![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/01d@2x.png)
Οι Emperor το 1997 ήταν αρκετά black. Είχαν κυκλοφορήσει ήδη το πολύ ενδιαφέρον In the Nightside Eclipse και είχε έρθει η ώρα για τη μουσική τους ενηλικίωση.
Το Anthems to the Welkin at Dusk που κυκλοφόρησε στις 8 Ιουλίου του 1997, ήταν και κάτι παραπάνω: ένα από τα καλύτερα black άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ.
Το δίδυμο Ihsahn/Samoth είχε εγκαταλείψει οριστικά τα μεταλλικά κόμπλεξ για τα synths και έφτιαχνε εφιαλτικές συνθέσεις που έρρεαν σαν γλυκόπιοτο δηλητήριο.
Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:
Στη βάση των Bathory και των Celtic Frost, αλλά και της επιθετικότητας των Mayhem, το Anthems… ήταν η υλοποίηση του μουσικού οράματος της μπάντας.
Η μπάντα δεν έβαλε απλά το «σοφιστικέ black» στο μουσικό μενού των ακροατών, αλλά ήταν μια αληθινή μουσική τομή στον ακραίο ήχο.
Σε ένα από τα κομμάτια «μετενσαρκώνουν» τον ήδη δολοφονημένο τότε Euronymous των Mayhem, ολοκληρώνοντας ένα κομμάτι τους που είχε μείνει μισό. Για την ακρίβεια, αποθεώνουν το Ye Entrancemperium, με δύο-τρεις μεταστροφές μέσα στο ίδιο το κομμάτι, το οποίο γενικώς είναι αβυσσαλέο και πολύ επιθετικό.
Ο ήχος των Emperor δεν ήταν ποτέ πραγματικά «βατός», ούτε κατά διάνοια φιλικός στο ευρύ κοινό, ούτε καν «επικός» απλά. Μην ξεχνάμε ότι το μετεφηβικό τους παρελθόν στο «νορβηγικό εσώτερο κύκλο» περιλαμβάνει μεταξύ άλλων διάφορα ποινικά και ηθικά κολάσιμα γεγονότα.
Το In the Nightside Eclipse ωστόσο ήταν ένα βήμα προς τη μουσική τους ωριμότητα και δύο, πριν από το ίσως κορυφαίο άλμπουμ του black metal: το Prometheus: The Discipline of Fire & Demise.
