Εκλογές: Το παιχνίδι της κολοκυθιάς και τα επικίνδυνα «κεφάλαια»

Εδώ και δύο περίπου μήνες το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα παίζει την κολοκυθιά με την ημερομηνία των εκλογών.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση, που όπως κάθε κυβέρνηση έχει το πάνω χέρι σε αυτές τις χρονικές συγκυρίες, προσπαθεί να διαλέξει την πιο κατάλληλη γι αυτήν ημερομηνία, ενώ βρίσκεται υπό συνεχή πολιτικά πυρά, εντός και εκτός χώρας για μια σειρά ζητήματα ευθύνης της. Λέει συνεχώς «εκλογές», προετοιμάζεται φανερά για εκλογές, τα στελέχη της κάνουν δουλειά για «εκλογές», αλλά δεν λέει την ημερομηνία, σε ένα όχι και πολύ δημοκρατικό παιχνίδι υπεροψίας. 

Περιμένουμε τον πρωθυπουργό πότε «θα πάει στα βουνά» για να αποφασίσει ημερομηνία, εδώ και 2 μήνες, από την τελευταία φορά που θα ερχόταν, αλλά δεν ήρθε...

Είναι επίσης προφανές ότι η αντιπολίτευση προσπαθεί να εξασφαλίσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την επόμενη μέρα, είτε αυτή θα είναι νικηφόρα, είτε όχι. 

Αν η κυβέρνηση μπορούσε να κάνει τις εκλογές «χωρίς λαό», θα τις έκανε. Η πάγια αντίληψή της ότι τα βασικότερα πράγματα στη δημοκρατία ανάγονται σε μια ιδία αντίληψη για τη «σταθερότητα» και την «ασφάλεια», ούτε καινούργια είναι, ούτε αντιδημοφιλής, ειδικά σε ένα εκλογικό σώμα που έχει κουραστεί μετά από 13 χρόνια χαμένων προσδοκιών.

Η ΝΔ συνειδητά επενδύει στη λογική «όλοι ίδιοι είναι» γιατί όσο οι αποστάσεις του κόσμου από την πολιτική αυξάνονται, τόσο πιο χειραγωγήσιμες είναι οι τάσεις.

Αυτή η «κούραση» δεν βοηθάει καθόλου και την αντιπολίτευση, που πρέπει να πείσει ότι «μπορεί», χωρίς όμως να είναι συγγνωστό πού πρέπει να μπορέσει. Η υπόσχεση επιστροφής σε μια προτέρα κατάσταση (πχ το 2019 ή το 2010) μοιάζει λίγο με τη μεταγραφή του Μαρτσέλο στον Ολυμπιακό: υποσχέσεις με αναντίστοιχα αποτελέσματα.

Η ίδια η κεντρική γραμμή αντιπαράθεσης, μια εκδοχή 2023 του «αριστερά-δεξιά», αδικεί την αντίθεση γιατί γίνεται πλέον με διαφορετικό –και λιγότερο- πολιτικό περιεχόμενο. Η ΝΔ του Μητσοτάκη είναι κόμμα που «περικυκλώνεται» από την ηγεσία του, η οποία ρισκάρει, όπως πάντα ρίσκαρε η οικογένεια Μητσοτάκη: συνεργάζεται ανοιχτά με ακροδεξιούς όπως ο Μάκης Βορίδης, υιοθετεί τα επιχειρήματά τους, τα διανέμει ως γραμμή.

Πρόσφατα, η Σοφία Νικολάου, wannabe «σιδηρά κυρία» της κυβέρνησης, προκειμένου να δικαιολογηθεί για όσα πρόσφατα της καταλογίζονται και συνοδεύονται από έρευνες του ΣΔΟΕ, ισχυρίστηκε ότι «την κυνηγούν γιατί ταλαιπώρησε αναρχικούς». Τι πιο ελληνικό από την πάσα των ευθυνών σε άλλους, τι πιο λαϊκίστικα δεξιό από το φόβο της αναρχίας και τι πιο επικίνδυνο, από μια κυβερνητική λειτουργό που παραδέχεται ότι ταλαιπωρεί ανθρώπους, ποινικά ελεγχόμενους και μη, λες και είναι δεσμοφύλακας στην πρώτη σεζόν του Black Adder.

Φτάνει όμως η αντιδεξιά ρητορική από μια αντιπολίτευση που δέχτηκε να συνεργαστεί με τον Πάνο Καμμένο; Αρκεί για να πείσει για την, όντως προβληματική διαχείριση της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα;

Οι συνεχείς δημοσιογραφικές αποκαλύψεις από τα ανεξάρτητα ελληνικά μέσα, προϊόντα θαυμαστής ερευνητικής δουλειάς, περιγράφουν ακριβώς το θεσμικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Ο τρόπος που τις αντιμετωπίζει η κυβέρνηση είναι προβληματικός, σκαιός και επικίνδυνος. Ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η αντίληψή της ότι «στο τέλος, δεν θα ασχοληθεί κανείς με αυτά».

Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Κυρίως όμως, η δημοκρατία, μια υπόθεση γεμάτη αδιέξοδα αλλά και εκπλήξεις, μπορεί να εκδικηθεί σκληρά τους υπερόπτες. Και στην Ελλάδα, αυτό το κριτήριο που τόσο πολύ φοβούνται δημοκράτες και «δημοκράτες», δεν έχει εκλείψει εντελώς.

Το κακό είναι ότι οι εκπλήξεις μπορεί να είναι συγκλονιστικά δυσάρεστες. Μια τέτοια συνέβη πριν από μια δεκαετία, όταν οι νεοναζί εκλέχτηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο. Και μια επόμενη, "σοβαρή" εκδοχή της ακροδεξιάς θα είναι τέτοια που θα προσπεράσει τα εμβαλωματικά και ανεπαρκή τελικά, «αναχώματα» της σημερινής ΝΔ, που επιμένει να παίζει με την πολιτική φωτιά. Ίσως ξεπεράσει και την ίδια τη ΝΔ, ένα τρομερά συμπαγές κόμμα, που γίνεται επένδυση στα ρίσκα του σημερινού πολιτικού ιδιοκτήτη της.

(εικόνα: election art, δημιουργημένη με το images.ai)