«Ελάφρυνση» στην εποχή του Σταρ Τρεκ

Οι συζητήσεις για το ελληνικό χρέος (μη βιώσιμο, τελεία και παύλα), εδώ και έξι χρόνια, καταντάνε λίγο αστείες, λίγο τραγικές και στο σύνολό τους επιστρέφουν την πραγματικότητα σε ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού: σύντομα, η αντίστοιχη Σοφία Λόρεν θα βγαίνει στο παράθυρο να πετάξει τα μπουγαδόνερα, βρίζοντας ναπολιτάνικα τον Ντάισελμπλουμ.

Το τελευταίο επεισόδιο που πρόσθεσε η παρούσα κυβέρνηση σε όλες τις απόπειρες και συμφωνίες των προηγούμενων, που έχουν θητεύσει τα τελευταία έξι χρόνια, είναι η επιβεβαίωση του δυστοπικού σεναρίου: λιτότητα μέχρι να κάνει το πρώτο ταξίδι του στο διάστημα το Enterprise, το διαστημόπλοιο από το Σταρ Τρεκ.

Λιτότητα όχι «πασοκική», ‘80s, αλλά σκληρή, νεοφιλελεύθερη και απόλυτα ταξική. Λιτότητα που αλλάζει όλους τους όρους προς το χειρότερο για τον κόσμο της εργασίας, καταργώντας όχι απλώς δικαιώματα, αλλά ολόκληρη την αντίληψη για τι, για ποιον και για πόσο δουλεύουμε.

Όλα αυτά, έρχονται συσκευασμένα με το περιτύλιγμα της «ανάπτυξης» και της «μεταρρύθμισης», διάφανα και σαθρά και τα δύο, ενώ το νέο «τυράκι» είναι ότι θα μειωθεί το έλλειμα κλιμακωτά, από το 2030 μέχρι το 2060.

Το 2030 όμως, το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θα είναι 55 με 60 χρονών και το 2060 ενδεχομένως να είναι ιστορία. Είναι πραγματικά αστείο να αναφέρονται, κυβέρνηση και δανειστές, σε αυτή τη συμφωνία ως «βραχυπρόθεσμη», καθώς αυτόματα τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα προγράμματα ελάφρυνσης και «άσπρης μέρας» μετατίθενται για το πρώτο ταξίδι του Enterprise στην τηλεοπτική και κινηματογραφική σειρά Σταρ Τρεκ, το οποίο έγινε το 2265 μΧ.

Για το σήμερα, οι απαντήσεις είναι πιο τραγικές: υπάρχει συμφωνία στον όρο για 3,5% πλεόνασμα, μέγεθος που αν δεν γίνουμε λίγο χειρότερη εργασιακή αγορά από τη Βουλγαρία, δεν το πιάνουμε, ενώ η απαίτηση για μικρότερες συντάξεις και αφορολόγητα, δεν έχει συζητηθεί καν ακόμα, σε αποφασιστικό στάδιο τουλάχιστον.

Το θετικό είναι ότι μέχρι το 2030 ή το 2060 τίποτε δεν θα είναι ίδιο. Αυτό το λάθος κάνουν δανειστές και κυβερνήσεις, εντός και εκτός συνόρων, αμφισβητώντας την ίδια την ιστορική ροή των πραγμάτων, υπερεκτιμώντας τη δική τους μονιμότητα και αγνοώντας τα πιο τραγικά διδάγματα της ιστορίας.

Η οποία ιστορία, ως γνωστόν, εκδικείται συχνά και το κάνει με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο…