Ημερολόγιο παραφροσύνης και ροκενρόλ

Ο Τζον Μάικλ Όζμπορν είναι ένας 70χρονος σήμερα κύριος, ο οποίος γεννήθηκε στο Άστον του Μπέμπιγχαμ, λίγο πιο μακριά από εκεί που γεννήθηκε ο Άντονι Φρανκ Αϊόμι, καθώς και οι Γουίλιαμ Τόμας Γουορντ και Τέρενς Μάικλ Τζόζεφ Μπάτλερ.

Οι τέσσερις, για μια 10ετία σχεδόν, στοίχειωσαν τον τρόπο που γραφόταν και ακουγόταν η «σκληρή μουσική». Το 1977 όμως το γυαλί είχε ραγίσει, ο Ozzy ήταν ήδη φευγάτος από τον πλανήτη (όχι μόνο από το συγκρότημα) και την επόμενη χρονιά ο τρελός αποχώρησε.

Κάπου εκεί γνώρισε έναν καλοσυνάτο (κυριολεκτικά) πιτσιρικά και ξεκίνησε τη μεγάλη ακολουθία ανακάλυψης υπερβολικά ταλαντούχων κιθαριστών. Το Νοέμβριο του 1981, λίγες μέρες μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, ο Ozzy έβγαλε το δεύτερο άλμπουμ του: Το Diary of a Madman.

Ο δίσκος δεν είχε τις μεγάλες και κολλητικές επιτυχίες του προηγούμενου δίσκου, του Blizzard of Ozz. Ωστόσο, ο  Ράντι Ρόουντς αποδείκνυε ακόμα πιο περίτρανα πόσο εξώκοσμος μουσικός ήταν και ο Ozzman πόσο εύκολα διαχειριζόταν τη δημόσια πρόκληση. Μαζί τους ήταν δύο βετεράνοι, ο Λι Κίρσλεϊκ των Uriah Heep και ο Μπομπ Ντέσλι των Rainbow και διάφορων άλλων.

Το «Diary…» ήταν η οριστική εισαγωγή του Ozzy στο πεδίο του metal και όλων των παραφερναλίων: Μυστικισμοί, μακιγιάζ, νυχτερίδες-μεζέδες και ατέλειωτα ριφ που σταμάτησαν απότομα, όταν ο Ρόουντς έχασε τη ζωή του, λίγους μήνες αργότερα, σε αεροπορικό δυστύχημα.

Το Diary of a Madman που πήρε το όνομά του από μια ταινία τρόμου του 1963 με τον (μεγάλο) Βίνσεντ Πράις, ήταν ένα κομβικό σημείο για το metal, αλλά και για τον Ozzy. Για πολλούς, δεν ήταν ποτέ ξανά τόσο τρομακτικά καλός στη σύλληψη μουσικών ιδεών, αλλά για τον Ozzy μιλάμε, οπότε…