Γράμματα αγάπης στον mister D

Εδώ και κάνα μήνα είναι σε εξέλιξη μια κόντρα μεταξύ Beatles και Stones, που μοιάζει (και είναι) μια διαφωνία μπαρμπάδων σε συνοικιακό καφενείο για τα πάντα: Από το πιο χάπι είναι καλύτερο για την πίεση, μέχρι το ποδόσφαιρο και την πολιτική.

Πριν από 53 χρόνια πάντως, αυτές οι κόντρες είχαν νόημα. Οι Beatles είχαν κυκλοφορήσει καμιά δεκαριά μέρες νωρίτερα το White Album που ήταν μεν τέλειο, αλλά δεν είχε ένα κομμάτι που σίγουρα, οι Πολ και Τζον θα λύσσαγαν να το είχαν γράψει αυτοί.

Το Sympathy for the Devil που ανοίγει το Beggars Banquet των Stones, είναι φάνκι, είναι maximum rock ‘n’ roll, είναι προβοκατόρικο, είναι ένα από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια που γράφτηκαν σε αυτή τη γωνία του γαλαξία.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Το Beggars Banquet ήταν το 9^ο άλμπουμ της μπάντας και ουσιαστικά, το τελευταίο με το φυσικό της αρχηγό Μπράιαν Τζόουνς εν ζωή. Η ολίσθησή του ωστόσο, είχε φέρει τον Ρίτσαρντς σε πρώτο πλάνο και μαζί με τον Τζάγκερ έγραψαν όλα τα κομμάτια του δίσκου, πλην του Prodigal Son.

Εκτός όμως από το εικονοκλαστικό Sympathy…, ο δίσκος είχε και άλλους δυναμίτες. Ένας από αυτούς ήταν το Street Fighting Man, ένα από τα πιο πολιτικά κομμάτια που έγραψαν ποτέ οι Stones, το οποίο πρακτικά εξυμνεί τις, σε εξέλιξη ή μόλις τελειωμένες, εξεγέρσεις σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Η μπάντα ήρθε σε επαφή με τον Ζαν Λικ Γκοντάρ για να δημιουργηθεί το φιλμ 1+1 ή Sympathy for the Devil του 1969 και τσουπ, οι Stones χαρακτηρίστηκαν και μαοϊκοί. Το φιλμ του Γκοντάρ όμως είναι μια άλλη ιστορία, που θα ειπωθεί αργότερα.

Το Beggars Banquet σχετίζεται και με μια ακόμα ταινία, καθώς το Rock’n’Roll Circus αρχικά προοριζόταν για την προώθηση του δίσκου και γυρίστηκε μια βδομάδα μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Τελικά, κυκλοφόρησε 30 χρόνια αργότερα.

Εν τέλει, το Beggar’s Banquet ήταν ένα σχεδόν τέλειο άλμπουμ, Επίσης, εισήγαγε την «κουλτούρα του καμπινέ» πολύ πριν προκύψει το Trainspotting, αλλά πολύ αργότερα. Η γνωστή φωτό εξωφύλλου δεν χρησιμοποιήθηκε παρά για τις CD εκδόσεις του δίσκου, καθώς αρχικά είχε απορριφθεί, έναντι ενός ψιλοξενέρωτου καλλιγραφικού εξωφύλλου.

Πρόσθετα στο μύθο, ήταν τα «ου,ουουουου» του Sympathy…, στα οποία συμμετέχουν η Ανίτα Πάλεμπεργκ και η Μαριάν Φέιθφουλ.

Επίσης, ήταν η κατακλείδα της πρώτης περιόδου των Stones. Στην επόμενη φάση τους έβγαζαν για 3 χρόνια μόνο αριστουργήματα, με τα οποία ισοφάριζαν τις κορυφαίες στιγμές των Beatles…