Mέρες μαύρου, δαντέλας και Πατρίσια

Παλιά, στη δεκαετία του ’80, οι μουσικές ήταν πιο παράξενες από τις σημερινές.

Πρώτοι στην παραξενιά, ήταν οι Αδελφές του Ελέους ή πιο σωστά, Sisters of Mercy.

Οι SoM λοιπόν, ήταν πιο γκοθ και από τις πιο μαύρες εποχές της Rebound και το σωτήριο (not) έτος 1987, ο Άντριου Έλντριτς είχε πετάξει έξω τη μισή μπάντα (τον Γουέιν Χάσεϊ) και είχε φέρει την Πατρίσια.

Όσοι-ες δεν ξέρετε την Πατρίσια, περάστε έξω παρακαλώ.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Έβαλε και τον dr Avalanche στην πρίζα (το drum machine ντε) και έβγαλε ένα κατάμαυρο έπος: το Floodland.

Το Floodland κυκλοφόρησε στις 16 Νοεμβρίου 1987, 35 χρόνια πριν δηλαδή και ήταν μάλλον η προτελευταία δημιουργική αναλαμπή του Άντριου, που σήμερα περιφέρεται ως άδικη κατάρα σε κακά live.

Η ιστορία πριν από το Floodland είναι πιο περίπλοκη ιστορία και από το Fire and Blood (το βιβλίο…) του Μάρτιν. Οπότε, ας κρατήσουμε τα βασικά, ότι δηλαδή ο Έλντριτς ήθελε να βγάλει ένα βγάλει ένα follow up του First and Last and Always και το έκανε, προσλαμβάνοντας την Πατρίσια (δεν την ξέρετε; Έξω…) Μόρισον, το μπάσο των Gun Club, μεταξύ άλλων.

Το Floodland που προέκυψε, ήταν το dark άλμπουμ που θα έβαζε τους SoM στα μεγάλα  φωτεινά σαλόνια του ροκενρόλ, αλλά θα κρατούσε και λιγάκι από την πρώτερη νταρκίλα. Μπορεί δηλαδή το Dominion/Mother Russia να ήταν λίγο «ο Meatloaf συναντάει τους Cure» που έγραφε τότε το Rolling Stone, αλλά το Flood I ήταν άραχλο.

Όταν όμως σε ένα δίσκο υπάρχει η Λουκρητία (όχι το γατί) και στη δεύτερη πλευρά το This Corrosion, τότε αφήνουμε κατά μέρος τις βαθυστόχαστες κριτικές. Η παρουσία της Μόρισον είναι καταλυτική, έστω και αν ο Έλντριτς, γνωστός μισάνθρωπος, ισχυρίστηκε ότι αυτή δεν συνεισέφερε δημιουργικά. Τo Lucretia my reflection γράφτηκε για τη Μόρισον, την οποία ο Έλντριτς περιέγραφε ως «Λουκρητία Βοργία».

Το δε Corossion ήταν ένα τρολάρισμα του Έλντριτς στον Χάσεϊ, με συνοδεία χορωδίας 40 ατόμων.

Τρία χρόνια αργότερα, ο Έλντριτς κυκλοφόρησε το Vision Thing και έπιασε οριστικά την καλή, αφήνοντας όμως τις μέρες μαύρου και δαντέλας στο παρελθόν του.

Κάπου εκεί, παραμονεύει ακόμα το Floodland…