Η γλυκιά λήθη του 1992

To 1992 η μουσική (το ροκενρόλ δηλαδή) πηγαινοερχόταν σαν μπίλια σε φλιπεράκι μεταξύ των Nirvana, των Pearl Jam, των Soundgarden και των Alice in Chains.

Ήταν η χρονιά που ο Κάμερον Κρόου, αυτός ο μάστορας του σκληρού ρομαντισμού (και μουσικός δημοσιογράφος), είχε φτιάξει το Singles, μια ταινία που είχε δημιουργήσει το απαραίτητο κοσμικό προφίλ του grunge.

Οι πιο ψαγμένοι-ες όμως, άκουγαν περισσότερα. Είτε τους Mother Love Bone που ήταν κανονικό «μητρικό πλοίο» για όλες αυτές τις μπάντες, είτε λίγο αργότερα, τους Mad Season που στο σύντομο βίο τους, έδωσαν έναν από τους καλύτερους δίσκους του πλανήτη ροκ.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Ανάμεσα σε όλους αυτούς, ήταν οι Screaming Trees. Τότε, τον Σεπτέμβριο του 1992, στις 8 του μήνα συγκεκριμένα, οι δύο αδερφοί Κόνερ, με τον Μπάρετ Μάρτιν στα τύμπανα και τον Μαρκ Λάνεγκαν (ναι, αυτόν) στα φωνητικά, κυκλοφόρησαν ένα δίσκο ορόσημο: Το Sweet Oblivion.

Οι Screaming Trees ήταν ήδη «παλιοί» όταν βγήκε το Sweet Oblivion. Συγκεκριμένα, είχαν βγάλει ήδη πέντε δίσκους από το 1986 κιόλας. Το δε προηγούμενό τους, το Uncle Anesthesia, ήταν «πολλά υποσχόμενο».

Αυτές τις υποσχέσεις και κάμποσες ακόμα, εκπλήρωσε το Sweet Oblivion. Η μπάντα από την Ουάσιγκτον (την πολιτεία, όχι την πρωτεύουσα), είχε τη μαυρίλα του Σιατλ, αλλά και κάμποσες δόσεις ψυχεδέλειας του Σαν Φρανσίσκο, μαζί με μια σχετική αγριάδα σε κιθάρες και ρυθμική.

Όλα αυτά μαζί με τη φωνή του Λάνεγκαν, δημιούργησαν τρία από τα καλύτερα κομμάτια αυτού του είδους μουσικής, που βρέθηκαν μαζί, σε σειρά, στην ίδια πλευρά του ίδιου δίσκου: Shadow of the Season, Nearly lost you, Dollar Bill.

Όλα έδειχναν ότι οι Screaming Trees θα πήγαιναν πιο μακριά. Τελικά δεν πήγαν, άργησαν πολύ να βγάλουν τον επόμενο δίσκο τους (που δεν ήταν τόσο καλός) και τελικά, διαλύθηκαν. Το μέλλον ανήκε στους Pearl Jam και στους Alice in Chains κατά κύριο λόγο.

Αλλά χωρίς το Sweet Oblivion, όλα θα ήταν φτωχότερα…