Εύκολοι και δύσκολοι «λαϊκισμοί»

Ένα ιδεολογικό πολυεργαλείο για τον επιτυχημένο πολιτικό, είναι η χρήση του «λαϊκισμού» κατά το δοκούν. Βέβαια, επιτυχημένος πολιτικός σήμερα θεωρείται ο Άδωνης Γεωργιάδης, οπότε τα δεδομένα διαφέρουν αρκετά από αυτά που υπήρχαν στις εποχές του «απτού»  λαϊκισμού.

Σήμερα φερειπείν, λαϊκισμός βαφτίζεται συλλήβδην ό,τι μπορεί να προσφέρει καλύτερες συνθήκες ύπαρξης στους πολλούς, όπως επίσης και η γενική επίκληση σε αυτούς και το καλό τους. Για παράδειγμα, οι «κεντρώοι» αναλυτές υποστηρίζουν ότι στις εκλογές του Ιουλίου «ηττήθηκε ο λαϊκισμός» και έχουν εν μέρει δίκιο, αλλά αφοπλίζουν το επιχείρημά τους όταν δεν συμπληρώνουν ότι ο λαϊκισμός, ήταν επίσης αυτός που… κέρδισε.

Η ΝΔ ήρθε στην εξουσία και είναι ίδια και απαράλλαχτη με το 2015. Βολεύει «δικούς της» σε βαθμό παρεξηγήσεως (και αστειότητας πλέον), μοιράζει μικρά εγκεφαλικά στους γνήσιους φιλελεύθερους που δεν πιστεύουν πχ στην επιδοματική πολιτική, ακυρώνει προλήψεις που χρειάζονται (εκπαιδευτικοί) και ανακοινώνει άλλες που χρειάζεται αυτή και το πιο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας που τη στηρίζει (ειδικοί φρουροί). Ένας υπουργός της, ο κ. Σταϊκούρας, χρησιμοποιεί ακριβώς τις ίδιες ατάκες με προκατόχους του, όταν ξέρουν ότι το σύνολο των παροχών ή ελαφρύνσεων που έχουν υποσχεθεί, δεν περνάει ούτε από διάδρομο της τρόικας, λέγοντας ότι «θα διαπραγματευτούμε τα πλεονάσματα». Τα πλεονάσματα είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που μπορεί να πετύχει μια κοινωνία υπό μετασχηματισμό, όπως η ελληνική, αλλά αυτά είναι αδιάφορα γιατί, αν δεν το καταλάβατε, το μνημόνιο δεν τελείωσε , ούτε και θα τελειώσει σύντομα.

Ένας άλλος υπουργός, ο κ. Χατζηδάκης, ο οποίος έχει ζήσει στο πετσί του (κυριολεκτικά) και μάλιστα από ψηφοφόρους του κόμματός του, ένα τμημα αυτών που καταγγέλλει, κάνει δηλώσεις μόνο για να πει πόσο χάλια είναι η κατάσταση στη ΔΕΗ, ξεχνώντας ότι ένας υπουργός είναι σε αυτή τη θέση για να βρει λύση.

 Ένας τρίτος, ο κ. Καραμανλής, παρών σε συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, τώρα θυμάται ότι δεν είναι «μακεδονομάχος».

Κοινώς, η ΝΔ ακολουθεί πιστά τη δεξιά μετεμφυλιακή παράδοση, με μικρούς, ασήμαντους εκσυγχρονισμούς.

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, υφίσταται ανθεκτικά την εκδικητική πολιτική των «πρώτων εκατό ημερών», που παραδοσιακά την εφαρμόζει η οικογένεια Μητσοτάκη όταν βρίσκεται σε θέση εξουσίας, αφού πρώτα έχει πάρει το δικό του μερίδιο στο λαϊκίστικο κουμάντο της εξουσίας. Επικαλέστηκε τη λαϊκή ετυμηγορία για να την ανατρέψει σε ένα βράδυ και να την ξαναχρησιμοποιήσει και πάλι σε δύο μήνες, γιατί ήξερε το 2015 αυτό που γνώριζε και τώρα, ότι εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα (και αλλού), μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, δεν αλλάζει. 

Επικαλέστηκε τους συμβολισμούς της αριστεράς  και απέκδυσε την πολιτική της ουσία, αφήνοντας μόνο την πολιτική δικαιωματισμού, με την οποία, ο κ. Μητσοτάκης, αν δεν ήταν τόσο συντηρητικός και πιστός στις  πρακτικές της λαϊκής δεξιάς, δεν θα είχε και σοβαρό πρόβλημα να εφαρμόσει. Έφτιαξε ένα «δικό του» κράτος και όταν δεν του έφταναν τα στελέχη, κατέφυγε στις παραδοσιακές πολιτικές «δεξαμενές». Κάνει κριτική στον κ. Μητσοτάκη για συγκεντρωτισμό σήμερα (και έχει δίκιο), αλλά επί πρωθυπουργίας του κ. Τσίπρα, δύσκολα μια απόφαση ήταν γνωστή, ακόμα και στη γενική της θεώρηση, στο κόμμα, την ώρα που είχε ήδη καταληχθεί στο Μαξίμου. 

Ισχύει λοιπόν ότι «ακόμα και αν μια γλάστρα να βάλεις, το κράτος θα δουλέψει»;  Η διατύπωση είναι μεν απλοϊκή, είναι όμως και πολύ περιγραφική, για ένα σύστημα εξουσίας που (επι) ζει, ομφαλικά συνδεμένο  με την «εργαλειακή» χρήση του λαϊκισμού,  με και χωρίς εισαγωγικά.