Γιατί η νύχτα ανήκει στην Πάτι Σμιθ

Χρόνια ολόκληρα σνόμπαρα το Because the night, ως εύκολο στόχο «τραγουδιών παραλίας» (μαζί με τα Να μ’ αγαπάς, Stairway to heaven, άπαντα Πυξ Λαξ κ.λπ.) και μαζί με το σνομπάρισμα, νόμιζα ότι λέει στο στίχο «η νύχτα ανήκει στον έρωτα». Και βράδια αξημέρωτα που λέει και η Χαρούλα Αλεξίου.

Λάθος. 25 χρόνια λάθος. Το τραγούδι λέει «because the night belongs to lust», στον πόθο δηλαδή και έχει πάρει το διαζύγιό του από σαχλές αγάπες.

Για κάποιο λόγο όμως, πρέπει να δεις από κοντά την Πάτι Σμιθ να το λέει για να το κατανοήσεις, όπως συνέβη το περασμένο Σάββατο στο κολασμένο-κυριολεκτικά- «Πειραιώς 117», τον κλειστό χώρο οπου χωρίς κλιματισμό, στριμώχτηκαν χιλιάδες για να δούνε μια συναυλία από τις λίγες, με εξωτερική θερμοκρασία στην Αθήνα 33 βαθμούς Κελσίου.

Εκεί λοιπόν, με τον ιδρώτα να μην προλαβαίνει καν να τρέξει γιατί εξατμιζόταν, στη σάουνα που πρόσφεραν απλόχερα οι διοργανωτές , χωρίς να ζητήσουν ούτε μια μικρή συγγνώμη (εκτός αν τη ζήτησαν και διέφυγε), η Πατρίσια Λι Σμιθ έκανε μια από τις καλύτερες συναυλίες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Όχι μόνο γιατί πρόσφερε ΟΛΟ το Horses, το πρώτο της άλμπουμ, καλώντας το κοινό να «αλλάξει το δίσκο στο πικάπ» όταν έφτασε στο τέλος της πρώτης πλευράς. Ούτε γιατί έπαιξε ένα μικρό «greatest hits».Ούτε γιατί απλώς είχε στη μπάντα της τον Τζέι Ντι Ντόχερτι και τον Λένι Κέι, αυθεντικά στελέχη μιας μπάντας από την οποία έχουν περάσει τεράστιοι μουσικοί. Ούτε καν γιατί ήταν τόσο, μα τόσο γλυκιά και προσηνής, γιατί κατέβηκε από τη σκηνή, γιατί έδωσε πολιτική γραμμή, κάτι που τόσο φοβούνται να το κάνουν άλλοι, κυρίως έλληνες καλλιτέχνες (και όταν το κάνουν, καλύτερα να το απόφευγαν). Ούτε γιατί αναφέρθηκε τρεις-τέσσερις φορές στον σύντροφό της Φρεντ «Σόνικ» Σμιθ που πριν πεθάνει, πρόλαβε να γίνει ο απόλυτος αντιήρωας της κιθάρας στους MC5. Oύτε γιατί στο τέλος Πάτι Σμιθ διέλυσε μια Stratocaster, γιατί η Πάτι Σμιθ θα είναι πάντα, μα πάντα πανκιό. Αλλά για ένα λόγο παραπάνω:

Γιατί οι στίχοι της ξυπνάνε τους κάθε λογής ανθρώπινους πόθους και συγκεντρώνουν όλη εκείνη την ελευθερία που αλλού, ξεφεύγει σαν αντανάκλαση από ρολόι στον ήλιο που δεν πιάνεται πουθενά. Γιατί κάθε φορά που θα φτύσει το Babelogue στο μικρόφωνο, για να περάσει στο Rock ‘n’ Roll Nigger, όπως έκανε και το Σάββατο, δεν υπάρχει άνθρωπος που την έχει ακούσει  και να μην ανατριχιάσει.

Κάπως έτσι κυλάνε οι τρομερές συναυλίες που δεν έχουν κυρίαρχα σχέση με την εκτελεστική δεινότητα των καλλιτεχνών (αν και στην περίπτωση της Πάτι Σμιθ και του γκρουπ της, δεν συζητάμε καν την απόπειρα κριτικής): με ιδρώτα, με μπύρες, με πάθη, με στίχους-φωτιά, με εξομολογήσεις, με κρατημένα χέρια στα κρυφά, με ένταση, με ελευθερία. Όπως την περιγράφει μια κυρία 69 ετών πια, ασπρομάλλα, με χαμόγελο που χώρεσε όλο τον κόσμο και ζωή να αποπνέει από κάθε πόρο και λέξη της.