Μάης: ένας υπέροχος κόσμος γεμάτος αποτυχίες

Πριν από 50 χρόνια, τα παιδιά της αστικής τάξης εξεγέρθηκαν στην καρδιά του ευρωπαϊκού αστισμού, στο Παρίσι. Ζήτησαν ελευθερία, αποκαθήλωσαν εικονίσματα, ξαναδιάβασαν βιβλία, έβγαλαν γλώσσα, κατέλαβαν σχολές, μπήκαν στο στόχαστρο, απελάθηκαν, νίκησαν για λίγο, έχασαν για πολύ. Η φάση τους γίνεται 50 χρονών σήμερα, μια ηλικία πολύ αμφιλεγόμενη, έτσι και αλλιώς.

Ο Μάης του ’68 ήταν η πρώτη ένδειξη ότι τίποτα δεν είναι νομοτελειακό ή τουλάχιστον, ότι δεν υπακούει σε συγκεκριμένες νομοτέλειες που (νομίζουμε ότι) ελέγχουμε. Η έκρηξη είχε αφορμές, αλλά κατά βάση ήταν το κλείσιμο ενός ειρηνικού κύκλου, ενός baby boom του δυτικού τρόπου ζωής που νόμιζε ότι όλα πήγαιναν καλά.

Αλλά δεν πήγαιναν.

Τα ίδια του τα παιδιά το ήξεραν αυτό και προσπάθησαν να το αλλάξουν, με όποιον τρόπο νόμιζαν. Βασικά, με τον τρόπο που ξέρουν τα παιδιά: να βγάζουν γλώσσα. Η εξέγερσή τους πυροδότησε μια σειρά πολιτικών και κοινωνικών εργασιών που ωρίμασαν, μεγάλωσαν και επέστρεψαν για να ξεριζώσουν κάθε τι που τις γέννησε, εξελισσόμενες κατά σημαντικό ποσοστό σε τερατογενέσεις. 

«Παιδιά του Μάη» έσπευσαν να δηλώσουν διαθεσιμότητες για τις διάφορες κεντροαεριστερές απανταχού της Ευρώπης, παιδιά του Μάη συνυπέγραψαν πρόθυμες συμμαχίες για βομβαρδισμούς σε όλο τον κόσμο,  παιδιά του Μάη πήραν τα σωστά τα πόστα για να καταπιέσουν τα δικά τους τα παιδιά, γινόμενα αντιπαθέστατα και συναγωνιζόμενα σε πολιτική αναξιοπιστία τους χειρότερους εχθρούς τους, τότε, στη Ναντέρ και στη Σορβόνη. 

Παιδιά του Μάη ήταν αυτά που κατάντησαν πιο αντιπαθητικά από τους τότε διώκτες τους...

Οι κοινωνίες κάνουν και αυτές κύκλους, όπως κάνουν και τα δάση. Συχνά, όταν φτάσουν στο μη παρέκει, αυτοαναφλέγονται για να γεννηθεί κάτι νέο, που θα αμφισβητήσει το παλιό. Μόνο που τα δάση δεν αποτυγχάνουν. Ο κόσμος μας όμως το κάνει διαρκώς εδώ και κάμποσα χρόνια. Στην Ελλάδα, το παθαίνει κάθε δεύτερη βδομάδα, εδώ και μια δεκαετία σχεδόν που ζούμε αυτή την παρατεταμένη post-apocalyptic εμπειρία μας.

Άρα λοιπόν, τι να κάνουμε; Να καταργήσουμε τους Μάηδες; Μα οι Μάηδες δεν καταργούνται, ούτε τα παιδιά, ούτε οι εκρήξεις. Δεν υπάρχει «ασφάλεια» που να πιστοποιεί με κάποιο ISO ότι «όλα θα πάνε καλά», δεν υφίσταται «γόμα» που να σβήνει τις ταξικές διαφορές, δεν υπάρχει «εθνική ομοψυχία» που να μην αφήνει πολλούς απ΄ έξω. Μην ακούτε αυτούς που σας το εγγυώνται, συνήθως τους ενδιαφέρει μόνο η δική τους, παροδική επιτυχία.

Ο κόσμος μας αποτυγχάνει συνεχώς. Αλλά οι Μάηδες, είναι η ένδειξη ότι κάποια στιγμή, θα πετύχει…