«Από γιορτή σε γιορτή», τα συν και τα πλην

Το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων αποφάσισε να «επενδύσει» φέτος το καλοκαίρι και σε μια παράσταση με τίτλο «Από γιορτή σε γιορτή. Η Πασχαλιά της λευτεριάς-Η καλύτερη μου αρχιχρονιά».

Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά δύο διηγημάτων του γιαννιώτη λογοτέχνη Χρήστου Χρηστοβασίλη (1861-1937) «που συνδέουν δύο κομβικής σημασίας γιορτές της ορθοδοξίας». Αφορμή για αυτό το εγχείρημα στάθηκε «ο εορτασμός των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση», με το δίπολο «Επανάσταση-Ορθοδοξία» να δηλώνει την παρουσία του.

Μέχρι στιγμής έχουν δοθεί έξι παραστάσεις, και θα δοθούν άλλες δύο στις 3 και 4 Σεπτεμβρίου. Συνολικά, οκτώ παραστάσεις, με ελεύθερη είσοδο… στον αύλειο χώρο του Μουσείου Αργυροτεχνίας Ιωαννίνων. Στην παράσταση που παρακολούθησε ο «Τύπος Ιωαννίνων», οι θεατές δεν ξεπερνούσαν τους 30...

Καταρχάς, το όλο εγχείρημα είναι ενδιαφέρον. Δύο κείμενα του Χριστοβασίλη που δραματοποιούνται με τον πόθο για ελευθερία να αποτελεί το νήμα της παράστασης, και με τον ίδιο τον συγγραφέα να είναι το κεντρικό πρόσωπο. Επιτυχημένος δε ο τρόπος ενσωμάτωσης των βιογραφικών στοιχείων του λογοτέχνη, δημοσιογράφου και βουλευτή Χρήστου Χρηστοβασίλη στην παράσταση όπως και της ερμηνείας-εξήγησης κάποιων λέξεων της εποχής.

Ωστόσο, πρόκειται για μια παράσταση, διάρκειας 1 ώρας, με κάποια στοιχεία που προβληματίζουν. Το πρώτο 15λεπτο-20λεπτο είναι σχεδόν αγχωτικό και δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς. Είτε λόγω του κειμένου και των ιδιαιτεροτήτων του -ένα κατά βάση αφηγηματικό κείμενο του Χρηστοβασίλη, με πολλά βουκολικά στοιχεία- είτε λόγω της γραμμικής (και γρήγορης κάποιες φορές) κίνησης των τριών ηθοποιών (Μαρία Κεβρεκίδου, Χρήστος Χρήστου, Αντώνης Χρήστου) σε ένα μεγάλο κομμάτι του φυσικού σκηνικού, που προκαλεί ακόμα και μια μικρή, στιγμιαία σύγχυση για το ποιος μιλάει.

Το δεύτερο μέρος της παράστασης με το διήγημα «Η Πασχαλιά της λευτεριάς» κυλάει πολύ καλύτερα. Η Χριστίνα Χατζηβασιλείου (σύλληψη, δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία) έκανε την επιλογή να προσεγγίσει κωμικά κάποιους διαλόγους, ακόμα και αν δεν ήταν αυτό το ύφος του Χρηστοβασίλη, για να μη βαρύνει πολύ, ενδεχομένως, την παράσταση.

Όσον αφορά τις πιο δραματικές στιγμές των γιορτών, ίσως να χρειαζόταν μια περισσότερη ένταση ή έμφαση.

Μια τέτοια παράσταση δεν θα μπορούσε να σταθεί πάντως σε μια εσωτερική θεατρική σκηνή. Δικαιολογημένα, η σκηνοθέτης επέλεξε να γίνει μια site specific (τοπογραφική) παράσταση. Τα δύο έργα του Χρηστοβασίλη έχουν ως βασικούς τόπους δράσης μια στάνη και μια εκκλησία. Το Μουσείο Αργυροτεχνίας Ιωαννίνων λειτουργεί ως σκηνικό και μέρος της δραματουργίας (ιδίως στο διήγημα «Η πασχαλιά της λευτεριάς»).