Από τους πανηγυρισμούς στο «να βγει ο χειμώνας»

Πριν από λίγες μέρες, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, στο πιο «χαμηλού προφίλ» διάγγελμά του, μέχρι στιγμής (σε σύγκριση με τα υπόλοιπα δηλαδή…), είπε δύο βασικά πράγματα: ότι ο χειμώνας θα βγει έτσι, σε ουσιαστική καραντίνα και ότι η ελπίδα πραγματικής επιστροφής σε κάποια κανονικότητα, είναι το εμβόλιο.

Από την εποχή που οι επικοινωνιακοί σαμάνοι της κυβέρνησης που κέρδισαν τρεις εκλογικές μάχες σερί, έχουν περάσει 15 μήνες και πλέον, οι υπηρεσίες τους δεν είναι επαρκείς. Όσο θαυμαστή και να είναι η δύναμη της επικοινωνίας τη σήμερον, η πραγματικότητα συνεχίζει να είναι πιο ισχυρή.

Στην πραγματικότητα λοιπόν, υπάρχει ένα σύστημα υγείας που πλησιάζει καθημερινά τα σημεία κράσης του και σώζεται από τους ανθρώπους του, ενώ οι πολιτικοί του αρμόδιοι κάνουν «μπαλώματα» σαν αυτά στο φορτηγό που ταξίδευε τους ήρωες στα «Σταφύλια της οργής» του Στάινμπεκ.

Υπάρχει μια οικονομία που συμπεριφέρεται διαφορετικά από ό,τι πέρυσι, όταν κανείς δεν φανταζόταν το τρέχον. Σε αυτή την οικονομία επιβιώνουν οι ισχυροί, σε κάθε επίπεδο, ένας οραματισμός που τον έχει έτσι και αλλιώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η «μικρή και μεσαία επιχείρηση» θα πρέπει να κλείσει και ο ένας ή δύο υπάλληλοί της, να δουλέψουν στη μεγαλύτερη, με χειρότερους εργασιακούς όρους και με εμπεδωμένη την «ατομικότητα» σε όλα: από την ευθύνη να μην αρρωστήσεις, μέχρι ότι δεν θα έχεις ίδια δικαιώματα με τον κυριολεκτικά διπλανό σου.

Υπάρχει ένα πλάνο διαχείρισης που πρώτα, βάζει τη διττή συμμόρφωση στο τρέχον πολιτικό πρότυπο της σκληρής λιτότητας. Πρώτα θα σκεφτεί ο κ. Σταϊκούρας την ταυτόχρονη προσαρμογή στις δανειακές υποχρεώσεις και το έτσι και αλλιώς κυβερνητικό πλάνο λιτότητας και μετά την απόλυτη και ανεκπλήρωτη ανάγκη για μόνιμο προσωπικό στις δομές υγείας.

Υπάρχουν οι πολίτες που υφίστανται όλες τις επιπτώσεις: από την ανάγκη να πληρώσουν για μια επέμβαση ρουτίνας που το δημόσιο σύστημα δεν μπορεί να υποστηρίξει άμεσα, λόγω φόρτου «covid εργασίας» στην Αττική, μέχρι να βρούνε τα 300 ευρώ για μια δόση ή για ένα χρέος που μπορεί να τους στοιχίσει το σπίτι που ζούνε. Φυσικά και δεν είναι ίδια η ανάγκη, ούτε η δυνατότητα ανταπόκρισης. Όμως, η πανδημία επηρεάζει πολύ σκληρότερα και δραστικότερα την «κανονικότητα» που προσπάθησε να επαναφέρει η κυβέρνηση, με κυμαινόμενα επίπεδα αποτυχίας, από τον περασμένο Ιούλιο και μετά.

Υπάρχει επίσης μια νέα καραντίνα. Η «κλιμάκωση» των μέτρων μέσω του υγειονομικού χάρτη κράτησε μόλις δύο εβδομάδες, μέχρι να βγει ο πρωθυπουργός και να ανακοινώσει το οριζόντιο μέτρο της απαγόρευσης της βραδινής κυκλοφορίας. Πολύ σωστά ο κ. Μητσοτάκης λέει ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε γενική καραντίνα, γιατί είναι ένα μέτρο με συγκεκριμένη στόχευση. Βέβαια, δεν λέει και ότι την πρώτη φορά δεν «νικήσαμε» όπως διατείνεται όλο το κυβερνητικό σχήμα, αλλά ότι απλά κερδίσαμε λίγο χρόνο, τον οποίο η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε ποτέ επαρκώς.

Αυτό που ξέρουν οι κυβερνητικοί επιτελείς ότι ελλοχεύει σε μια ενδεχόμενη χειροτέρευση της κατάστασης, είναι η μεγαλύτερη απώλεια κυβερνητικής αξιοπιστίας. Οι επικοινωνιακοί σαμάνοι γνωρίζουν ότι ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται και ότι από την πολιτική ηγεμονία στην πολιτική κατάρρευση, δεν υπάρχουν πολλές στάσεις. Το ξέρουν ήδη αυτό οι θητεύσαντες πρωθυπουργοί της τελευταίας δεκαετίας, πλην ίσως του κ. Σαμαρά που δεν είχε ποτέ την πολιτική ηγεμονία.

Δεν είναι όμως μόνο η κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό που κινδυνεύει. Η κανονικότητα που δεν επέστρεψε ποτέ, αντικαταστάθηκε από μια σειρά επικίνδυνων συμβολισμών, μεταξύ αυτών και το ηχογραφημένο μήνυμα του περιπολικού για την απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 00.30.  

Μέχρι την άνοιξη (ή όποτε…) θα πρέπει, εκτός από την προστασία ημών και υμών, να μην ξεχάσουμε να είμαστε και πολίτες…