«Θυμάσαι που σήκωσες το χέρι…»

Ένα κείμενο της Xάρι Μέγα, συγγραφέα, στον Τύπο Ιωαννίνων, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

Της Χ. Μέγα

Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν και δυναμώνουν οι φωνές που μιλούν για βία. Οι περιγραφές γίνονται όλο και πιο λεπτομερείς, οι εικόνες όλο και πιο ανατριχιαστικές. 

Είναι εντυπωσιακό το ότι ένας άνθρωπος υπομένει χωρίς ν’ αντιδρά, χωρίς να διαμαρτύρεται, χωρίς να επαναστατεί. Άλλοι από ντροπή, άλλοι από φόβο, άλλοι από υπέρμετρο εγωισμό. Η κατάληξη, σχεδόν πάντα, είναι η ίδια: καταστροφή, τόσο για το άτομο που υφίσταται τέτοιες συμπεριφορές όσο και για το πολύ στενό του περιβάλλον. Όσο για μας τους παρατηρητές λυπόμαστε αλλά δυσκολευόμαστε να πάρουμε θέση, αρκούμαστε στο ν’ απαριθμούμε τα περιστατικά, ν’ αναλύουμε και να κριτικάρουμε. Ας ελπίσουμε να σταθούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να δείξουμε την απαραίτητη ωριμότητα, φιλτράροντας καταλλήλως όλα αυτά τα ερεθίσματα, με τρόπο που να προκαλέσουν την αποστροφή μας απέναντι στη βία και όχι την εξοικείωσή μας με αυτή.

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το θεατρικό μου κείμενο με τίτλο «Δυο μπλε, ένα ροζ» ως ένδειξη απέχθειας, αποδοκιμασίας και αντίδρασης σε κάθε μορφή βίας.

«Τώρα που είπα κόλαση θυμήθηκα το πρώτο σαββατοκύριακο που κοιμηθήκαμε μαζί. Δε χόρταινα να σε κοιτάζω, όλο το βράδυ μάτι δεν έκλεισα. Δεν είναι αστείο; Εσύ να ροχαλίζεις δίπλα μου κι εγώ μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο όλη νύχτα κολλημένη πάνω σου. Άυπνη με δυο τεράστιους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια με βρήκε το πρωί, εκεί να σε χαζεύω. Τρόμαξες όταν ξύπνησες, μου έβαλες τις φωνές. Ήταν το πρώτο μας χαστούκι θυμάσαι Φάνη, θυμάσαι που σήκωσες το χέρι, έσφιξες το μπράτσο και η παλάμη σου βρέθηκε να κοσμεί το μάγουλό μου. Σου κατέστρεψα το σαββατοκύριακο, δεν είχα σκοπό. Εγώ απλά να σε κοιτάζω ήθελα έτσι που κοιμόσουν.»