Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι

Όσοι και όσες βρέθηκαν Κυριακή βράδυ στο Route 66 για να δούνε από κοντά τους Algiers, σε μια πενταετία περίπου θα μπορούν να επαίρονται σε νεόκοπους οπαδούς της μπάντας ότι τους είδανε όταν «ανεβαίνανε Α’ εθνική» όπως είπε εύστοχα ένας επαΐων. Γιατί τότε, η μπάντα θα έχει πολλαπλάσιο εκτόπισμα από το σημερινό, απλούστατα γιατί είναι εξαιρετική.

Οι Algiers λοιπόν «τα σπάσανε» στο γιαννιώτικο live που άνοιξε την ελληνική περιοδεία τους, με τόσο φυσικό και εύκολο τρόπο που οριακά έκρυβε το πόσο πολυδιάστατη είναι η μουσική τους. Προσοχή: Όχι πολυσυλλεκτική, αλλά πολυδιάστατη. Η αμερικανοαγγλική μπάντα δεν είναι «μια παρέα που μαζεύεται και κάνει το κέφι της», αλλά μια παρέα που το κέφι της είναι να περνάει από το post punk στην electronica και από τη soul στο βαπορίσιο ροκ εν ρολ με την άνεση που σκοράρει ο Πέδρο Κόντε.

Στο Route 66 ξεφόρτωσαν το Underside of Power που είναι μουσικό και πολιτικό μανιφέστο μαζί και το καλύτερο άλμπουμ της περασμένης χρονιάς, συν το ομώνυμο, προ τριετίας σχεδόν, ορίζοντας το παιχνίδι από το πρώτο λεπτό της συναυλίας. Με τα «γνωστά κομμάτια» να μπαίνουν διάσπαρτα, εκεί που τα βάζουν οι δεινοσαυρικές μπάντες, αλλά και με την άνεση να τα ομογενοποιούν σε μια ενιαία μουσική ενότητα που κράτησε κοντά δύο ώρες.

Μη νομίζετε όμως ότι όλα τα παραπάνω είναι «πολύ πειραματικά» και τα παίζουν τίποτα διδάκτορες του πανεπιστημίου της Νορθούμπια. Οι τέσσερις παλαβοί επί σκηνής μοιράζονται τα τεταρτημόρια της μπάντας ισότιμα και υποτάσσονται τελικά στην προσωπικότητα του Φράνκλιν Τζέιμς Φίσερ, ενός από τους καλύτερους τραγουδιστές, τη σήμερον.

Μετά λοιπόν από το ισχυρό σοκ, δεν έχουν σημασία ούτε το βούισμα στα αυτιά, ούτε οι αγαπημένες εγχώριες συζητήσεις για ήχους, κατάλληλα venues κ.λπ.  Το θέμα είναι ότι όποιος-α δεν ήταν εκεί, έχασε…