Algiers: «Να είμαστε αισιόδοξοι για την κοινωνική αλλαγή»

Οι Algiers, μια μπάντα που έχει έναν από τους δέκα καλύτερους δίσκους σε όλο τον κόσμο φέτος, έρχεται στα Γιάννενα. Ο Τύπος Ιωαννίνων τους βρήκε και συζήτησε με τον κιθαρίστα Lee Tesche σχεδόν για τα πάντα: Για το νέο δίσκο, για το όνομα, για την κοινωνική δήλωσή τους, για την εξουσία και την εποχή που ζούμε, αλλά και για τις… πίτες.

Τι ακριβώς αντιπροσωπεύει το «Algiers» ως όνομα μπάντας που… δεν έχει σχέση με το Αλγέρι;

Lee: Νομίζω ότι είναι ένα πολύ απλό όνομα που θέτει εκατομμύρια ερωτήσεις, κάθε μια από αυτές σωστή. Για μένα, το όνομα είναι μια αναφορά σε πολλά πράγματα, από την πόλη και τον αντιαποικιακό αγώνα, καθώς και την ιστορία της, τη λογοτεχνία, την τέχνη που την «περικυκλώνει»: Φανόν, Καμύ, Έλντριτζ Κλίβερ, η ταινία του Ποντεκόρβο (σ.σ. αναφέρεται στη «Μάχη του Αλγερίου», μια κορυφαία ταινία του Τζίλο Ποντεκόρβο), το σάουντρακ του Μορικόνε κ.α. Επίσης, στην ιδέα καθαυτή ενός αμφισβητούμενου χώρου, όπου μπορούμε να έχουμε όλες τις σκέψεις και τις ιδέες μας να συναντιούνται και να συγκρούονται εκεί.

Παρά τη δεκαετή ιστορία της μπάντας, έχετε μόνο δύο άλμπουμ. Πρόκειται για συγκεκριμένη στρατηγική τύπου «θα πω κάτι όταν πρέπει να ειπωθεί»;

Αυτό είναι κάπως παραπλανητικό. Νομίζω ότι ήμασταν κάπως υπερβολικά συγκεκριμένοι σε αναρτήσεις και συνεντεύξεις για τα την πρώτη περίοδο. Θα έπρεπε πιθανότατα να πούμε ότι ξεκινήσαμε το 2012 ή το 2014. Αλλά πότε μια μπάντα ξεκινάει πραγματικά την πορεία της; Όλοι μας γνωριζόμαστε χρόνια τώρα και μιλούσαμε για καιρό, για το ενδεχόμενο να γράψουμε μουσική και να παίξουμε μαζί. Στην πραγματικότητα όμως κάτσαμε κάτω, ηχογραφήσαμε δύο κομμάτια και βγάλαμε το Blood, το επτάιντσο, το 2012. Έπειτα, κάναμε τις πρώτες μας πρόβες το 2014, όταν ηχογραφήσαμε το LP και παίξαμε στην πρώτα μας συναυλία. Τότε ήταν που η μπάντα συγκροτήθηκε πραγματικά. Ο Λένον και ο μακ Κάρτνι ξεκίνησαν να γράφουν μαζί το ’57 και το πρώτο άλμπουμ των Beatles βγήκε το ’63. Άρα είναι… το ίδιο χρονοδιάγραμμα!

Αυτή είναι η πρώτη σας περιοδεία στην Ελλάδα. Πώς εντάχθηκαν τα Γιάννενα σε αυτή;

Είχαμε αρκετές προτάσεις και αιτήματα να έρθουμε στην Ελλάδα-αρκετός κόσμος μας ενημέρωνε ότι ενδιαφέρεται για τη μουσική και τους δίσκους μας. Ήταν στην κορφή της λίστας μας λοιπόν και ελπίζω να είναι οι πρώτες από ακόμα περισσότερες συναυλίες στο μέλλον. Η Ελλάδα έχει προφανώς πλούσια μουσική ιστορία. Μερικές από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες έχουν δώσει θρυλικά live στην Ελλάδα ή όπως οι Tuxedomoon, «κατοικοεδρεύουν» για μεγάλο διάστημα στην Ελλάδα.

