτυχία, είχαν επίσης ένα τρομερό live άλμπουμ και μερικές από τις πιο επιβλητικές μελωδίες στο χώρο του χαρντ ροκ, όπως το Then came the last days of May και το Astronomy.

Στις 21 Μαΐου όμως, Κωνσταντίνου και Ελένης βοήθειά μας, το σωτήριο έτος 1976, είχε έρθει η ώρα και για την εμπορική αναγνώριση.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Ο βασικός λόγος ήταν το (Don’t Fear) The Reaper, ένα μινόρε του Μπακ Ντάρμα, που με τα μελουροειδή φωνητικά έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη επιτυχία του γκρουπ, αλλά και να επισκιάσει τον υπόλοιπο, εξίσου καλό δίσκο.

Το Reaper είναι το αντίστοιχο του Smoke on the Water και του Paranoid, σε κάθε κασέτα επιλογών των ‘80s και σε κάθε playlist νεολαίων που ανακαλύπτουν αυτή τη μαγική διάσταση της μουσικής. Είναι φυσικά εξίσου τετριμμένο, αλλά αυτό, ελάχιστη σημασία έχει τελικά.

Θεματικά, ήταν αρκετά «σκοτεινό», όσο και πολλά από τα λοιπά κομμάτια της μπάντας. Κατηγορήθηκε και ως «παραινετικό σε αυτοκτονία», την εποχή που πολλά κομμάτια του είδους αντιμετώπιζαν αντίστοιχες κατηγορίες.

Επίσης, δεν ήταν το μόνο κομμάτι του άλμπουμ. Το This Ain’t the Summer of Love είναι μάλλον καλύτερο κομμάτι, όπως επίσης και το E.T.I.

Το καλύτερο όμως από όλη την πρώτη πλευρά, είναι το Revenge of Vera Gemini, το οποίο ο Άλμπερτ Μπουσάρ έγραψε με την Πάτι Σμιθ, η οποία κάνει φωνητικά και είναι τότε και για πάντα, καταπληκτικά τρομερή. H Πατρίσια, τω καιρώ εκείνω, ήταν σχεδόν μόνιμο μέλος της μπάντας και είχε συνεισφέρει και στο Secret Treaties.

Η δε δεύτερη πλευρά περιέχει μεταξύ άλλων το εξαιρετικό Sinful love.

 Οι BOC έχουν υπάρξει μια από τις καλύτερες, όσο και παραγνωρισμένες, σε ένα βαθμό, μπάντες του ροκενρόλ. Το Agents of Fortune, χωρίς να είναι το πραγματικά καλύτερό τους άλμπουμ, ήταν σίγουρα εκείνο που άλλαξε τη μοίρα τους για πάντα.