Κάποτε θα μάθουμε να διαβάζουμε αποτελέσματα (ή και όχι)

Το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής ήταν αρκετά εκκωφαντικό. Δεν είναι το πρώτο εκκωφαντικό όμως που συμβαίνει στην εκλογική ιστορία της Ελλάδας, ούτε καν το πρώτο, τα τελευταία χρόνια που τα «τιμωρητικά» αποτελέσματα συνηθίζονται και ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται.

Πότε όμως θα μάθουμε να «διαβάζουμε» τα εκλογικά αποτελέσματα; Η εύκολη παραπομπή στα «λάθος γκάλοπ» είναι μια καταφυγή για να μην παραδεχτούμε ότι οι δημοσκοπήσεις δεν έχουν τα επιστημονικά εργαλεία να τα προβλέψουν όλα. Απλά, ανάλογα με την πολιτική (κομματική βασικά) θέση του αναγνώστη, γίνονται αποτυχημένα ή επιτυχημένα, σε συνάρτηση με το αποτέλεσμα. Τα περισσότερα ούτε τώρα «το έπιασαν», γιατί πρόβλεψαν μικρότερες διαφορές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ…

Το ακόμα πιο εύκολο είναι να θεωρήσουμε ότι στιγμιαίες, στο πολιτικό χρονοδιάγραμμα, εξελίξεις, είναι οι μόνες που επηρεάζουν καίρια την εκλογική απόφαση. Όχι λοιπόν, δεν έκανε τη διαφορά ούτε η καταιγίδα παροχών-οι οποίες είναι αλήθεια ότι μοιάζουν με βάλσαμο σε μια κοινωνία που μέσα σε 8 χρόνια θεωρεί καλή εξέλιξη να παίρνει βασικό μισθό 545 ευρώ-, ούτε καν η συμφωνία των Πρεσπών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε «μηδενικά ποσοστά» όπως πρόβλεπαν οι αντίπαλοί του και ο Καμμένος που παρέμεινε «μακεδονικά πιστός» εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη. Ο δε κ. Μητσοτάκης στην πραγματικότητα συμφωνεί με τη λογική της συμφωνίας, απλά δεν σκέφτεται ακόμα πώς θα το πει στον κόσμο της ΝΔ, που επέστρεψε στο κόμμα με αφορμή (και) τη συμφωνία.

Το τρίτο πιο εύκολο είναι να «εκπλησσόμαστε» από φαινόμενα Βελόπουλου. Λες και ο Βελόπουλος πρώτη φορά μπαίνει σε κοινοβούλιο και δεν ήταν μέλος της αγίας ακροδεξιάς τριάδας του ΛΑΟΣ, μαζί με τους Βορίδη-Γεωργιάδη. Λες και πρώτη φορά μπαίνει τηλεπωλητής σε κοινοβούλιο, λες και πρώτη φορά διαπιστώνουμε ότι η Ελλάδα παραμένει βασικά ένα μετεμφυλιακό κράτος. Ο Βελόπουλος είναι ο αντικαταστάτης των εκλογικών ποσοστών των «χρήσιμων», όπου «χρήσιμοι» βάλτε το ΛΑΟΣ, τον Λεβέντη και αυτόν που θα τον αντικαταστήσει στις επόμενες εκλογές.

Εξ ου και η μετεκλογική τρικυμία. Από τη μια, ο ΣΥΡΙΖΑ που έπαψε να εκφράζει εδώ και καιρό την ελπίδα για κάτι πραγματικά καινούργιο, αντιμετωπίζει το εκλογικό σώμα ως «ανώριμο» και η ΝΔ ως «υπερώριμο». Μόλις 4 χρόνια πριν όμως, εκείνο το ταραγμένο και καταπληκτικό ιστορικά καλοκαίρι, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Τα στελέχη της ΝΔ έψεγαν τους εκλογείς για τις επιλογές τους και ο ΣΥΡΙΖΑ χόρευε καλαματιανά στο Σύνταγμα. Τώρα, η ΝΔ «προγράφει» και το ΠΑΣΟΚ (αυτό που δεν πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ) παραφυλάει για κάποια θέση εξουσίας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει διαλυμένος από μια ευρωεκλογική ήττα που τελικά, ήταν αναπόδραστη. Ο Αντρέας Παπανδρέου, απλά θα διάλεγε μέρος για διακοπές προκειμένου να επεξεργαστεί το σχέδιο επαναφοράς του σε μια τετραετία ή και λιγότερο...

Και τώρα, τι θα κάνουμε; Η ΝΔ θα τις κερδίσει τις εκλογές. Το θέμα είναι αν θα πάρει αυτοδυναμία ή θα χρησιμοποιήσει τους «χρήσιμους» στα αριστερά και τα δεξιά της για να κυβερνήσει άλλα τέσσερα χρόνια, με πρόγραμμα που θα είναι ακόμα πιο δύσκολο για τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να μην εννοούσε ακριβώς «επτά μέρες δουλειά», αλλά το πρόγραμμά του είναι η απελευθέρωση κάθε δυνατότητας κέρδους για το κεφάλαιο και ο περιορισμός κάθε έννοιας διεκδίκησης για τον εργαζόμενο. Τα λέει εδώ και μια εξαετία, από όταν ήταν ο πιο ηττημένος υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά…