Ένας διαφορετικός θίασος τη δεκαετία του ‘50

Με την Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο να έχουν αφήσει μεγάλες πληγές στην κοινωνία, τα Γιάννενα, αρχίζουν να καταβάλουν κάποιες προσπάθειες για να υπάρξει μια πολιτιστική ζωή.

Από την πολιτιστική ζωή, δεν θα μπορούσε να λείψει και το θέατρο. Κι όχι μόνο με την έννοια της φιλοξενίας θεατρικών παραστάσεων εξ Αθηνών, όπως είχε συνηθίσει και κατά τον μεσοπόλεμο η πόλη των Ιωαννίνων. Το 1951 δημιουργείται η πρώτη ερασιτεχνική θεατρική ομάδα.

Το ενδιαφέρον στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι η ερασιτεχνική αυτή θεατρική ομάδα «ξεπήδησε» μέσα από τον Στρατό με στόχο την αναπτέρωση του ηθικού. «Στρατιωτικό Θέατρο της VIIΙης Μεραρχίας» ήταν το όνομά της. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι το «πράσινο φως» για τη συγκρότηση θιάσου το έδωσε ο τότε διοικητής της 8^ης Μεραρχίας, ο Σόλων Γκίκας. Ο άνθρωπος αυτός που λίγο αργότερα θα συλλαμβανόταν για τη συμμετοχή του στο κίνημα του ΙΔΕΑ, της μυστικής οργάνωσης αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού για την καταπολέμηση μέχρι εσχάτως του κομμουνισμού, και που, μετά την αποστρατεία του, θα έμπαινε στην πολιτική για να γίνει δύο φορές υπουργός και σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Τη βασική ομάδα του θιάσου αποτελούσαν τρεις στρατιώτες: ο Βαγγέλης Λυκιαρδόπουλος (γνωστός συνθέτης που έγραψε μουσική και για πολλές ταινίες), οι δύο σπουδαστές θεατρικών σχολών, ο Βασίλης Ανδρεόπουλος, που έγινε ηθοποιός και συγγραφέας, και ο Μίλτος Τσίρκας, που, μετά από σύντομη πορεία σε θέατρα των Αθηνών, διορίστηκε το 1961 στα Γιάννενα στην τότε Βασιλική Πρόνοια. Τα στοιχεία αυτά τα παραθέτει ο ίδιος ο κ. Τσίρκας στο βιβλίο του «Το ερασιτεχνικό θέατρο στα Γιάννενα στις δεκαετίες 1950-1970».

Τον θίασο πλαισίωσαν κι άλλοι στρατιώτες με κάποιο ταλέντο, αλλά και κάποιες Γιαννιώτισσες (για τους γυναικείους ρόλους προφανώς), όπως η Αλεξάνδρα Γκαστή. Οι παραστάσεις, κυρίως μουσικές (με τη συνδρομή της Στρατιωτικής Μπάντας) και επιθεωρήσεις, δίνονταν για στρατιώτες και πολίτες στο Στρατιωτικό Θέατρο της Μεραρχίας το οποίο ονομαζόταν «Κύπρος». Το Θέατρο «Κύπρος» βρισκόταν επί της οδού Αβέρωφ, στη θέση που σήμερα είναι η Εθνική Τράπεζα. Την αίθουσα αυτή τη χρησιμοποιούσαν κι άλλοι φορείς για εκδηλώσεις και διαλέξεις. Εκείνη την εποχή, η αίθουσα του «Στρατιωτικού Θεάτρου» ήταν από τους βασικούς πολιτιστικούς χώρους της πόλης. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, η αίθουσα νοικιάστηκε σε ιδιώτη και έγινε κινηματογράφος με το όνομα «Δωδώνη». Σημειωτέον ότι δίπλα από το Στρατιωτικό Θέατρο, στον χώρο που βρίσκεται σήμερα η Τράπεζα της Ελλάδος, υπήρχε θερινός κινηματογράφος.

Όπως καταγράφει ο Τσίρκας, η πρώτη επιθεώρηση που ανέβηκε, είχε τίτλο «Άλλος για την Κορέα» και κράτησε περίπου τέσσερις μήνες. Ο θίασος δεν άντεξε πολύ καιρό. Με την απόλυση από τον Στρατό της βασικής ομάδας, και ιδίως του Λυκιαρδόπουλου που έγραφε τα νούμερα, δεν υπήρξε συνέχεια.

Τη σκυτάλη του ερασιτεχνικού θεάτρου, μέσα στη δεκαετία του ’50, παίρνουν στη συνέχεια ομάδες που προέρχονται από τον χώρο της Εκπαίδευσης, με την πρώην Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία να έχει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο…

* Τo κέντρο των Ιωαννίνων τη δεκαετία του '50 με τον φακό του φωτογράφου Άγγελου Καλογερίδη