Μετά την «Εποχή των άκρων» περάσαμε στην εποχή του «Underside of power»; Βλέπετε κάποια δυνατότητα για κοινωνική αλλαγή;

Ναι, είναι δύσκολο. Κατά ένα τρόπο η «εποχή των άκρων» συνεχίζεται, κατά μια άλλη έννοια πρόκειται για μια νέα εποχή στην παγκόσμια σύγκρουση και πάλη. Η εξουσία και η «κάτω πλευρά» της είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα από καταβολής κόσμου και μας επηρεάζει μέχρι το τέλος του. Είναι σημαντικό να παραμείνουμε αισιόδοξοι και αισιόδοξες για την κοινωνική αλλαγή, ελπίζοντας ότι μπορούμε να πιέσουμε αργά τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση, ακόμα και αν δεν είναι κάτι που κανείς μας θα δει να συμβαίνει, όσο ζει.

Πώς επηρεάζει η πολιτική τη δουλειά σας;

Είμαστε καταρχάς όλοι επηρεασμένοι και ενασχολούμενοι με την πολιτική, με διαφορετικούς τρόπους. Η δουλειά μας παίρνει σχήμα από το περιβάλλον και η πολιτική είναι ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα, ακόμα σε προσωπική κλίμακα. Το να δημιουργείς κάτι που έρχεται από ένα συγκεκριμένο μέρος και να το δημοσιοποιείς κατόπιν, αλλά και να παίρνεις κάτι πίσω από αυτό, είναι μια πάρα πολύ δυνατή διαδικασία. Αυτές οι αντανακλάσεις, ενίοτε συγκεχυμένες ή όχι με το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, άλλες φορές σε βαθιά σύμπλεξη με την τέχνη σου, που μπορούν να δώσουν μια διαφορετική προοπτική σε αυτή. Αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε άλλωστε…

Υπάρχει κάτι που δεν ειπώθηκε μέχρι τώρα, αλλά σκοπεύεις να το πεις;

Ναι: Πίτες. Αγαπώ τις πίτες. Πιστεύω ότι χωρίστηκα στη γέννα, από μια πίτα. Δεν μου αρέσουν αυτές με τα φρούτα, αλλά περισσότερο αυτές που έχουν τη βρετανική «ζαχαροπλαστική φλέβα», κρέας και κρασί, πίτα με σάλτσες. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του τελευταίου δίσκου, πρέπει να κατανάλωσα μεγάλο ποσοστό πίτας στο Μπρίστολ και γενικά, στο δυτικό κομμάτι του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Ματ  Τονγκ (σ.σ. ντράμερ του γκρουπ) μεγάλωσε σε εκείνη την περιοχή και μοιράζεται το ενδιαφέρον μου γι αυτό το μαγειρικό αριστούργημα.

Όταν γύρισα σπίτι, προσπάθησα να φτιάξω τη δική μου πίτα από το μηδέν,  ανακάλυψα όμως ότι είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία. Η γέμιση ήταν τέλεια, αλλά καθώς είμαι ακόμα πρωτάρης στη μαγειρική, πραγματικά δεινοπάθησα να φτιάξω την κρούστα από την αρχή, αλλά και να πετύχω σωστούς χρόνους και θερμοκρασίες φούρνου. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, περιμένω πως και πώς να φάω τουλάχιστον μια σπανακόπιτα κατά τη διάρκεια της ελληνικής περιοδείας. Για την ακρίβεια, η δική μου new years resolution για δίαιτα, τελειώνει όταν ξεκινήσει αυτή η περιοδεία…

Μάλιστα… Ευχαριστώ πολύ

Ευχαριστώ κι εγώ

Info