Λίγα λόγια για τις εστίες Δουρούτης

Τέλη Αυγούστου, αρχές Σεπτέμβρη το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων θα ανακοινώσει τις λίστες με τα ονόματα των φοιτητών εκείνων που έχουν πάρει δωμάτιο στις Εστίες Δουρούτης. Μια λίστα η οποία θα αποτελείται από περίπου 800 άτομα που αναζητούν σπίτι ώστε να μην αναγκαστούν να διακόψουν τις σπουδές τους. Εδώ να πούμε πως οι αιτήσεις για στέγαση είναι πολλαπλάσιες με αποτέλεσμα αρκετοί φοιτητές να οδηγούνται πίσω στις πόλεις τους και στην «καλύτερη» να σπουδάζουν εξ’ αποστάσεως. Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός των αιτήσεων. 

Στην εποχή των μνημονίων, η (ακραία) φτώχεια είναι μια καθημερινότητα που οδηγεί σε αδυναμία από την πλευρά της οικογένειας να εξασφαλίσει τις σπουδές των παιδιών της και ως αποτέλεσμα έχουμε την αύξηση του αριθμού των φοιτητών που διεκδικούν ένα δωμάτιο στις εστίες. Έτσι, εδώ δημιουργείται ένας διαγωνισμός φτώχειας όπου ο υπέρφτωχος είναι αυτός που στεγάζεται ενώ ο σκέτο φτωχός, λιγότερο φτωχός, ο σχεδόν φτωχός, ο οριακά φτωχός ενδέχεται να μείνει εκτός. Σαν να μη φτάνει το παραπάνω, το πανεπιστήμιο αξιώνει το ενοίκιο των 45 ευρώ για όποιον κατάφερε να επιλεγεί με αποτέλεσμα το εξής: Φοιτητής με δύο γονείς ανέργους, με μηδενικό εισόδημα και λόγω αυτών με μηδενική κοινωνική καθημερινότητα καλείται να καταβάλλει κάθε μήνα 45 ευρώ. Μπορεί κάποιος να πει «σιγά το ποσό, από τα 250 στο κέντρο είναι πολύ λιγότερα» χωρίς να μπορεί να σκεφτεί την αδυναμία να καταβληθούν έστω και τα συγκεκριμένα χρήματα.

Έστω, όμως, ότι ο φοιτητής τα έχει αυτά τα χρήματα χωρίς να στερείται τις βασικές του ανάγκες. Τα 45 ευρώ γι αυτή την περίπτωση του φοιτητή είναι ένα ποσό το οποίο θα του λείψει από την κοινωνικοποίησή του. Ή από την πνευματική του καλλιέργεια. Με αυτό το ποσό παραπάνω ο φοιτητής μπορεί να πάει ευκολότερα να δει ένα κινηματογράφο, να βγει για ποτό, να αγοράσει ένα βιβλίο. Φοιτητής είναι στο κάτω κάτω, όχι σκλάβος.

Αυτή η κατάσταση «έτυχε» απλά όμως. Την «πέτυχαν» οι πολιτικές της ΕΕ, της κυβέρνησης και του «μνημονιακού παραδείσου» του κεφαλαίου, που οδηγούν τα ιδρύματα στην υποχρηματοδότηση με πρώτη απ’ όλα να χτυπιέται η μέριμνα. Αξίζει να αναφερθεί ότι οι φοιτητές πρέπει να δίνουν 1,20 τη μέρα για να πάνε σχολή, ενώ η δωρεάν λέσχη δε θα παραμείνει δωρεάν για πολύ καιρό ακόμα(όπως συμβαίνει σε πολλά πανεπιστήμια της χώρας). Επιπλέον, η οποιαδήποτε χρηματοδότηση υπάρχει έρχεται να ενισχύσει όλη την επιχειρηματική δραστηριότητα στα ΑΕΙ καθώς πηγαίνει σε εργολαβίες και έρευνα των εταιριών.

Επιπλέον, οι πρυτανικές αρχές σε κάθε ευκαιρία παίρνουν θέση ενάντια στους φοιτητές και τις ανάγκες τους. «Να λέτε κι ευχαριστώ που τρώτε δωρεάν στη λέσχη», ήταν αυτό που είπε ο αντιπρύτανης, λες και μας έκανε κάποιου είδους ελεημοσύνη. Η απροθυμία τους να μισθώσουν ξενοδοχεία για όσους δεν πήραν δωμάτιο ή να ξεκινήσουν διαδικασίες για ανέγερση νέων εστιών φαίνεται από τη σειρά αγώνων και καταλήψεων που κάνουν οι εστιακοί φοιτητές ασκώντας καθημερινή πίεση. 

Τα πλυντήρια πέρυσι δόθηκαν κάτω από την απειλή της κατάληψης. Αυτό βέβαια δεν πτοεί κανέναν τους από το να βγαίνει να τοποθετείται δημόσια για το πόσο καλό είναι το πανεπιστήμιο και πόσο καλά πάει. Έτσι, λοιπόν, υπάρχουν φοιτητές παλεύουν μόνοι τους έχοντας στην πλευρά τους μόνο τον εργαζόμενο λαό, τη στιγμή που κάποιοι από αυτούς δεν μπορούν να σπουδάσουν γιατί δεν πήραν δωμάτιο, φοιτητές να μην έχουν να φάνε και η πρυτανεία τους ζητάει χαράτσι, φοιτητές που περιορίζουν ή κόβουν εντελώς κάθε δραστηριότητα, από την ψυχαγωγία μέχρι ο,τιδήποτε άλλο, γιατί πρέπει να πληρώσουν τα 45 ευρώ. Σε αυτόν το δύσκολο αγώνα έρχονται αντιμέτωποι με την πρυτανεία, τα υπουργεία, τους νόμους και με όλη την κοινωνική επίθεση που εξαπολύεται από το κεφάλαιο στον κόσμο της εργασίας, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνουν να είναι οι μελλοντικοί εργαζόμενοι της πλήρους εκμετάλλευσης. Κι επειδή ήταν και χρονιά αξιολόγησης θα κλείσω λέγοντας ότι δε θα βρεθεί καμία καλύτερη αξιολόγηση σε κανένα υπουργείο ή ίδρυμα από κανέναν μεγαλοκαθηγητή του εξωτερικού. Καλύτερη αξιολόγηση απ’ όλες αυτές είναι η συγκεκριμένη.

Λάμπρος Σιώζος, φοιτητής Ιατρικής, ένοικος των εστιών στη Δουρούτη