Μελέτη συνδέει την άνοια με την ατμοσφαιρική ρύπανση

Μια νέα μελέτη στο ιατρικό περιοδικό της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που εκτίθενται σε μεγάλο βαθμό στην ατμοσφαιρική ρύπανση που σχετίζεται με την κυκλοφορία είναι πιθανότερο να έχουν περισσότερες πλάκες αμυλοειδούς στον εγκέφαλο. 

Οι ερευνητές διαπίστωσαν σωματιδιακή ύλη που ονομάζεται PM2.5, συμπεριλαμβανομένων μικροσκοπικών σωματιδίων ατμοσφαιρικού ρύπου. Η μελέτη δεν κατέστησε σαφές ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση προκαλεί άμεσα πλάκες αμυλοειδούς στον εγκέφαλο, απλώς δείχνει μια σύνδεση μεταξύ τους.

Η συγγραφέας της μελέτης Anke Huels, Ph.D., του Πανεπιστημίου Emory στην Ατλάντα, δήλωσε: «Τα αποτελέσματα αυτά προσθέτουν στα στοιχεία ότι τα λεπτά σωματίδια από την ατμοσφαιρική ρύπανση που σχετίζεται με την κυκλοφορία επηρεάζουν την ποσότητα της αμυλοειδούς πλάκας στον εγκέφαλο. Χρειάζεται περισσότερη έρευνα για να διερευνηθούν οι μηχανισμοί πίσω από αυτή τη σύνδεση».

Στη μελέτη αυτή, οι ερευνητές μελέτησαν τον εγκεφαλικό ιστό 224 ατόμων που συμφώνησαν να δωρίσουν τον εγκέφαλό τους μετά το θάνατό τους για να βοηθήσουν την έρευνα για την άνοια. Τα άτομα αυτά είχαν μέση ηλικία 79 ετών κατά τη στιγμή του θανάτου τους.

Οι ερευνητές επικεντρώθηκαν στην ατμοσφαιρική ρύπανση από την κυκλοφορία κοντά στα σπίτια των ανθρώπων στην Ατλάντα όταν αυτοί απεβίωσαν. Τα PM2,5 που σχετίζονται με την κυκλοφορία, ένας τύπος ατμοσφαιρικής ρύπανσης, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα σε πόλεις όπως η Ατλάντα, όπου ζουν οι περισσότεροι δωρητές. 

Κατά μέσο όρο, το επίπεδο αυτής της ρύπανσης ήταν 1,32 μικρογραμμάρια ανά κυβικό μέτρο (μg/m3) το έτος πριν από το θάνατό τους και 1,35 μg/m3 τα τρία χρόνια πριν από το τέλος τους. Οι ερευνητές συνέκριναν τα επίπεδα ρύπανσης και τα σημάδια της νόσου Αλτσχάιμερ στον εγκέφαλο, όπως οι πλάκες αμυλοειδούς και οι δεσμίδες tau. 

Διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι που εκτέθηκαν περισσότερο στην ατμοσφαιρική ρύπανση ένα και τρία χρόνια πριν από τον θάνατό τους είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν υψηλότερα επίπεδα αμυλοειδών πλακών. Η πιθανότητα υψηλότερων επιπέδων πλακών σχεδόν διπλασιαζόταν για κάθε 1 µg/m3 αύξησης της έκθεσης σε PM2,5 κατά το έτος πριν από το θάνατο. Ομοίως, η υψηλότερη έκθεση κατά τα τρία έτη πριν από το θάνατο αύξησε την πιθανότητα υψηλότερων επιπέδων πλάκας κατά 87%.

Επιπλέον, οι ερευνητές έλεγξαν αν η ύπαρξη του κύριου γονιδίου που συνδέεται με τη νόσο Αλτσχάιμερ, APOE e4, επηρέαζε τη σχέση μεταξύ της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και των σημείων Αλτσχάιμερ στον εγκέφαλο. Διαπίστωσαν ότι η σχέση μεταξύ ατμοσφαιρικής ρύπανσης και συμπτωμάτων Αλτσχάιμερ ήταν ισχυρότερη μεταξύ εκείνων που δεν είχαν την παραλλαγή του γονιδίου.

Ο Huels εξήγησε: «Αυτό υποδηλώνει ότι περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως η ατμοσφαιρική ρύπανση, θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη νόσο Αλτσχάιμερ σε ασθενείς στους οποίους η νόσος δεν μπορεί να εξηγηθεί από τη γενετική».

Οι περιορισμοί αυτής της μελέτης είναι ότι οι ερευνητές γνώριζαν μόνο πού ζούσαν οι άνθρωποι όταν απεβίωσαν, γεγονός που μπορεί να μην επηρεάζει με ακρίβεια την έκθεσή τους στη ρύπανση. Επιπλέον, η μελέτη περιελάμβανε κυρίως λευκά, μορφωμένα άτομα, οπότε τα ευρήματα μπορεί να μην ισχύουν για άλλες ομάδες.