Κακή εποχή για Μάρκους Αυρήλιους

Προχτές η Ελλάδα απέκτησε την πρώτη της αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά από μια δεκαετία, κλείνοντας έτσι συμβολικά έναν κύκλο κρίσης. Ο κύκλος έκλεισε πολιτικά, διοικητικά και σε αριθμούς, γιατί για την κοινωνία είναι ακόμα… ορθάνοικτος.

Η κοινωνία όμως δεν ψηφίζει; Φυσικά. Και η απόφασή της ήταν μια κυβέρνηση που θα πάει μέχρι το τέλος της τετραετίας. Επίσης, η απόφασή της ήταν να μην εξαφανίσει την προηγούμενη κυβέρνηση, παρά τα προλεγόμενα των εκλογών και των δημοσκοπήσεων που, μαντέψτε, είτε έπεσαν πάλι έξω, είτε έπεσαν πολύ λίγο μέσα.

Το πρώτο κυβερνητικό σχήμα, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είναι μεγάλο, γιατί η κυβερνητική δομή απαιτεί να είναι μεγάλο, σαν μια μικρή εκδίκηση και για τον βαθιά και επιθετικά νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της νέας κυβέρνησης. Δεν υπάρχει περίπτωση κυβερνητικό σχήμα στην Ελλάδα να είναι «μικρό και ευέλικτο», τουλάχιστον μέχρι να μετασχηματιστεί ολοκληρωτικά η δομή. Μέχρι τότε, οι μισοί-ες είναι απολύτως απαραίτητοι-ες, οι άλλοι μισοί πρέπει να καλύψουν τις προεκλογικές «επιταγές». Δεν επιτίθεσαι στον πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα χωρίς να περιμένεις κάτι στο μέλλον…

Επίσης, το νέο κυβερνητικό σχήμα είναι αυτό που φαινόταν και πριν τις εκλογές, ότι ο νέος πρωθυπουργός έχει πολιτικό πρόταγμα και αυτό, είναι επιθετικός νεοφιλελευθερισμός. Οι «εξωκοινοβουλευτικοί» του είναι άνθρωποι που αναφέρονται στο νεοφιλελεύθερο πεδίο πολιτικής ανάλυσης (μέχρι πρότινος) και τώρα, εφαρμογής. Κάποιοι εξ αυτών είναι ενδιαφέρον πώς θα αντιμετωπίσουν σοβαρές προκλήσεις της εποχής, στις οποίες θα πρέπει να απαντήσει έτσι και αλλιώς η χώρα. Κάποιοι άλλοι, θα πρέπει να πείσουν ότι οι βαθιά αντιδραστικές και ολιγαρχικές απόψεις που έχουν εκφράσει ως συμμέτοχοι του δημόσιου λόγου, θα ταιριάξουν με τον ενωτικό λόγο του πρωθυπουργού.

Οι δε «κοινοβουλευτικοί» είναι και λίγο… γραμμάτια. Ευτυχώς, ο νέος πρωθυπουργός δεν υπέκυψε στην πιο «κουφή» πολιτική απαίτηση του τελευταίου διαστήματος, να συγχωνευτούν υπουργείο Τουρισμού και Πολιτισμού. Από την άλλη, έδειξε ότι οι μέχρι πρότινος προβεβλημένοι ακροδεξιοί, δεν θα πρέπει να αισθάνονται και απόλυτα σίγουροι για την αξιωματική τους θέση στο κόμμα. Ωστόσο, θα υπάρχουν στην κυβέρνηση και αυτό παραμένει ένα ζήτημα, με το οποίο όμως ο νέος πρωθυπουργός, δεν δείχνει να έχει και μεγάλο πρόβλημα. Έτσι και αλλιώς, συμμερίζεται την κοινωνικά και πολιτικά επικίνδυνη «θεωρία των άκρων».

Αυτές οι εκλογές απέδειξαν ότι η εποχή είναι κακή για Μάρκους Αυρήλιους και αναγνώριση των ηττημένων. Αν εξαιρεθεί η καλοδεχούμενη και κοινοβουλευτικά ανακουφιστική αποτυχία των νεοναζί, όλοι οι υπόλοιποι θεωρούν ότι πέτυχαν, ολοκληρωτικά ή σε κάποιο βαθμό, τους στόχους τους. Υπάρχουν τέσσερα χρόνια και πολλές διοικητικές θέσεις να καλυφθούν οι προεκλογικές και μετεκλογικές γκρίνιες (είναι λίγο κυνικό, αλλά έτσι συμβαίνει…), τέσσερα χρόνια για να ετοιμαστούν ξανά αυτοί που έμειναν πίσω κ.ο.κ.

Οι πραγματικά ηττημένοι ωστόσο, σε τέσσερα χρόνια ενδέχεται σοβαρά να συζητάνε και πάλι το «κάθε πέρσι…», όπως κάνουν με σταθερή συνέπεια εδώ και καιρό…