Από τη μέρα που επέστρεψαν οι «εκδρομείς από το Ισραήλ», τίτλος που μοιάζει πλέον με τίτλο από γουέστερν του Πέκινπα, πλειοδοτεί η ανησυχία και το δικτυακό κουτσομπολιό.
Χρήστες του facebook κάνουν αναρτήσεις που αναπαράγονται με ραγδαίους, viral ρυθμούς, σχετικά με «εκδρομείς που εθεάθησαν» στο σούπερ μάρκετ ή στην εκκλησία. Κάποιοι από τους αναπαραγωγείς είναι δημόσια πρόσωπα, με θητείες εκπροσώπησης στα κοινά. Δεν φαίνεται να υποτάχθηκε το εγώ τους στο κοινό καλό πάντως, από αυτή την εμπειρία.
Άλλοι, επίσης δημόσια πρόσωπα, επιχειρούν να διαψεύσουν, επικαλούμενοι επίσημους φορείς, τους φορείς που έχουν την ευθύνη του ελέγχου της κατάστασης.
Όλα αυτά στο facebook, από προσωπικούς λογαριασμούς και όχι επίσημους. Στο μέσο δηλαδή που έχει την πιο μαζική και σχεδόν αυτόματη χρονικά, επίδραση, αυτή τη στιγμή.
Το καλύτερο θα ήταν να αγνοήστε αυτού του είδους την «πληροφόρηση», ακόμα και αν έχει καλές προθέσεις.
Οι επίσημοι διαύλοι ενημέρωσης γι αυτό υπάρχουν. Όσο παρακάμπτονται, στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τόσο χειρότερα είναι τα αποτελέσματα.
Μπορεί τα ΜΜΕ να μην περνάνε την καλύτερη εποχή τους, μπορεί σε κεντρικό επίπεδο να μαίνεται μια διχαστική και επικίνδυνη μάχη προπαγάνδας, αλλά παραμένουν πιο αξιόπιστα από τη μέση ανάρτηση στο facebook.
Επίσης, οι άνθρωποι που επέστρεψαν από την Ιερουσαλήμ, δεν είναι φυλακισμένοι, ούτε υποψήφιοι για τη Σπιναλόγκα. Είναι συνάνθρωποι που ίσως νοσήσουν, όπως ίσως νοσήσουμε όλοι και όλες. Προφανώς, σε άλλες πόλεις οι προσκυνητές προτίμησαν να διαρρήξουν το πολύτιμο γνωμικό «κρείττον το σιγάν» και να μπούνε στο κάδρο της «θρησκευτικής ιατρικής» που με τις «συμβουλές» της, είναι πιο πιθανό να εξαπλώσει αυτή τον ιό, τούτη τη στιγμή. Αλλά και αυτό θα πρέπει να παρακαμφθεί, γιατί εδώ συζητάμε για κάτι σοβαρό που αγγίζει (και) το πεδίο των ατομικών ελευθεριών.
Τίποτα από αυτά δεν βοηθάει αυτή τη στιγμή. Αν παρουσιαστούν κρούσματα στα Γιάννενα, είναι πιο πιθανό να εξαπλωθούν από ανθρώπους που δεν ξέρουμε καν πού πήγαν, ούτε με ποιους-ες ήρθαν σε επαφή, ούτε τους παρακολουθεί κάποια υπηρεσία, ούτε είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Οι συγκεκριμένοι, όπως όλοι-ες, πρέπει να σταθούμε στο ύψος των τρεχουσών απαιτήσεων, που σημαίνουν μέτρα προφύλαξης και ακολουθία των επιστημονικών συμβουλών (και όχι των… «Ιταλών γιατρών»). Επίσης, οι υπηρεσίες θα πρέπει να μάθουν επιτέλους τη διαφορά του δημόσιου, από τον ιδιωτικό λόγο και τι σημαίνει «επίσημος δίαυλος ενημέρωσης» και να κάνουν τη δουλειά που πρέπει να κάνουν, με συνείδηση της σοβαρότητας, ώστε να μπορούν να αντικρούσουν την πολεμική που αναπτύσσεται για ενδεχόμενη πλημμέλεια κ.λπ.
Και πάνω από όλα, ψυχραιμία…