Καβαλώντας ένα φορτηγό στα 16

42 χρόνια πριν, μια μπάντα που σήμερα μετράει τις μέρες της με επιτυχία, χρήμα και ώρες στο σανίδι, κυκλοφορούσε μόλις τον πρώτο δίσκο της.

Οι Iron Maiden, αρκετά διαφορετικοί από ό,τι σήμερα και σίγουρα, κάτι ατίθασα τσογλάνια (ειδικά ο τραγουδιστής τους), έβαζαν τα όρια γράφοντας στο πάτωμα τη γραμμή «NWOBHM», δηλαδή νέο κύμα, αλλά χωρίς Σαββόπουλο και Χωματά. Νέο κύμα στο μέταλ, το βρετανικό.

14 Απριλίου 1980 λοιπόν, ξεμπούκαρε από το Kingsway studio του Λονδίνου το πρώτο και ομώνυμο άλμπουμ, με τον Έντι teenager και αυτόν στο εξώφυλλο.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Πλην του φυσικού αρχηγού Στιβ Χάρις, τη μπάντα αποτελούσαν επίσης ο Ντέιβ Μάρεϊ στην κιθάρα, ο Κλάιβ Μπερ στα τύμπανα, ο Πωλ ντι Άνο στη φωνή (και τους τσαμπουκάδες) και ένας… ποδοσφαιριστής της West Ham στην άλλη κιθάρα, ο Ντένις Στράτον.

Το δε άλμπουμ ξεχείλιζε από μετεφηβική ενέργεια (καθότι ο μεγαλύτερος, δεν ήταν πάνω από 25 χρονών) και από συνθετική ικανότητα των ντι Άνο-Χάρις, αλλά και του Μάρεϊ: Phantom of the Opera, Transylvania, Sanctuary, Iron Maiden ομώνυμο, Charlotte the Harlot…

Η απογείωση όμως ήταν το Running Free, ο απόλυτος εφηβικός ύμνος «θα μου τη δώσει καμιά μέρα και θα καβαλήσω ένα φορτηγό». Το κομμάτι που σήμερα συνεχίζει να προκαλεί ανατριχίλες, έβαλε τους Maiden στο Top of the pops και, μαντέψτε, ήταν σχεδόν αυτοβιογραφικό για τον ντι Άνο.

Το δε Sanctuary, το δεύτερο σινγκλ, είχε στο εξώφυλλό του το φόνο της Θάτσερ από τον Έντι και φυσικά, λογοκρίθηκε.

Ήταν πολύ αργά όμως για να σταματήσουν οι Maiden, που σήμερα μετράνε τις μέρες τους με επιτυχία, χρήμα και ώρες στο σανίδι, έχοντας περάσει το όριο συνταξιοδότησης…