Let’s Get it On: ο Μάρβιν Γκέι και η ψυχή της μουσικής

Το μαγαζί είναι γεμάτο.

Η κιθάρα μπαίνει με ένα «τσιμπητό» wah.

Ακολουθούν τα τύμπανα και το μπάσο.

Ο Τζακ Μπλακ σηκώνεται στη μέση της σκηνής, μπαλαμουτιάζοντας το μικρόφ...

Ώπα, για μισό λίγο.

Για το Let’s get it on πρόκειται, σύμφωνοι, αλλά σε διασκευή, στο High Fidelity.

Όλα ξεκίνησαν πριν από 51 χρόνια, όταν ο Μάρβιν Γκέι κυκλοφόρησε την αυθεντική εκδοχή ενός από τα κορυφαία μουσικά της ανθρώπινης δημιουργίας.

Για την ακρίβεια, βρισκόταν στο ομώνυμο άλμπουμ, το οποίο ήταν και το 13^ο του Μάρβιν Πρεντζ Γκέι τζούνιορ, ίσως του μεγαλύτερου σόουλ καλλιτέχνη (άντε, μαζί με τον Ότις Ρέντιγνκ).

Εκείνη την εποχή, ο Γκέι ήταν ένα από τα κορυφαία ονόματα της Motown, στην οποία μπήκε ως κάλφας και κατέληξε πρίγκιπας. Έτσι τον αποκαλούσανε, Prince of Motown, αλλά το Let’s Get it On θα πρόσθετε ακόμα περισσότερο στον μύθο του.

Το ομώνυμο κομμάτι ανοίγει τον δίσκο και είναι μια σύνθεση του Γκέι και του Εντ Τάουνσεντ, ενός εμβληματικού συνθέτη και παραγωγού της σόουλ.

Δεν ήταν όμως ένα απλό σόουλ κομμάτι και ο Γκέι δεν θα πήγαινε τη σόουλ ακόμα πιο μακριά από ό,τι ο βασιλιάς της, ο Σαμ Κουκ.

Το τραγούδι αποπνέει ένα απίθανο μέγεθος πάθους και σεξουαλικότητας και καθοδηγεί τον ήχο της Motown σε πιο funk και doo wop μονοπάτια. Επίσης, είναι τόσο απλοϊκό στιχουργικά, αλλά και τόσο ειλικρινές και άμεσο, σαν τον Τζόι Τριμπιάνι να λέει «how you doin’», αλλά με κάμποση υψηλότερη θερμοκρασία.

Ο δίσκος δεν είχε μόνο αυτό το κομμάτι, βέβαια. Υπάρχουν ακόμα το You Sure Love to Ball, το Come Get to This, το reprise του Let’s Get it On (σαν να λέμε Voodoo Chile δηλαδή), αλλά και το Distant Lover.

To δε προσωπικό του δίσκου, είναι… τρομακτικό: παίζει το ανφαν γκατέ της Motown, κάποιο εξ αυτών οι κορυφαίοι σόουλ και τζαζ σέσιον μουσικοί όπως ο Γουίλτον Φέλντερ, ο Έντι Μπράουν, ο Ντέιβιντ Τ. Γουόκερ και ο Ντον Πικ, ο Έρνι Γουάτς, καθώς και οι Originals στα φωνητικά, το «καλύτερα κρυμμένο μυστικό της Motown».

Το Let’s Get it On είναι ένας από τους κορυφαίους δίσκους της ανθρώπινης μουσικής.

Τόσο κορυφαίος που θα «μιλήσει» πιο άμεσα και δραστικά στο ακροατήριό του, ένα χειμωνιάτικο βράδυ με ένα ποτό στο χέρι.

…ή με τη μούρη του Τζακ Μπλακ, στο High Fidelity…