Ένας λαϊκός θρύλος από τη Μπεστιά

O Δημήτρης Κωστάκης, το 1940 ήταν ήδη 49 χρονών και υπηρετούσε με το βαθμό του ταγματάρχη.

Για την ακρίβεια, είχε αποστρατευτεί το Φεβρουάριο του ίδιου έτους, ήδη βετεράνος τριών πολέμων (Βαλκανικοί, Κριμαϊκός, Μικρά Ασία) και από το 1923 ήταν παντρεμένος, στα Γιάννενα.

Η ιταλική επίθεση τον ξανακάλεσε στα όπλα. Ο παλιός δημοδιδάσκαλος των Σουδενών, εντάχθηκε στο επιτελείο της VIII Μεραρχίας που θα σήκωνε το βάρος της άμυνας.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή, εδώ:

Ο Κωστάκης ήδη είχε προλάβει να γίνει θρύλος στο πυροβολικό, καθώς ήταν ικανότατος και χρησιμοποιούσε τους πολύτιμους πόρους με θαυμαστό τρόπο.

Ήταν όμως ένας άνθρωπος «από τα σπλάχνα του λαού», αγαπητός στους στρατιώτες του και σεβάσμιος στους αντιπάλους του.

Ο Άγγελος Τερζάκης, ένας από τους λογοτέχνες που πήραν ενεργό μέρος στο μέτωπο, τον περιγράφει ως εξής, στο βιβλίο του «Απρίλης»:

«…Από καιρό, προτού ακόμη μπούμε στα Αλβανικά χώματα, μας ακολουθούσε η φήμη ενός γεροταγματάρχη του πυροβολικού, εφέδρου εκ μονίμων. Είχε τη διοίκηση μιας μοίρας ορειβατικού. Σκαρφάλωνε στ΄ αρβανίτικα βουνά έστηνε τις πυροβολαρχίες του μονονυχτίς, στις πιο απίθανες κορφές που μονάχα ο ήλιος βλέπει. Και χαράματα την άλλη μέρα, ράντιζε τον σαστισμένο εχθρό με φωτιά και με σίδερο, του βούλωνε τα κανόνια.
Ο τρόπος που ήξερε να χειρίζεται το πυροβολικό του χωρίς να χάνει ούτε βολή, η λεβέντικη παλληκαριά του η δυσανάλογη με τα χρόνια που τον βάραιναν, άλλες ακόμη πολεμικές αρετές συνδυασμένες με βαθιά συναδελφικότητα για τον φαντάρο τον έφεραν στην ολόπρωτη γραμμή των αρχηγών του αγώνα».

Ο μύθος του Κωστάκη πλέχτηκε μαζί με την πραγματικότητα, σε περιστατικά όμως οι ακινητοποιήσεις και η αιχμαλωσία ιταλικών ταγμάτων από τις δυνάμεις του και τους ιταλούς αξιωματικούς που ζητούσαν να γνωρίσουν τον ταγματάρχη.

Ήταν από τους αξιωματικούς που συνελήφθησαν μετά τη συνθηκολόγηση του ελληνικού στρατού. Κρατήθηκε αιχμάλωτος στην Ιταλία και στη συνέχεια, στη Γερμανία και την Πολωνία, όπου τον απελευθέρωσε το 1945 ο Κόκκινος Στρατός.

Επέστρεψε στα Γιάννενα, στην Αγία Μαρίνα, όπου έζησε μέχρι τις 3 Νοεμβρίου του 1961. Στο μεταξύ, η άρνησή του να πάρει μέρος στον Εμφύλιο, του κόστισε σε βαθμούς και στρατιωτική αναγνώριση.

 Στην κηδεία του, «δεν υπήρχε εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης. Ούτε ένα στεφάνι. Ούτε ένας τιμητικός πυροβολισμός πάνω από τον τάφο του, ούτε κιλλίβαντας, γιατί ήταν δημοκράτης» όπως αναφέρει η κόρη του, στο Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Στα Γιάννενα, το όνομά του φέρει ένας στενός δρόμος που ξεκινάει από τον κόμβο της Κενάν Μεσαρέ με την Βογιάννου.