Μερικές σκέψεις για το βιβλίο του Φίλιππα Φίλιου

Ο Σάκης Πατσούρας γράφει για το βιβλίο του Φίλιππα Φίλιου

Χωρίς αμφιβολία η συγγραφή του βιβλίου για τις Δημοτικές εκλογές από τον Φ. Φίλιο είναι ένα πολύ θετικό γεγονός.

Πέρα από τα ίδια τα γεγονότα, άγνωστα σε πολλούς, δίνει την αφορμή να μελετηθεί μια περίοδος που δίνει πλούσιο υλικό για την πορεία του κινήματος, αφού συμπίπτει με κοσμογονικές αλλαγές, με κατάρριψη στερεοτύπων, αλλά και ανάπτυξη νέων ριζοσπαστικών κινημάτων.

Ο ίδιος ο συγγραφέας, μια χαρισματική προσωπικότητα, σημαδεύει για πολλές δεκαετίες τα Δημοτικά πράγματα της πόλης και όχι μόνο και είναι από τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτό το εγχείρημα.

Η ροή των γεγονότων που ξετυλίχτηκαν, αλλά και η αναφορά σε πρόσωπα και καταστάσεις γίνεται με πολύ προσεκτικό τρόπο. Πρέπει να πούμε ότι παρουσιάζεται αρκετά γενναιόδωρος κυρίως προς τους πολιτικούς του αντιπάλους, άλλωστε είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον συγγραφέα σε όλη την πορεία του.

Η σημερινή πραγματικότητα βέβαια δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να μην φωτιστούν πλευρές εκείνης της περιόδου.

Το ΚΚΕ για πρώτη φορά στην πολύχρονη ιστορία του δρα μαζί με ένα μαζικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που περνά στην κυβέρνηση με μεγάλες προσδοκίες από πλατιά λαϊκά στρώματα.

Αυτή η ιδιαιτερότητα θα έχει σοβαρές επιπτώσεις και στην συγκρότηση του ίδιου του κομμουνιστικού ρεύματος στη χώρα μας.

Η αρχική αμηχανία στην αντιμετώπιση ενός τέτοιου (σοσιαλδημοκρατικού) κόμματος την διαδέχθηκε η ταλάντευση της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ για τον τρόπο αντιμετώπισής του. Η κριτική υποστήριξη της αρχικής περιόδου την διαδεχόταν η πολεμική απέναντι στο σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα.

Έτσι οδηγούμαστε, δρώντας καταλυτικά και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, στη διάσπαση του ΚΚΕ. Σε αυτές τις συνθήκες διεξάγεται όλη τη δεκαετία του ’80 μία πλατιά συζήτηση των μελών και στελεχών της οργάνωσης των Γιαννίνων για την τακτική του κόμματος. Μεγάλη ένταση πήρα η συζήτηση στη νεολαία.

Η ηγεσία του κόμματος χωρίς να προβάλλει ένα μεταβατικό εργατικό πρόγραμμα, που να αποτελεί το κριτήριο, αλλά και τη βάση για πλατιές κοινωνικές συμμαχίες, αναλώνεται σε αρκετές περιπτώσεις σε μία στείρα αντιπαράθεση χωρίς αρχές που καταλήγει στο μεγάλο συμβιβασμό του ’89. Πρέπει να πούμε ότι σ’ αυτή την αντιπαράθεση πρωτοστάτησαν τα λεγόμενα εκσυγχρονιστικά στελέχη του κόμματος και στα οποία στηρίχτηκε η τότε ηγεσία του κόμματος.

Σ’ αυτές τις συνθήκες διεξάγεται και η πάλη των Δημοτικών Εκλογών του 1986. Η προβολή του Φ. Φίλιου στις εκλογές του ’86, που εναντιώθηκε όλη η ηγεσία του ΚΚΕ, εξέφραζε την ανάγκη προβολής ώριμων λαϊκών αιτημάτων, αλλά και την ανάγκη συγκρότησης νέων κοινωνικών συμμαχιών μακριά από συγκολλήσεις και ευκαιριακών πολιτικών συμμαχιών της προηγούμενης περιόδου που συγχρόνως να εξασφαλίζουν και την ανεξαρτησία του εργατικού κινήματος στη δράση του.

Η αντιμετώπιση του σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος όλη η μετέπειτα πορεία δείχνει, αλλά και η σημερινή κατάληξη το επιβεβαιώνει, πως δεν μπορεί να γίνει ούτε με δανεισμό σοσιαλδημοκρατικών αιτημάτων, αλλά ούτε και με εχθρική αντιμετώπιση των σοσιαλδημοκρατικών μαζών.

Η προβολή ενός ανεξάρτητου προγραμματικού λόγου που να εμπνέει τις λαϊκές δυνάμεις, που να συγκρούεται με την σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα, αλλά και ν’ ανοίγει δρόμους που να εμπνέουν το λαό και τη νεολαία είναι το ζητούμενο και της σημερινής περιόδου.

Σε μία εποχή κατάρρευσης των ψευδαισθήσεων, που συγκροτούσαν και τη βασική εργαλειοθήκη για να αναπαράγεται το καπιταλιστικό σύστημα και όπως όλα δείχνουν διαχέονταν σε πολλούς αγωνιστές της προηγούμενης περιόδου, η συγκρότηση ενός τέτοιου πολιτικού ρεύματος δεν αποτελεί μόνο έναν στόχο προοπτικής, αλλά ανάγκη επιβίωσης για τη νεολαία, για να σταθεί όρθια και να ανοίξει νέους δρόμους ενάντια στη βαρβαρότητα. 

Ιωάννινα, 08-11-2016

Σάκης Πατσούρας