Bandersnatch: Εσύ αποφασίζεις (;)

Θυμάστε κάποτε τον Γρηγόρη Βαλτινό και τον Γιάννη Βούρο στο «Εσύ αποφασίζεις»; Στη σειρά όπου οι τηλεθεατές επέλεγαν πώς θα εξελιχθεί η πλοκή, παρεμβαίνοντας τηλεφωνικά σε τριψήφιους (τότε) αριθμούς;

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, μεσολάβησε και το… «Σεσουάρ για δολοφόνους» στο θέατρο και τώρα, φτάσαμε σε αυτό που κάποτε προλεγόταν ως «το μέλλον της τηλεόρασης».

Το Black Mirror έριξε στην αγορά μέσω του Netflix, ένα διαδραστικό επεισόδιο-ταινία: το Bandersnatch.

Η εξαιρετική αγγλική σειρά που, όπως έχουμε ξαναπεί, περιγράφει το όχι και τόσο μακρινό μέλλον με ανατριχιαστικό τρόπο, αυτή τη φορά έκανε κάτι διαφορετικό από τη συνηθισμένη σεζόν επεισοδίων: Δημιούργησε μια ταινία που περισσότερο μοιάζει με long play επεισόδιο, στο οποίο οι θεατές παρεμβαίνουν στην πλοκή, με συγκεκριμένες επιλογές (μέσω τηλεκοντρόλ) κατά τη διάρκεια του επεισοδίου.

Κάπως έτσι, έχουμε μια αρκετά πρώιμη εκδοχή της διαδραστικής τηλεόρασης, με ένα τρόπο που είναι τρομερά καινοτόμος, όχι όμως και στο ίδιο επίπεδο, σε ό,τι αφορά την καλλιτεχνική ποιότητα, το σενάριο κ.λπ. Αυτά, είναι κατώτερα της συνηθισμένης στάθμης του Black Mirror, για δύο λόγους: αφενός γιατί αναγκαστικά το σενάριο «θυσιάζεται» κάπως στο βωμό της διαδραστικότητας, αφετέρου γιατί υπάρχει ένα ψιλοεκνευριστικό vintage και εδώ. Φτάνει με το vintage, βλέπουμε Stranger Things που το κάνει καλύτερα…

Το Bandersnatch όμως διατείνεται ότι έχει πέντε βασικά τέλη (όχι κυκλοφορίας…) της ιστορίας, από τα οποία μπορεί να φτάσει, ανάλογα τις επιλογές του, ο θεατής. Οπότε, η επιτυχία του θα κριθεί και από το πόσες φορές θα το ξαναδείτε για να «ξεκλειδώσετε» όλες τις εκδοχές. Αν μείνετε στην πρώτη, μπορεί όντως να χάσετε τις υπόλοιπες, αλλά για να ξαναδείς ένα τηλεοπτικό επεισόδιο δεν χρειάζεται μόνο μια καλή ιδέα, αλλά και μια πολύ ικανοποιητική εκτέλεση…