Oikonomou pisoi Solarhub πίσω
ΑΠΟΨΕΙΣ

Η μάχη του χρόνου

Εικόνα του άρθρου Η μάχη του χρόνου
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: Κύριος Τύπος
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 10/06/2021, 03:46
ΑΠΟΨΕΙΣ

Η βασικότερη, πιο θεμελιακή και επιδραστικότερη νομικά, οικονομικά, μαθηματικά, διάσταση της εργασίας, είναι ο χρόνος της.

Όταν αυτός, ως μέγεθος αναφοράς καταργείται, συμβαίνουν δύο τινά: Το κόστος για τον ισχυρό φορέα της εργασίας που μπορείτε να τον πείτε όπως θέλετε, από «αφεντικό» μέχρι «κεφάλαιο» και να είναι αποδεκτές όλες οι πιθανές διαβαθμίσεις, μικραίνει.

Αυτή είναι το πιο ουσιαστικό περιεχόμενο του «νόμου Χατζηδάκη», ενός υπουργού που συνδέει διαχρονικά το όνομά του με τη μεταφορά του κόστους στον «άλλο πόλο» της εργασίας. Το διαχρονικό στέλεχος της ΝΔ με το πλούσιο πολιτικό (και μόνο) βιογραφικό, μετά την αύξηση των τιμών στο ρεύμα, τώρα θα αυξήσει το χρόνο εργασίας, χωρίς αντίκρισμα.

Δεν είναι ο μόνος που το επιχειρεί, τα τελευταία χρόνια. Η κρίση του ’11, η οποία σοβεί κανονικότατα ακόμα και δεν έχει περάσει, ήταν ένα βασικό επιχείρημα για να χαρακτηριστεί «παράλογο» κάθε λογικό δεδομένο στην ανθρώπινη εργασία.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, βοηθούμενη από την πανδημία, δεν κάνει πολύ περισσότερα πράγματα από το να «χιπστεροποιεί» τις πιο δραματικές αλλαγές των τελευταίων ετών. Νεοχίπστερ είναι η αισθητική της έτσι και αλλιώς, ταυτιζόμενη με το επικοινωνιακό ρεύμα που πρώτα αποχαρακτηρίζει και μετά καταργεί. Ο νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος δεν είχε πρόβλημα να προσεταιριστεί τις πιο αντιδραστικές τακτικές, πολιτικές και τους εκφραστές τους, σήμερα, σε κυβερνητικό επίπεδο στην Ελλάδα, μοιάζει με μεταμοντέρνο συντηρητικό ήρωα ταινίας του Γούντι Άλεν, στο κακέκτυπό του.  Λαϊκισμός για λίγους, ελιτισμός από την ανάποδη, ψευδεπίγραφες διακηρύξεις, νεποτισμός, μικροκοινωνίες, χρήμα και συμφέροντα.

Καλά όλα αυτά, δεν ειναι δα και καινούργια.

 Γιατί να απεργήσει όμως ένας εργαζόμενος και μια εργαζόμενη; Γιατί θα γοητευτεί από το ήδη κακοπληρωμένο ή βαρετό, αντιπαραγωγικό, καταπιεστικό οκτάωρο; Οχι. Γιατί θα παρακινηθει από τις μονοθεματικές προσεγγίσεις ακόμα και των πιο ειλικρινών συνδικαλιστικών φορέων ή από τη φιλοκυβερνητική ΓΣΕΕ; Ουτε. 

Μάλλον τίποτα από όλα αυτά δεν θα παρακινήσει επαρκώς.

Υπάρχει όμως κάτι πιο αναγκαίο και ζωτικό: Ο ίδιος ο χρόνος. Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη «κλέβει χρόνο». Και τον χρόνο, τον κλέβει από αυτόν που πρέπει να εργαστεί για να ζήσει.

Δείτε ένα παράδειγμα, βγαλμένο από την καθημερινότητα ενός εργαζόμενου ή μιας εργαζόμενης στα ΜΜΕ.

Εδώ και χρόνια, ο χώρος βιώνει τα περισσότερα από αυτά που προσπαθεί να επιβάλλει ο νόμος Χατζηδάκη. Διακανονισμοί στη δουλειά που δεν καταλαβαίνουν από ωράρια,  χαμηλοί μισθοί, εργασία που δεν αμείβεται, καθυστερήσεις, απαίτηση «διαρκούς σύνδεσης» κ.α. Ένα από τα αποτελέσματα είναι μια εντελώς διαλυμένη αγορά, γεμάτη απίθανους (πλούσιους και μη), που εμφανίζονται και εξαφανίζονται ανάλογα με την ανάγκη, με χρέη που μεγαλώνουν, αλλά και εξαφανίζονται δια μαγείας κ.ο.κ. Πάντα υπήρχαν όλα αυτά, αλλά τα τελευταία χρόνια, χάρη σε αυτή την εξάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, μπορούν να επιστρέφουν ξανά και ξανά. Φυσικά, το αντίκτυπο στην ενημέρωση είναι μεγέθυνση του αντίκτυπου στις εργασιακές συνθήκες. Όσο χειρότεροι οι όροι της δουλειάς, τόσο πιο προβληματική και κακή η ενημέρωση. Όσο χειρότερες οι συνθήκες, τόσο πιο προβληματική η προσέγγιση από τους «άρχοντες» και συγκεχυμένη η σχέση δημοσιογραφίας-εξουσίας.

Εν έτει 2021 δεν χρειάζεται καν να καταφύγει κανείς σε αποφεύγματα του Προυστ για το «χαμένο χρόνο». Μπορεί απλά να διαβάσει τον τρόπο με τον οποίο ορίζει ο νόμος Χατζηδάκη την έννοια της εργασίας και τις διαστάσεις της, για να βρει έναν ελάχιστο τρόπο να αντιδράσει.

#απεργια


(φωτό: The newsboys strike, 1899)

ΣΧΟΛΙΑ
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
Ντοτη3 dodoni back