Δημοκρατία σε υποχώρηση

Μια συνηθισμένη γενικά «προειδοποίηση» στην Ελλάδα, είναι ότι υπάρχουν διάφορα πράγματα που απειλούν τη δημοκρατία.

Η ΝΔ για παράδειγμα επιμένει ότι μια από τις μεγαλύτερες απειλές, είναι ο Πολάκης, λόγω διαφόρων γραφικοτήτων. Βέβαια, όταν γι αυτόν προειδοποιούν ο Σπύρος-Άδωνης Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης, η προειδοποίηση είναι λιποβαρής, καθώς αμφότεροι δεν είναι δα και κολλητοί των δημοκρατικών θεσμών.

Όχι μόνο γιατί ο ένας είναι η επικοινωνιακή θύελλα που βγήκε με γενναίες δόσεις γραφικότητας και ο άλλος είναι πρώην επικεφαλής ενός χουντικού πολιτικού μορφώματος στην Ελλάδα, αλλά ο ίδιος ο λόγος που βρίσκονται στην εξουσία.

Η «μητσοτακική αντίληψη» περί εξουσίας, που περιλαμβάνει την ιδιωτική χρήση, πρώτα του κόμματος, μετά της παράταξης και τέλος, του κράτους, χρειάζεται τέτοιους ανθρώπους. Τους χρειαζόταν και ο πατήρ Μητσοτάκης, όταν προσεταιριζόταν τον, επίσης ακροδεξιών αντιλήψεων, Αντώνη Σαμαρά, παίρνοντας ένα ρίσκο που δεν του βγήκε. Τους χρειάζεται και ο υιός Μητσοτάκης, που έχει ένα ατού, σε σχέση με την πατρική πρωθυπουργική περίοδο: οι καιροί είναι πολύ χειρότεροι και το πεδίο δημόσιας κριτικής, πολύ περιορισμένο.

Δείτε το εξής: πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, ένας βετεράνος πια της πολιτικής, ο Γιώργος Βουλγαράκης, έμπαινε στο αμφιθέατρο του Μαθηματικού Ιωαννίνων, όπου η ΔΑΠ τον υποδεχόταν με υβριστικό σύνθημα κατά του ΠΑΣΟΚ και του Κώστα Λαλιώτη. Στην πορεία των πραγμάτων, το σκηνικό έπαιξε σε πανελλαδικό επίπεδο και η ΝΔ υποχρεώθηκε να ζητήσει συγγνώμη, όταν ήταν μάλιστα κυβέρνηση τότε.

Σήμερα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου, που όπως και ο Γιώργος Βουλγαράκης είναι πρώην επικεφαλής της ΔΑΠ, εικονίζεται να μπινελικώνει το ΠΑΣΟΚ, δημόσια. Όταν εγκαλείται, απαντάει ότι αυτό που έχει καταγραφεί στο βίντεο δεν υπάρχει (ή και) δεν τον εκφράζει όταν φοράει το κοστούμι του. Το έκανε γιατί γνωρίζει καλά ότι τα πιο διαβασμένα μέσα της χώρας, θα του κάνουν απλά ένα «πατ πατ» στην πλάτη. Όπερ και εγένετο.

Αυτό όμως είναι και μέρος του προβλήματος. Όχι τόσο το μπινελίκι του κ. Οικονόμου που ποτέ δεν σταμάτησε να είναι «ΔΑΠίτης στην ψυχή», αλλά το επίπεδο της δημόσιας κριτικής.

Αυτό που επιμένει να μην παραδέχεται η ΝΔ είναι ότι η χαμηλή θέση στην ελευθερία του Τύπου δεν έχει να κάνει με το αν μπορείς να βγεις στο Σύνταγμα και να βρίσεις τον πρωθυπουργό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιράζεται την ίδια αντίληψη για την ελευθερία του Τύπου με τον φον Κανάρη του «Λούφα και Παραλλαγή», ακριβώς γιατί θεωρεί τον πολιτικό του εαυτό άτρωτο, στη δημόσια σφαίρα.

Αυτή είναι μια δημοκρατική υποχώρηση.

Οι ακόμα σοβαρότερες είναι άλλες. Ότι για παράδειγμα, ο Μάκης Βορίδης, ένας «μεταχουντικός υπουργός» χειρίζεται νομοθετικές παρεμβάσεις στο σύνταγμα, σαν αλλεπάλληλες παρεμβάσεις σε κακοτεχνία. Η προχειρότητα και η κακή του σχέση με το δημοκρατικό πράττειν, προκάλεσε τρεις νομοθετικές παρεμβάσεις για να μην κατέβει το νεοναζιστικό κόμμα Κασιδιάρη. Ο κ. Βορίδης και η κυβέρνηση το έκαναν, με άγαρμπο και προβληματικό τρόπο, μόνο και μόνο για να μη χαθούν ψήφοι της ΝΔ προς τα εκεί. Αλλιώς, θα έλεγε κάτι απλό και σαφές: «Απαγορεύονται τα νεοναζιστικά, φασιστικά κόμματα, καταδικασμένων, στις εκλογές».  

Αυτή, είναι ακόμα σοβαρότερη δημοκρατική υποχώρηση.

Οι κυβερνήσεις, εκτός από την αστική διαχειριστική τους αποστολή, φτιάχνουν και κλίμα. Όταν ένας ολόκληρος πρωθυπουργός κάνει πολιτική αιχμή της κυβέρνησης τον «ασύμμετρο πόλεμο» απέναντι σε άοπλους, θυμίζοντας τον λοχαγό Μπλακ Άντερ και τότε που έσωσε τον συνταγματάρχη του από έναν ιθαγενή «που κρατούσε ένα πολύ κοφτερό μάνγκο», τότε η κοινή γνώμη όλο και θα απομακρύνεται από τη δημοκρατία.

Όταν η έννοια της συμμετοχής περιορίζεται  από το όριο του 3% ακόμα και στα δημοτικά συμβούλια (!), ανανεώνοντας την κάκιστη, προ 30ετίας, εκλογική παρέμβαση Κούβελα, στο όνομα μιας γενικής και αόριστης «κυβερνησιμότητας», περιορίζεται και η δημοκρατία. Όταν μειώνεται το όριο εκλογής σε ακόμα μειοψηφικότερα επίπεδα, κάτω από την αρχή του «50+1», μαζί μειώνεται και η αντίληψη για τη δημοκρατική συμμετοχή και λήψη αποφάσεων.

Όλα αυτά δεν συμβαίνουν το 2012 ή το 2015. Σήμερα, που η ακροδεξιά στην Ελλάδα είναι σε νέα άνοδο (αν δεν το πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά στα πιο δημοφιλή youtube κανάλια ή το Instagram και αν δεν ανησυχήσετε, τότε μάλλον σας ξεφεύγει κάτι…), η ιδιοκτησιακή αντίληψη για κόμμα, παράταξη και κράτος, δεν θα βοηθήσει πολύ.

Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει καν το πολιτικό βάρος του πατέρα του, ο οποίος έπεσε «εκ δεξιότερων». Αν τώρα τα «δεξιότερα» είναι εντός κυβέρνησης και διαμορφώνουν πολιτική άποψη και τάση, τότε τα εκτός, στην επόμενη κλειστή στροφή, στην οποία θα οξυνθεί και πάλι η λαϊκή οργή, θα είναι πολύ πιο επικίνδυνα.

Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη και δεν θέλει και δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει…

(photo credit: Images.AI)