Η απορροφητική χαζομάρα

Ο θάνατος του Τζίμη Πανούση και η μετέπειτα ταύτιση διαφόρων πιθανών και απίθανων με τα έργα του συμπαγή καλλιτέχνη, είναι ένα ακόμα δείγμα μεταμοντέρνου, ολοκληρωτικού, απορροφητικού καπιταλισμού. Όλοι, ταυτίζονται με όλα, το σύστημα «απορροφάει» καθετί που για οποιοδήποτε λόγο είναι δημοφιλές. Μόνο έτσι θα επιζήσει, γιατί πλέον τα περιθώρια που αφήνει είναι μικρότερα και από το φετινό επίδομα πετρελαίου…

Έτσι, με τον Πανούση ταυτίστηκαν εσχάτως σκληροί νεοφιλελεύθεροι που βασικά αλληθωρίζουν στο νεοφασισμό αλλά παλιά είχαν καλό πορτφόλιο ΕΣΠΑ, περσόνες τις οποίες συνήθως ο Πανούσης έκραζε ανελέητα και αυτές χειροκροτούσαν από κάτω έχοντας πληρώσει κάμποσα χιλιάρικα δραχμές τη φιάλη, στην «ύστερη εμπορική» φάση του, ακόμα και ειδεχθείς νεοναζί, όψιμοι αριστεροί-νεόκοποι  εξουσιαστές κ.α. Όλοι βρήκαν κάτι να ταυτιστούν, ανάλογα με τη δημιουργική περίοδο του αποθανόντος.

Ο Τζίμης Πανούσης δεν ήταν ποτέ το πρότυπο συλλογικότητας. Μόνος του έδειξε το μεσαίο δάχτυλο στην αστική του καταγωγή, στα νιάτα του, μόνος του το ξανάδειξε στο κοινωνικό-πολιτικό χώρο αναφοράς που είχε συνταχθεί γύρω από το έργο του, όταν το εισιτήριο των εμφανίσεών και τα ρεζερβέ εκτοξεύτηκαν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Μόνος του επίσης τράβηξε το δρόμο του «όλοι είναι μαλάκες» την τελευταία επταετία, τότε που επέτρεψε στον εσμό της πολιτικής σκηνής να ταυτιστεί με τα λόγια του. Πολλοί και πολλές τότε "χώρισαν τα τσανάκια τους" από τη δημόσια απεύθυνσή του, όχι όμως και από την ανάμνηση της πρώτης κασέτας, του Skylab, του Μετρό, του βίντεο κλιπ στο 27ο Δημοτικό Σχολείο Κυψέλης, της μικροφωνικής στο πανεπιστήμιο.

Ας μην αναζητάμε τις ευθύνες στον καλλιτέχνη λοιπόν, αλλά στο κενό ιστορίας που βρισκόμαστε και αρνούμαστε πεισματικά να επέμβουμε σε αυτό, δημιουργώντας κάτι καινούργιο σε όλα τα επίπεδα, αρκούμενοι-ες στην περιοδολογική ειδωλολατρία του παρελθόντος μας.

Αυτό που μας διαφεύγει είναι ότι όταν πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν το στίγμα τους τατουάζ στη γλυκιά εφηβεία μας, είναι ότι ένα κομμάτι της ιστορίας που ζήσαμε, αρχειοθετείται οριστικά. Η πανουσική μουσική, ρηξικέλευθη στις αρχές της επί Μουσικών Ταξιαρχιών και πάντα έξυπνη στιχουργικά (αλλά ψιλοαδιάφορη και τεμπέλικη δημιουργικά στη συνέχεια) δεν είναι προς αγιοποίηση. Μπορεί να συντροφεύει για πάντα, αλλά η ουσία της είναι αυτή που όπως περιέγραψε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ξεφεύγει από τον καλλιτέχνη και αυτονομείται από τις ανοησίες που ενδεχομένως αυτός θα πει.

Γι αυτό λοιπόν, μην ζητάτε πρωταγωνιστικό ρόλο στο βλαχοσήριαλ της γενιάς μας, όπως θα ΄θελε ενδεχομένως η μαμά σας. Το συστήνει ο Τζιμάκος που τώρα μοιρολογιέται στα ταμπλόιντς και τα μεσημεριανάδικα…