Κόμματα ζητούν ηγέτες αλλά δεν βρίσκουν

Ο καπιταλισμός, όντας πάντα μπροστά από την εποχή, υποκατέστησε το μοντέλο «χαρισματικού πολιτικού ηγέτη» με αυτό των μετρίων (ή και πιο κάτω) διαχειριστών, αρκετά πριν μπει στην εποχή των σκληρών του κρίσεων.

Δεν έκανε απλά «ανάγκη το φιλότιμο» γιατί ξαφνικά τελείωσε το στοκ χαρισματικών ηγετών, αλλά προσάρμοσε τις ανάγκες της κοινωνίας, στις δικές του.

Το μοντέλο του διαχειριστή που θα μετατρέψει την κρίση των λίγων σε ενοχή των πολλών και θα εκμεταλλευτεί κάθε αμυχή συνυπευθυνότητας, πρέπει να βασιστεί στα πιο ποταπά ανθρώπινα αντανακλαστικά και να μην προωθεί την ελπίδα, αλλά το «τη βγάλαμε και σήμερα».

Έτσι λοιπόν σήμερα στην Ελλάδα, δύο βασικά αντιπολιτευτικά κόμματα που τοποθετούνται στο πεδίο της σοσιαλδημοκρατικής συνδιαχείρισης, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν εκλογές προέδρου συχνότερα από ό,τι κατεβαίνουν (και χάνουν) σε βουλευτικές εκλογές.

Προσπαθούν να ενσωματώσουν σε αυτές τις διαδικασίες -που είναι προφανώς δημοκρατικές και αποπνέουν μεγαλύτερη συμμετοχή από ό,τι οι μονοκρατορίες των Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη (seniors)- όποιο μοντέλο έχει δουλέψει στο απώτερο ή πρόσφατο παρελθόν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πχ, προσπάθησε με ολέθρια αποτελέσματα να αναθέσει σε έναν λαμπερό επικοινωνιακά άνθρωπο, την πολιτική αποστολή να διαφέρει από τα υπόλοιπα κόμματα εξουσίας. Το αποτέλεσμα είναι ολέθριο και διαλυτικό, γιατί για να ηγηθείς μιας πολιτικής οργάνωσης με τρόπο που δεν αντιστοιχεί πάντα με αυτόν που σε ανέδειξε στη θέση, θα πρέπει και να έχεις πολιτικό λόγο.

Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που παρά την περί του αντιθέτου συνθηματολογία ήταν το πρώτο που προσυπέγραψε την ελληνική κρίση και τα μνημόνια, έχει ψηφίσει για αρχηγό 4 φορές μέσα σε 12 χρόνια, τις δύο από αυτές σε καθεστώς κρίσης για το κόμμα, γιατί τα ποσοστά του συνεχίζουν να είναι κατώτερα των αναμενόμενων.

Ίσως βέβαια η λογική προσμονή των ψηφοφόρων να μη συμφωνεί με αυτά που μπορεί να προσφέρει το κόμμα, Αυτοί συνεχίζουν να βιώνουν την κρισιακή πραγματικότητα, η οποία παραμένει μακριά και διαφορετική από τις κυβερνητικές περιγραφές, οπότε λογικά ζητούν λύσεις.

Για να νικηθεί το «καθεστώς ΝΔ» θα πρέπει να λες πολύ διαφορετικά πράγματα από τη ΝΔ. Να προωθείς άλλες πολιτικές. Να αρθρώνεις πολιτικό λόγο που δεν κινείται στο ίδιο πλαίσιο, με διαφορετική προφορά και σημειακές διαφοροποιήσεις.

Δεν αρκεί ούτε να δημιουργούνται «φορείς κεντροαριστεράς» από τα πάνω που φτάνουν να παίρνουν μέχρι και μονοψήφια ποσοστά, ούτε να αντικαθιστώνται (ή και όχι) πρόεδροι, όπως οι προπονητές των ομάδων μέχρι την παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου.

Τελικά, ή θα πεις κάτι διαφορετικό από τη διαχείριση και το «βλέποντας και κάνοντας» ή θα είσαι πολιτικό παραπλήρωμα του βασικού –θεωρητικά- αντιπάλου σου…