Η εξουσία που αλλάζει τα πάντα

Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ένα ιστορικό σημείο αναφοράς πλέον για τα Βαλκάνια. Όχι τόσο για το περιεχόμενό της και τι καθορίζει. Έτσι και αλλιώς ως «Μακεδονία» (σκετό, χωρίς προσδιορισμούς) ήξερε το γειτονικό κράτος όλος ο κόσμος πλην ημών, είτε μας άρεσε είτε όχι.

Το θέμα είναι ότι η συμφωνία, με το συγκεκριμένο περιεχόμενο, θα περνούσε με οποιαδήποτε κυβέρνηση και υπό αυτή τη συνθήκη, η Νέα Δημοκρατία στην πραγματικότητα νιώθει… ευγνωμονούσα, έστω και αν το «σοβινιστικό δεξιό» της κομμάτι είναι σε φάση αποπληξίας.

Περισσότερο ενδιαφέρον έχουν αυτά που προκάλεσε η συμφωνία στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Όπως η ιστορία της κρίσης δεν ήταν απλά μια «κρίση δανεισμού» αλλά η χρυσή ευκαιρία για τον καπιταλισμό να αλλάξει άρδην τις κοινωνικές συνθήκες, διευρύνοντας τις ταξικές διαφορές και φυσικά, το κέρδος του, έτσι και η συμφωνία μοιάζει με μια ανακατανομή πολιτικών δυνάμεων στα στρατόπεδα που θα συγκρουστούν σε αυτό το νέο κοινωνικό σκηνικό.

Γι αυτό και κανένα από τα όψιμα πολιτικά μορφώματα δεν επέζησε, κοινοβουλευτικά τουλάχιστον, της συνδιαλλαγής. Το Ποτάμι, μια πολιτικά θνησιγενής αναφορά σε ένα κέντρο που στην Ελλάδα δεν υπάρχει, οι ΑΝΕΛ, ένας πρώην κυβερνητικός εταίρος που απορρόφησε μέρος της δεξιάς λαϊκής διαφωνίας στα μνημόνια, το ΚΙΝΑΛ που έτσι και αλλιώς ήταν είναι και θα είναι μόνο και αποκλειστικά ΠΑΣΟΚ. Η προσπάθεια για προσπάθειες μετωπικής αναδόμησης τύπου «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» δεν ήταν καλά-καλά επιτυχημένες το 1991-γιατί να είναι σήμερα; Για την Ένωση Κεντρώων δεν υπάρχουν περιγραφές στο φάσμα της πραγματικής πολιτικής εκτίμησης, ειδικά για όσους-ες έχουν ζήσει τηλεοπτικές μέρες του ’89, τις οποίες ο πρόεδρος του κόμματος απλά επαναλαμβάνει ως μέλος της Βουλής…

Η δε αριστερά παρακολουθεί αμυντικά, με σχεδόν όλο το φάσμα της (πλην ΣΥΡΙΖΑ που ρέπει στη φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία εδώ και καιρό), να προσπαθεί να «τσιμπήσει» από τη σοβινιστική έξαρση της εποχής. Η απουσία της διεθνιστικής πρότασης από τα λεγόμενά της, δημιουργεί ένα πολύ μεγάλο κενό. Όχι πολιτικό ή εκλογικό, αλλά ακόμα πιο επικίνδυνο να γεμίσει με μισαλλοδοξία και ετεροκαθορισμούς με αμφίβολο πολιτικό περιεχόμενο.

Το πολιτικό σκηνικό αναδιατάσσεται για την επόμενη μέρα. Αυτή, πριν καν τις εκλογές, θα πρέπει να ασχοληθεί με τα τελευταία ανοιχτά «μνημονιακά» ζητήματα, όπως τα κόκκινα δάνεια και την πικρή ιστορία της ακίνητης περιουσίας για τη μεσαία και μικροαστική τάξη στην Ελλάδα. Εκεί, δεν θα υπάρξουν όμως γραφικότητες και άυλες έννοιες, αλλά «το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι», που ως γνωστόν, εύκολα πέφτει και τραυματίζει…

Οι επερχόμενες εκλογές αναμένεται να αλλάξουν και πάλι το συσχετισμό υπέρ της ΝΔ, έστω και αν ο Κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να αναζητήσει πρόθυμους συγκυβερνήτες.

Όπως όμως έχει αποδείξει η ελληνική (και ξένη) κοινοβουλευτική ιστορία, οι πρόθυμοι υπάρχουν παντού και πάντα, καθώς η εξουσία παραμένει το μεγαλύτερο πολιτικό δέλεαρ…