Αγόρια και κορίτσια: Η ζωή στο πάρκο

Το 1994 οι Blur, o Δάμωνας Άλμπαρν και το παρεάκι του, δηλαδή οι Blur, έβγαζαν το τρίτο τους άλμπουμ.

Ήδη, είχαν άλλα δύο, το έτσι και έτσι ντεμπούτο τους και το καλύτερο Modern Life is Rubbish.

Το Parklife όμως, που κυκλοφόρησε 29 χρόνια πριν, ήταν μια άλλη υπόθεση. Αυτή, που θα άνοιγε τις πόρτες της επιτυχίας στους πολυπράγμονες Λονδρέζους.

Μόνο και μόνο το μανιακό ριφάκι του Girls & Boys ήταν ικανό να φέρει την επιτυχία. Μαζί με τα End of a Century και το ομώνυμο όμως, δήλωνε και ότι οι Blur δεν ήταν απλά μια ακόμα brit μπάντα.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Ήταν το πιο «αλάνικο» και ενδιαφέρον μουσικό άλτερ έγκο των Oasis που τότε, έμοιαζαν να γράφουν κομμάτια πιο εύκολα και από τους Λένον-Μακ Κάρτνι.

Το αστείο είναι ότι τέσσερα χρόνια πριν, ο Άλμπαρν προειδοποιούσε τον μουσικό Τύπο της Αγγλίας ότι «το τέταρτό μας άλμπουμ θα μας καθιερώσει ως την τελειότερη βρετανική μπάντα των ‘90s». Η προφητεία εν μέρει επαληθεύτηκε και θα ήταν οριστικό αν οι Oasis δεν έβγαζαν μερικούς μήνες μετά το Definitively Maybe.

Το θρυλικό εξώφυλλο του Parklife με τα greyhounds σε αγώνα, κέρδισε ακόμα και θέση σε γραμματόσημο. Οι υπόλοιπες φωτό του δίσκου, είναι επίσης τραβηγμένες στο Γουόλθαμστοου, το στάδιο όπου γίνονταν τέτοιοι αγώνες δρόμου.

Ο δίσκος καθαυτός ήταν ένα μικρό θαύμα: η πανκ ψυχή του Κόξον με την ψυχοντίσκο αντίληψη του Άλμπαρν, synth τρελά χιτς (Girls&Boys) αλλά και πιο προσωπικές στιγμές.

Σε κάποια φάση, ο Νόελ Γκάλαχερ των «αντιπάλων» Oasis είχε πει ότι ο δίσκος ήταν «η νότια Αγγλία, προσωποποιημένη». Οι στίχοι δε, είναι ένα βρετανικό μνημείο:

I put my trousers on, have a cup of tea/And I think about leaving the house  λένε κάπου στο ομώνυμο και στο G&B συμπληρώνουν: Avoiding all work/'Cause there's none available.

Η επιτυχία του άλμπουμ δεν ήταν μόνο καλλιτεχνική. Έκανε τους Blur πλούσιους και τους έβαλε για τα καλά στο πάνθεον του ροκενρόλ.

Είχαν φτιάξει ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της Britpop…