Ένα διπλό live για τους αιώνες της μουσικής

Πριν από 53 Ιούλιους (όχι Καίσαρες…), η μπάντα των αδελφών Ώλμαν από το Νάσβιλ του Τενεσί, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ που έδειξε πώς πρέπει να είναι τα άλμπουμ ζωντανών ηχογραφήσεων, στον αιώνα τον άπαντα: Το «At Fillmore East».

Λίγο μετά το δεύτερο άλμπουμ τους, οι Allman Brothers ήταν σε μια κάπως περίεργη φάση. Ο Ντουέιν έπαιζε κυρίως με τους Derek &the Dominos, τα ναρκωτικά έρεαν, το χρήμα όχι, παρότι το Idlewind South δεν είχε πάει και άσχημα.

Επίσης, οι Allman Brothers Band ήταν άγρια μπάντα ανθρώπων. Λίγο ο μικροαστικός ριζοσπαστισμός, λίγο οι συνεργάτες που είχαν φτάσει σε σημείο να μαχαιρώσουν μέχρι θανάτου έναν ιδιοκτήτη venue που δεν πλήρωσε για τη ζωντανή εμφάνιση, το μείγμα ήταν εκρηκτικό.

Στις 12 και 13 Μαρτίου 1971 όμως, η μπάντα θα έβαζε τα θεμέλια για τον θρύλο, από τον οποίο σήμερα έχουν επιζήσει μόλις δύο μέλη.

Το Fillmore East ήταν ένα liveάδικο στο Ιστ Βίλατζ, στο Μανχάταν. Παλιότερα, υπήρξε θέατρο και σήμερα, είναι ένα υποκατάστημα της Apple Bank, εξέλιξη όχι απρόσμενη, αν σκεφτεί κανείς τη ροή των πραγμάτων.

Οι ABB θα έπαιρναν 1.250 δολάρια για κάθε ένα από τα δύο live. Θα τους πλήρωνε ο Μπιλ Γκράχαμ, ένας από τους θρυλικότερους μαγαζάτορες του ευρύτερου ροκενρόλ.

Μαζί τους θα έπαιζαν ο Τζόνι Γουίντερ και οι Elvin Bishop Group. Οι Bros δεν ήταν καν headliners.

Αυτό όμως άλλαξε από τη μια βραδιά στην άλλη. Η μπάντα τα έσπασε τόσο πολύ, που τη δεύτερη βραδιά ήταν αυτοί που έκλεισαν τη συναυλία. Και όμως, ο Τζάιμο, ο ένας από τους δύο ντράμερ τους, που ζει ακόμα, σήμερα θεωρεί τις δύο εμφανίσεις «λίγο παραπάνω από τυπικές».

Ο Τομ Ντάουντ όμως, ένας από τους πιο πολυδιάστατους παραγωγούς της εποχής, είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του. Γνωρίζοντας ότι η μπάντα δεν ήταν μια απλή νότια κομπανία που μίλαγε για μηχανές, γελάδια, πλακωμούς (δηλαδή και γι αυτά μίλαγε, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό), αλλά ένα συγκρότημα που μπορούσε να κινηθεί άνετα από το χαρντ ροκ μέχρι τη τζαζ και το fusion, έπαιρνε τις ηχογραφήσεις των συναυλιών και πήγαινε στα κοντινά στούντιο της Atlantic.

To αποτέλεσμα ήταν «ένα από τα άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις, πριν πεθάνεις», ακόμα και αν δεν σου αρέσει αυτή η μουσική. Η μπάντα παίζει κυρίως διασκευές-βέβαια ο όρος «διασκευή» όταν οι Allman Brothers παίζουν μπλουζ είναι εντελώς σχετική και καμία σχέση με τη ληστεία άλλων συγκροτημάτων (Zeppelin και μη χωριό) και σημειώνουν υψηλό όλων των εποχών σε τουλάχιστον τρία σημεία: 

Το You Don’t Love me του Γουίλι Κομπς, που πιάνει όλη τη δεύτερη πλευρά και στο θυελλώδες Whipping Post, όπου ο Γκρεγκ επιβεβαιώνει ότι είναι ο πραγματικός ηγέτης της μπάντας. Για το In Memory of Elizabeth Reed του Ντίκι Μπετς, δεν φτάνουν τα λόγια.

Στην πορεία, ο δίσκος ξαναβγήκε με διάφορες επιπρόσθετες εκτελέσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 76 αρχικά λεπτά του διπλού δίσκου του ’71, έφτασε στα 365 στην τελευταία του επανέκδοση, το 2014. Το «μυστικό» είναι ότι υπήρξαν και άλλες συναυλίες εκτός από αυτές τις δύο, όπως μια, ενάμιση μήνα αργότερα, όπου οι Allmans θα παίζανε με τους Beach Boys και τον Κάντρι Τζο μακ Ντόναλντ. 

Τότε, ο οικοδεσπότης Γκράχαμ είπε στους Beach Boys που θέλανε να είναι headliners, ότι τελευταίοι θα βγούνε οι Allman Brothers και άμα σας αρέσει. Αν όχι, η πόρτα ανοίγει προς τα έξω.