Κυνηγώντας κάτι που δεν υπάρχει

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητάει ψήφο απόρριψης του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και θα κάνει κυριολεκτικά τα πάντα για να πάρει αυτό που ζητάει. Έχει αφήσει κατά μέρος τη μετριοπάθεια, που η πολιτική οικογένειά του πάντως δεν την προτίμησε και ποτέ και βάλει κατά ριπάς με κάθε τρόπο, ακόμα και με τους παρεξηγήσιμους.

Το θέμα είναι ότι κυνηγάει κάτι που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Η Νέα Δημοκρατία έχει βάλει στόχο της τον «εξοβελισμό της Αριστεράς», αλλά στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το σκέφτεται ακόμα και αν στο επόμενο συνέδριό του, θα έχει το «Α» στον τίτλο. Η ΝΔ θεωρεί ότι πλήττει το «αριστερό προφίλ» του πρωθυπουργού, που για να το υπερασπίσει ο κάτοχός του, θα έπρεπε να συνεχίσει να προτιμάει τις «λαϊκές παραλίες».

Αν ζούσαμε όμως σε μια κανονική κοινωνία, θα ήταν αδιάφορο αν ο Τσίπρας κάνει διακοπές σε κότερο ή ο Μητσοτάκης έχει διαμέρισμα(τα) στο Παρίσι. Αμφότερα ισχύουν άλλωστε. Ισχύει επίσης ότι ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να βγάζει την Αριστερά από το τσεπάκι με τον ίδιο εκβιαστικό τρόπο που το έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ούτε και ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να αποπειράται  καν να μιλάει για νεποτισμό, γιατί προσφέρει απλόχερα υλικό για ανέκδοτα. Κάτι επίσης που ισχύει, είναι ότι θα πρέπει να σταματήσουν τα στελέχη της ΝΔ να επιμένουν σε σενάρια που έχουν καταρριφθεί (όπως πχ η φωτογραφία του «πατέρα Τσίπρα με τους χουντικούς») και να ασχοληθούν με κάποιο σοβαρό πολιτικό επιχείρημα. 

Αν ζούσαμε σε μια κανονική κοινωνία, οι δύο αρχηγοί των μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων θα αναμετρούνταν στα πολιτικά πλαίσια και περιεχόμενα. Αυτά όμως στις μέρες μας, είναι πολύ συζητήσιμα και «καυτά», ειδικά σε προεκλογικές περιόδους, αν θυμηθεί π.χ. κανείς το κάζο που υπέστη η βασική πολιτική αντίληψη του κ. Μητσοτάκη, όταν προσπάθησε να απολύσει εργαζόμενους του Δημοσίου ή αν κάτσει και μετρήσει όντως πόσο έχει εκπληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη διαχρονική του υπόσχεση για «διορισμούς εκπαιδευτικών». 

Πριν ξεκινήσει η σφοδρή κριτική περί δημοσίου κ.λπ., στην οποία οι αφορμές συμφωνίας δεν είναι λίγες, ας ρωτήσουμε πρώτα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων με πόσους διοικητικούς υπαλλήλους υποστηρίζεται η πολυθρύλητη συγχώνευση με το ΤΕΙ ή κάποιο συγγενή μας εκπαιδευτικό που είναι 60+ ετών, αν αντέχει ένα τετράωρο σε μια τάξη γυμνασίου. Αμφότερα, είναι αποτελέσματα πολιτικών. Όχι επιλογών διακοπών ή περιουσιακών στοιχείων (εντάξει, συναρτώνται με αυτά, αλλά σε ένα άλλο επίπεδο), αλλά πολιτικών.

Οι δύο ισχυροί πολιτικοί πόλοι του ελληνικού πολιτικού συστήματος αυτή τη στιγμή, κυνηγάνε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου κάτι που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Ανεξάρτητα με το ποιος θα βγει νικητής στο παιχνίδι της φθοράς, θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους ότι υπάρχει μόνο μια κοινωνία, η οποία διαμορφώνεται και από τις αντιπαραθέσεις τους, και όχι τρεις-τέσσερις να έχουμε, να συναλλάζουμε αν μας χαλάσει καμία.