Το «θηρίο» δεν σκοτώνεται με εκλογές…

Ο Εμανουέλ Μακρόν, νέος προέδρος της Γαλλίας, είναι ένας αμφίβολος πολιτικά τύπος. Είναι γέννημα του καιρού του και οι καιροί επιβάλλουν σωτήρες. Και οι σωτήρες, συνήθως δεν σώζουν, ειδικά στη φάση δομικής κρίσης που περνάει ο καπιταλισμός. Ο πρώην τραπεζίτης, πρώην υπουργός Οικονομικών (σας θυμίζουν κάτι αυτά;) προέκυψε ως η τρέντι τάση μιας πολιτικής σκηνής που φθίνει συνεχώς και προσπαθεί να στηριχτεί στα «παλιά κόλπα»: θετική δημοσιότητα, εκμετάλλευση της συγκυρίας, προβολή της προσωπικής επιλογής ως πεδίο ταύτισης για τον πολίτη. Και φυσικά, ο Μακρόν εκμεταλλεύτηκε την καλύτερη δυνατή συγκυρία: απέναντί του είχε μια πούρα ακροδεξιά, που το κόμμα της εκφράζει μαζικότερα, αυτό που στην Ελλάδα εκφράζει η νεοναζιστική ΧΑ. Χωρίς περιστροφές και εξομαλύνσεις, η Λε Πεν είναι η πιο απειλητική  έκφανση του «ζωτικού χώρου», μετά τα νεοναζιστικά τάγματα θανάτου με τα οποία η Ε.Ε. συνεργάζεται χωρίς πρόβλημα, στην Ουκρανία. Η ήττα της, συγκαταλέγεται στα πρόσκαιρα θετικά, αλλά αν περιγράφαμε την ίδια κατάσταση σε ένα σοσιαλδημοκράτη του 1934 στη Γερμανία, θα έβαζε τα γέλια μέχρι να κλάψει πικρά…

Ο Μακρόν λοιπόν, νίκησε με τη λογική του «μικρότερου κακού», την ίδια που κινητοποιεί το δημοκρατικό αίσθημα σε όλα τα αστικά συστήματα που λειτουργούν ακόμη. Αυτή όμως η κίνηση, δεν πρόκειται να αναστρέψει την κατάσταση από αυτό που βλέπουμε να έρχεται με σταθερή ταχύτητα. Ο νέος γάλλος πρόεδρος, ο «νικητής επί του λαϊκισμού», είναι ένας εφαρμοστής της πιο επιθετικής και εχθρικής προς την εργασία πολιτικής, αυτής ακριβώς που έχει ανασύρει από το οπλοστάσιό του ο κρισιακός καπιταλισμός και υποστηρίζει με περισσό λαϊκισμό, ντυμένο με το κοστούμι της ανάγκης.

 Είναι η νίκη που ήρθε για να καλύψει το τεράστιο κενό των πολιτικών δυνάμεων οι οποίες κατέρρευσαν την τελευταία δεκαετία, δίνοντας τη θέση τους σε πιο αδίστακτους διαχειριστές της κατάστασης και σιγοντάροντας με τον τρόπο τους την αντίληψη περί «τέλους της πολιτικής, ώρα να κάνουμε δουλειές». Βέβαια, όποιος και όποια διαβάζει πίσω από τις γραμμές, μπορεί να δει την αποχή και την ψήφο διαμαρτυρίας να υπενθυμίζει ότι τίποτα, ποτέ και πουθενά δεν κινείται γραμμικά.

Η νίκη του Μακρόν επί της πολιτικής έκφρασης του νεοναζισμού, δεν μπορεί να προσδώσει περισσότερη ελπίδα και όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, ειδικά τη στιγμή που συμβαίνει για δεύτερη φορά στην ίδια χώρα. Την πρώτη, οι νεοναζί είχαν πάρει λιγότερες ψήφους…