Το βαθύ πορφυρό του Ιουνίου

Πριν από 55 ολόκληρα χρόνια, οι Deep Purple κυκλοφορούσαν το τρίτο τους άλμπουμ, και τελευταίο με την πρώτη σύνθεση. Ήταν το ομώνυμο, το Deep Purple και είχε τουλάχιστον τρία σημεία αναφοράς:

Το ένα, ήταν η διασκευή στο Lalena του Ντόνοβαν. Οι Purple είχαν το χάρισμα να γράφουν μπαλάντες με έναν προσωπικό τρόπο, που γινόταν χαρισματικός όταν «έκλεβαν», ανοιχτά ή κεκαλυμμένα.

Το άλλο, ήταν το April, μια δωδεκάλεπτη εαρινή συμφωνία των Μπλακμορ-Λορντ και ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια που έγραψε ποτέ η λονδρέζικη μπάντα (ναι, από το Λονδίνο είναι οι Purple…).
Το τρίτο, ήταν ένα κομμάτι που γράφτηκε στην εποχή του III (όπως επίσης είναι καταγεγραμμένο το άλμπουμ), αλλά κυκλοφόρησε ως σινγκλ και αργότερα, στην εκτεταμένη εκδοχή του cd, το Emmaretta. Εκεί, το άγγιγμα του Ροντ Έβανς ο οποίος ήταν ο τραγουδιστής της μπάντας τότε, «συνυπέγραφε» την ψυχεδελική ταυτότητα, ίσως την πρώτη που ανακάλυψαν οι Purple. Μην ξεχνάμε ότι ξεκίνησαν σχεδόν σαν… διαφημιστική μπάντα, άλλο που οι ιδιοφυίες και τα «εγώ» που πέρασαν από τις τάξεις τους, έστρεψαν ανάλογα το καράβι…

Το Deep Purple ήταν μια γιγάντια αποτυχία, στην εποχή του.

Αργότερα όμως, όταν οι Purple, στις MkII και III εποχές τους έγιναν οι μάτσο hard heroes που ξετίναζαν τα live και γέμιζαν τα γήπεδα, «επανανακαλύφθηκε» ως μια ψυχεδελική, prog στιγμή μιας μπάντας που πάντα (ακόμα και σήμερα), χαμαιλεόντιζε.

Ήταν επίσης και ο τελευταίος δίσκος της πρώτης σύνθεσης της μπάντας. Σχεδόν αμέσως οι Σίμπερ-Έβανς αποχώρησαν για να έρθουν στις θέσεις τους οι Γκλόβερ-Γκίλαν.

Ο δίσκος που στο εξώφυλλό του απεικόνιζε μια λεπτομέρεια από τον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων» του Ιερώνυμου Μπος, ξεχάστηκε γρήγορα και την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε, με τη νέα σύνθεση, το Concerto for Group and Orchestra.

Το III όμως παρέμεινε μέχρι σήμερα ένα «μουσικό underdog» για ρέκτες και μη…