Η δημοκρατία του κυρίου Τάκη

Στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι οι προσωπικές απόψεις και εκδοχές για τα πράγματα, είναι πολλές. Εντάξει, όχι μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει και αλλού.

Εδώ ολόκληρος πλανητάρχης (ο Τραμπ) επέμενε σθεναρά σε επικίνδυνες ανοησίες, τις οποίες υποστήριζε δημόσια.

Εδώ όμως, έχει άλλη «γοητεία» η προσωπική εκδοχή. Είτε είναι για το πώς έπρεπε να παίζει το ακραίο μπάκ (αν δηλαδή θα έπρεπε να περιμένει ή να πάρει όλη την πλευρά του γηπέδου), είτε είναι για το πώς λειτουργεί η δημοκρατία.

Ο υπουργός της κυβέρνησης Τάκης Θεοδωρικάκος έχει μια τέτοια προσωπική άποψη. Δεν τη χρησιμοποιεί μόνο για τον εαυτό του ωστόσο. Την εφαρμόζει όμως, ως επιτελικός, με χαρτοφυλάκιο, προς πολιτικό όφελος των συμμάχων του.

Βέβαια, επειδή το παιχνίδι με τη δημοκρατία είναι επικίνδυνο και συνήθως μειώνει το μέγεθός της, ο κ. Θεοδωρικάκος κρίθηκε οριστικά και αμετάκλητα αντισυνταγματικός, από το αρμόδιο όργανο, το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Η ολομέλεια είπε το αυτονόητο: ότι δεν μπορείς να αλλάζεις το αποτέλεσμα εκλογών, όταν αυτό δεν σου αρέσει. Και όχι, δεν υπάρχει δικαιολογία να το κάνεις. Ούτε «κυβερνησιμότητες», ούτε «έκτακτες ανάγκες», ούτε τίποτε. Ο Τάκης Θεοδωρικάκος, πρώην ΚΚΕ, πρώην ΠΑΣΟΚ και νυν ΝΔ, αφαίρεσε από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, την ετυμηγορία των πολιτών. Τόσο απλά, τόσο αντιδημοκρατικά.

Θα πει κάποιος-α «εντάξει μωρέ και τι έγινε».

Έγινε. Και πολύ μάλιστα.

Πρώτον, ένας υπουργός, ο άνθρωπος που κρατάει την εξουσία στα χέρια του δηλαδή, αμφισβήτησε στην πράξη τον τρόπο με τον οποίο του δίνεται αυτή η εξουσία, στην Ελλάδα: με εκλογές.

Δεύτερον, δημιούργησε μια τρομερή ανακολουθία στην αυτοδιοίκηση. Ναι, οι αποφάσεις του ΣτΕ δεν είναι αυτεπάγγελτες και δεν έρχεται κάποιος να σε συλλάβει για αντισυνταγματικά παραπτώματα, αλλά θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον αν βρισκόταν κάποιος-α με χρήμα και χρόνο, να προσβάλλει, έτσι για χόμπι, αποφάσεις που έχουν ληφθεί σε όργανα με παραποιημένη σύνθεση, εδώ και 3,5 χρόνια. Το πιθανότερο είναι το ΣτΕ να μην δικαιώσει τις προσφυγές, στο όνομα της ομαλής λειτουργίας των θεσμών, αλλά θα ξεγύμνωνε ακόμα περισσότερο όσους-ες πιστεύουν ότι η αστική δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.

Τρίτον, η κοπτάτσια Θεοδωρικάκου δεν έλυσε καν παντού τα προβλήματα που υποσχέθηκε ότι θα λύσει. Η δημοτική αρχή Ιωαννίνων για παράδειγμα, ελάχιστα κατάφερε να εκμεταλλευτεί το αντιδημοκρατικό δώρο του υπουργού, το οποίο υποδέχθηκε με περισσή χαρά. Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν δύο αποφάσεις για τα led: μια από το δημοτικό συμβούλιο και μια από την παραποιημένη και αντισυνταγματική σύνθεση της οικονομικής επιτροπής. Παρεμπιπτόντως, η δεύτερη θα εφαρμοστεί. 

Τέταρτον, η κυβέρνηση της ΝΔ υποβαθμίζει ακόμα περισσότερο τη σημασία των αυτοδιοικητικών οργάνων. Για να είναι σίγουρη ότι δεν θα υπάρξουν «δημοκρατικά παρατράγουδα» στο μέλλον, νομοθέτησε ένα νόμο που περιορίζει ακόμα περισσότερο τη συμμετοχή των πολιτών, που ήδη δεν περνούσε τις καλύτερες μέρες της. Κοινοβουλευτικοποιεί τα δημοτικά συμβούλια, βάζοντας πλαφόν εισαγωγής σε αυτά (επιβεβαιώνοντας ότι φοβάται περισσότερα από όσα παραδέχεται) και δίνοντας πανίσχυρες πλειοψηφίες ξανά στις δημοτικές αρχές.

Είμαστε εντάξει λοιπόν με 3,5 χρόνια αντισυνταγματικής λειτουργίας; Την ώρα που ξεσκονίζονται αντεπιχειρήματα τύπου «ναι, αλλά λειτούργησαν τα όργανα» ή ενιστάμενες αγανακτήσεις υπεράσπισης δημοκρατικού φρονήματος, 3,5 χρόνια πέρασαν με ένα εκλογικό αποτέλεσμα -που τόσο πολύ το προασπίζεται η αστική δημοκρατία ως διαδικασία και απόφαση- παραποιημένο.

Και όσο συχνότερα γίνονται τέτοια «κόλπα», τόσο πιο επίπονες είναι οι συνέπειες…