H μάζωξη των Afghan Whigs

Το 1992 οι Afgan Whigs είχαν πάρει φωτιά. Ο Γκρεγκ Ντούλι και οι τύποι γύρω του, όχι ακριβώς οι τύποι που θα ενοχλούσες σε μια παμπ, για παράδειγμα, είχαν κάνει τη Sub Pop μαγαζί τους και έβγαζαν το ένα αριστούργημα, μετά το άλλο. Τα εξής τρία: Το Uptown Avondale, το θρυλικό πλέον Gentlemen και αυτό από όπου ξεκίνησε η φωτιά: το Congregation.

Στις 31 Ιανουαρίου 1992, 31 ολόκληρα χρόνια πριν δηλαδή, βγήκε ο δίσκος με το καταπληκτικό εξώφυλλο. Η φιγούρα του Ντούλι ήταν ηγεμονική και όχι ακριβώς στοργικά πατριαρχική, αλλά ανέδυε μια αυταρχικότητα που έβγαινε και στους στίχους και στη μουσική.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Σχέσεις, ντραγκς, πάθη, χωρισμοί, ντραγκς, φάπες, wah-wah, σούπερ τσαμπουκαλεμένη εισαγωγή με I’m her slave: Το άλμπουμ ανέδυε την ένταση της ίδιας της μπάντας που διαλυόταν και τα ξανάβρισκε με ρυθμούς 4/4, ενώ σχεδόν να μην κυκλοφορήσουν ποτέ το άλμπουμ, καθώς δεν είχαν φράγκο.

Τους είχε σώσει (και τη Sub Pop) το Every Good Boy Deserves Fudge των Mudhoney και έτσι, οι Whigs πήραν 15.000 δολάρια προκαταβολή, κάτι που ο Ντούλι πάντως αρνείται και λέει ότι απλά, πληρώνανε στούντιο, γράψιμο και πρόβες, με την ώρα.

Επίσης, δεν τα πηγαίνανε καλά με τον τεχνικό ήχου και άλλα διάφορα που έχουν ακουστεί κατά καιρούς για την ιστορία των Afghan Whigs. Τόσα που, ο ίδιος ο Ντούλι, λέει «αυτά έχουν συμβεί μισή ζωή πριν, πού να τα θυμάμαι».

Αυτό που θυμάται σίγουρα πάντως, είναι ότι ο δίσκος ήταν μια άλλη πτυχή στο κατακλυσμιαίο τότε grunge: ήταν κοντά στη σόουλ, με τον τρόπο του, ήταν και σκληρό σαν τοίχος, αλλά και γλυκό συνάμα.

Κάπου εκεί, το εναλλακτικό πλήθος θα μάθαινε καλά τους Whigs και θα τους εμπέδωνε στα δύο επόμενα άλμπουμ τους. Ειδικά εκεί που ήταν Gentlemen.