Η Αμερική είναι πορτοκαλί

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ο πρώτος αντιπαθητικός που κερδίζει εκλογές, ειδικά στις ΗΠΑ. Ούτε η Χίλαρι Κλίντον η πρώτη αντιπαθητική που τις χάνει. Η εποχή της «αισθητικής πολιτικής» όμως έχει περάσει ανεπιστρεπτί και όλα γυρίζουν ξανά γύρω από την αντίθεση που κάνει τον κόσμο να γυρνάει: κεφάλαιο-εργασία.

Αυτή την αντίθεση, η παγκόσμια σοσιαλδημοκρατία (αν δεχτούμε ότι την αντιπροσωπεύει η βαθιά αντιδραστική και πολεμοχαρής, πλην «πολιτισμένη» Κλίντον) αποτυγχάνει διαρκώς να την εκφράσει. Στην Ευρώπη, η Ε.Ε., η πολιτική ενσάρκωση, υποτίθεται, του κόσμου των λαών, της ανεκτικότητας, της συμβίωσης και των δικαιωμάτων, έχει μετατραπεί σε ένα νεοφιλελεύθερο τέρας που αδιαφορεί για την κοινωνική συνοχή.

Όχι ότι ο Τραμπ είναι ο εγγυητής μιας ελάχιστης, έστω, ευμάρειας, των Αμερικάνων ή του υπόλοιπου πλανήτη. Ο μεγιστάνας του γρήγορου και λιπαρού πλούτου, τον οποίο συντήρησε με τη συνέργεια του κράτους που έχτισε ο Ρήγκαν και του πέρασε ένα φρεσκαρισματάκι αργότερα ο Κλίντον, εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την άρνηση των Δημοκρατικών, ως συστήματος, απέναντι σε κάθε τι λαϊκό, εργατικό, σε κάθε πρωτογενές δικαίωμα. Ο Τραμπ «λεηλάτησε» το πρόγραμμα και κυρίως, τις προεκλογικές πρακτικές του Μπένι Σάντερς, της «αριστερής τάσης» των Δημοκρατικών (ένα αντίστοιχο της ελληνικής ΔΗΜΑΡ επί Κουβέλη, όχι σήμερα που ουσιαστικά αποτελεί κομμάτι του ΠΑΣΟΚ), όπου κάτι τέτοιοβόλευε. Στις εργατικές γειτονιές μιλούσε ως  συμπαραστάτης των ανέργων, βάζοντας φυσικά το δηλητηριώδες συστατικό της ξενοφοβίας στο «κέρασμά» του, στους ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν. Αλλού, ήταν ο μάχιμος ακροδεξιός, αλλού ο υπερασπιστής των γκέι,αλλού πάλι ο πολέμιός τους. Λίγη σημασία είχαν αυτά για τον ίδιο.  Προβλήθηκε ως ο «ξέρω την κόλαση που περνάτε, έχω φαλιρίσει και εγώ» τύπος, ως το πιθανό πρότυπο μιας μικροαστικής τάξης που βρίσκεται σε απελπισία. Ήτανο τυφώνας λαϊκισμού που ακόμα και το συντηρητικό δίκτυο Fox, κράτησε αποστάσεις από αυτόν.

Στην άλλη όχθη, οι Δημοκρατικοί «σκότωσαν το χαρακτήρα» του συμπαθητικού Σάντερς με κάθε τρόπο, ακόμα και με κινητοποίηση υπηρεσιών ασφαλείας. Βλέποντας σήμερα τα εκλογικά αποτελέσματα «τρίτων» και ανεξάρτητων υποψηφίων, που παίρνουν περισσότερες ψήφους από ποτέ, καταλαβαίνουν που πήγε το «αριστερό» κομμάτι των ψηφοφόρων. 

Φυσικά, ο Τραμπ δεν έγινε σοσιαλιστής ποτέ. Ούτε όμως είναι ο πρώτος «κοινωνικός τσαρλατάνος» που αναδεικνύεται στο αξίωμα. Ο Ρήγκαν ήταν για χρόνια ένα ανέκδοτο στο χώρο της ηθοποιίας και ανελίχθηκε όταν κατέδιδε συναδέλφους του στις επιτροπές του Μακαρθισμού, ενώ για τον Μπους τζ. και τον Κλίντον που τόσο θαύμασε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ας μην σχολιάσουμε καλύτερα. Η πιο κοινωνική πολιτική του δραστηριότητα, ήταν όταν συνόδευσε τους Fleetwood Mac στη σκηνή με το σαξόφωνό του, στα διαλείμματα ανάμεσα στους πολέμους που ξεκινούσε και τα μακρόπνοα αποτελέσματά τους, τα βιώνουμε σήμερα στη γειτονιά μας.

Οι εκλογές των ΗΠΑ οριοθετούν μια νέα εποχή σε πολλά πράγματα. Είναι καταρχάς η πολλοστή ήττα ενός συστημικού τρόπου διαχείρισης των πραγμάτων, στον οποίο συμμετέχουν ΜΜΕ, opinion makes, δημοσκοπήσεις. Από το ελληνικό και το αγγλικό δημοψήφισμα μέχρι τις χτεσινές εκλογές στις ΗΠΑ, πηγαίνει από ήττα σε ήττα τα τελευταία χρόνια.

Έπειτα, επιβεβαιώνεται ότι όσο η σοσιαλδημοκρατία και η «κυβερνώσα αριστερά», αυτή δηλαδή που καμώνεται την αριστερά αλλά κυβερνάει δεξιά (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα), αρνείται ως έγκλημα καθοσιώσεως κάθε λαϊκό αίτημα και δικαίωμα, κάθε προστασία κοινωνικού θεσμού και ιστού και επιμένει σε τακτικισμούς τύπου «αν δεν είμαστε εμείς, θα έρθουν οι άλλοι που είναι κακοί», οι ήττες θα είναι ακόμα πιο συντριπτικές στο κοντινό μέλλον.  

Ο Τραμπ δεν είναι αντισυστημικός, ούτε κάτι έστω κοντινό δεν είναι. Το αντίθετο μάλιστα. Ο καπιταλισμός, αυτά τα σκάρτα 200 χρόνια ύπαρξής του, κάθε φορά που απειλούταν συθέμελα, έβγαζε από το μανίκι το χαρτί της Αποκάλυψης και μεταμορφωνόταν σε ακόμα πιο επιθετικό τέρας. Ο Φίλιπ Ντικ, αυτή η μοναχική παρανοϊκή διάνοια της επιστημονικής φαντασίας, ενέταξε όλες τις αντιθέσεις και τον εφιάλτη στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο». Τώρα, το σύστημα έχει βρει ξανά τον «προφήτη» του και ετοιμάζεται για άλλο ένα ξεκαθάρισμα, μιας και οι «πολιτισμένοι» δεν του είναι πλέον χρήσιμοι.

Τίποτε βέβαια δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Όλα τα γεγονότα συμβολοποιούν τις αλλαγές, αυτές που θα δούμε πολλές ακόμα τα τέσσερα ή οκτώ χρόνια θητείας του τύπου με το πορτοκαλί μαλλί.

Φτάνει να έχουμε την υγειά μας και να υπάρχει και ο πλανήτης μέχρι τότε…