Ευρωεκλογές: Πολλές ήττες, λίγες νίκες

Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών τελικά αποκτάει χαρακτηριστικά «midterms», σε ό,τι αφορά το μήνυμα που στέλνουν οι εκλογικές διαδικασίες.

Η κυβέρνηση τρέχοντας μόνη της, έχασε διψήφιο ποσοστό. Οι ψηφοφόροι της τροφοδότησαν κυρίως την αποχή, σε μια επιλογή με πολιτικά χαρακτηριστικά και όχι «απλής αδιαφορίας». Τροφοδότησαν όμως και την ακροδεξιά η οποία αθροίζει ένα 18+%, έστω και αν «κρύβεται» πίσω από πατριωτικές και φιλολαϊκές δηλώσεις.

Η ΝΔ υπέστη ήττα γιατί έχασε τις μισές ψήφους της σε σχέση με ένα χρόνο πριν. Φυσικά παραμένει πρώτη, κυρίαρχη και άνευ αντιπάλου, ωστόσο έπεσε στην ίδια της την παγίδα: το κυβερνόν κόμμα βασικά μετράει ποσοστά και διαφορές ως κριτήρια άσκησης πολιτικής. Γι αυτό και για πρώτη φορά μάλλον εκτιμάει αλλιώς τα προβλήματα όπως πχ η ακρίβεια που μέχρι τώρα, τα κορυφαία στελέχη της, τα χαρακτήριζαν απλώς «διεθνή» και έλεγαν «εμείς είμαστε καλύτερα» με την υπεροψία του 41%. Ε, δεν είμαστε και αυτό φάνηκε στο αποτέλεσμα. Φυσικά, επειδή η ΝΔ είναι ένα σκληρό δεξιό και λιγότερο φιλελεύθερο κόμμα, δεν θα είναι έκπληξη αν το αύριο θα είναι συντηρητικότερο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη ήττα. Ο,τιδήποτε κάτω από το 16% -ούτε καν το «2 μπροστά» που είπε σε κάποια φάση ο Στέφανος Κασσελάκης- είναι ήττα, που λίγο τη μειώνει ότι κράτησε τη δεύτερη θέση. Τελικά, ούτε η ιανική επικοινωνιακή προβολή του προέδρου έναντι του πρωθυπουργού είναι η συνταγή της επιτυχίας, γιατί όσο πιο «χειρουργικά» αφαιρείται η πολιτική από τον πολιτικό λόγο, τόσο πιο εύκολα πέφτουν τα ποσοστά. Η κρίση του τελευταίου χρόνου στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει χαίνουσα.

Το ΠΑΣΟΚ υπέστη επίσης ήττα, σαφώς μικρότερη στα σημεία. Δεν είναι –εκλογικά- «αξιωματική αντιπολίτευση», δεν μπόρεσε να κερδίσει σοβαρά από τις απώλειες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και έμεινε με τα καλά αποτελέσματα στην Κρήτη και μια μικρή άνοδο. Το ΠΑΣΟΚ όμως δεν είναι ο… Volos FC να πανηγυρίζει ότι κάθε χρονιά πάει καλύτερα. Η πολιτική του παρέμβαση, έστω και αν ήταν πολύ πιο σοβαρή κατά περίπτωση, στη Βουλή, κάπου σκοντάφτει. Η ηγεσία του θα πρέπει να το σκεφτεί σοβαρότατα, αν θέλει να αυτοκαθορίζεται ως κόμμα εξουσίας.

Η συμμετοχή υπέστη συντριπτική ήττα. Η Ελλάδα, από παραδοσιακά «εκλογική κοινωνία» που δεν άφησε ποτέ την απουσία από την κάλπη να περάσει το 45%, μπήκε στα «αχαρτογράφητα νερά» της αποχής που άγγιξε το 60%. Παρότι πολιτικά η αναγωγή «τόσοι ψηφίζουν επί του πληθυσμού, άρα το ποσοστό των κομμάτων είναι μικρότερο» δεν είναι η σωστότερη, τώρα αποκτάει όντως πολιτικό περιεχόμενο. Και μπορεί η ΝΔ και γενικώς, ο σύγχρονος νεοφιλελευθερισμός να μην ασχολείται με το «πόσο», αλλά το «πόσο σε σχέση με τους άλλους», αλλά τώρα υπάρχει ένα ανοιχτό ζήτημα: ο κόσμος δεν αδιαφορεί τόσο, όσο δεν εμπνέεται και κυρίως, δεν εμπιστεύεται. Κι όταν ο κόσμος δεν εμπιστεύεται, ακόμα και οι πρώτοι δεν είναι τόσο ισχυροί όσο νομίζουν.

Για την αριστερά, με εξαίρεση το ΚΚΕ που ξεπέρασε το 9% και αύξησε ξανά τα ποσοστά του αξιοποιώντας κάτι που τα υπόλοιπα κόμματα δεν έχουν-την υπαρκτή παρουσία στους εργασιακούς χώρους, το εκλογικό παρόν είναι άραχλο και το πολιτικό μέλλον αβέβαιο. Η Νέα Αριστερά είναι η περισσότερο χαμένη, καθότι παραμένει ένα κοινοβουλευτικό κόμμα με σημαντική εκπροσώπηση που θα πρέπει να βρει «πυξίδα» γιατί αυτή η εκπροσώπηση αμφισβητείται πλέον, μετά την εκλογική καταστροφή της Κυριακής. Το δε ΜέΡΑ25 έχει πιάσει τα όριά του εδώ και καιρό.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το πολιτικό σκηνικό παραμένει συντηρητικό, ακόμα πιο συντηρητικό εκλογικά, αλλά με ένα μεγάλο ερωτηματικό πάνω από την κάλπη: τι θέλουν αυτοί και αυτές που ψήφισαν, αλλά κυρίως, όσοι και όσες δεν ψήφισαν…