Θα μπορούσε ο ΠΑΣ να γίνει ομάδα λαϊκής βάσης;

Ο ΠΑΣ Γιάννινα μοιάζει να βρίσκεται «στη ρωγμή του χρόνου», μετά από μια κακή σεζόν που επισφράγισε την κατιούσα αγωνιστική πορεία των τελευταίων 2 ετών.

Η απώλεια του Γιώργου Χρηστοβασίλη, πέρυσι το καλοκαίρι αφαίρεσε, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, τη «δυνατότητα ανάσχεσης» που είχε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ο οποίος χωρίς να έχει «θηριώδη» περιουσιακά στοιχεία, ήξερε πώς να διατηρήσει μια ΠΑΕ στην επιφάνεια.

Αυτή ακριβώς η ικανότητα είναι –δυστυχώς, σε πολύ μεγάλο βαθμό- το βασικό προσόν στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Πέρα από τους μεγαλόδοντες Αθήνας και Θεσσαλονίκης που παίζουν σε άλλο επίπεδο –όχι μόνο ποδοσφαιρικό- η ελληνική ποδοσφαιρική περιφέρεια μοιάζει να έχει πολύ περιορισμένες επιλογές αξιοπρέπειας.

Μπορεί λοιπόν μια ομάδα, ο ΠΑΣ Γιάννινα εν τω προκειμένω, να σταθεί ως μια ποδοσφαιρική ομάδα «λαϊκής βάσης»;

Δύσκολα, έως αδύνατα.

Ωστόσο, μια συζήτηση και ανίχνευση δυνατοτήτων δεν θα έβλαπτε καθόλου, στην παρούσα φάση.

Ο ΠΑΣ, τον Ιούλιο του 2024 είναι υποβιβασμένος, χάνει παίκτες βασικού κορμού που προτιμούν να μην παίξουν στη Β’ εθνική (super league 2 αλλά… κατ’ όνομα μόνο), δεν έχει –επίσημα ακόμα- προπονητή και η διοίκησή του είναι κατά συνθήκη, καθώς έχει δηλώσει τη διάθεση να αποχωρήσει.

Αγοραστικό ενδιαφέρον όμως δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε από την αρχή αυτής της εξόδιας φιλολογίας για την οικογένεια Χριστοβασίλη που μπορεί μεν να δέθηκε με τη σύγχρονη ιστορία της ομάδας και την κορυφαία στιγμή της, την έξοδο σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, αλλά αυτή η σχέση δεν φαίνεται να είναι σε κορυφαίο της σημείο.

Αντί λοιπόν να αναζητούνται μεσσίες που στα Γιάννενα δεν υπάρχουν (όχι γιατί δεν υπάρχουν χρήματα, αλλά γιατί δεν υπάρχει η επενδυτική διάθεση-και όχι μόνο σχετικά με τον ΠΑΣ), θα μπορούσε να γίνει έστω μια συζήτηση.

Καταρχάς, μια «ομάδα των φιλάθλων της», αν υπάρχει μια πόλη στην οποία δυνητικά θα είχε ζωή, αυτή θα ήταν στα Γιάννενα. Ο ΠΑΣ διαθέτει κερκίδα και είναι ακόμα μια ομάδα της πόλης της, κάτι που δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει πχ η Ξάνθη, είτε ως… αυτοκινούμενη είτε σκέτη, ούτε φυσικά ο Volos FC, ένα τεχνούργημα του ιδιοκτήτη του για να ασκεί πολιτική και αθλητική πίεση και επιρροή.

Δεύτερον, αυτό το μοντέλο δεν είναι ασυνήθιστο. Η Μπουντεσλίγκα προβλέπει ότι οι ομάδες της είναι τουλάχιστον πολυμετοχικές, χωρίς πλειοψηφικό ιδιοκτήτη. Αυτά φυσικά είναι σχετικά, σε αυτό το εταιρικό επίπεδο. Διαφορετική είναι η επίδραση των οπαδών-μετόχων στα διοικητικά της Μπάγερν, για παράδειγμα, διαφορετική στα της Ντόρτμουντ.

Στη δε Ισπανία το συμμετοχικό μοντέλο είναι πιο ισχυρό, καθότι βασίζεται στην έννοια και την ιδιότητα του μέλους. Και πάλι όμως όλα επηρεάζονται και εξαρτώνται από την αγορά και τη θέση της ομάδας σε αυτή. Για παράδειγμα, τα δύο βασικά ισπανικά παραδείγματα, η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα, δεν έχουν πάντα να επιδείξουν διαφάνεια και «ηθική χρήση» και οι πρόεδροί τους είναι πανίσχυροι.

Επίσης, μην ξεχνάμε ότι το εγχείρημα τοποθετείται στην Ελλάδα που δεν φημίζεται για την ποδοσφαιρική διοικητική της διαφάνεια.

Ακόμα και οι εταιρικές συμμαχίες όπως η σούπερ λίγκα, μοιάζουν με ένα ξεπεσμένο αθλητικό Game of Thrones με συμμαχίες που γίνονται για να σπάνε και αντίστροφα, με χυδαιότητες ακόμα και σε συνεδριάσεις των οργάνων της, με πρόσωπα τοξικά που παραμένουν στον αφρό με θαυμαστή επιμονή και χρηστικότητα.

Γιατί λοιπόν ένας φίλαθλος να πιστέψει ένα τέτοιο εγχείρημα, ειδικά από τη στιγμή που για να αποδώσει, ίσως χρειαστεί και η αγωνιστική υποχώρηση της ομάδας του σε χαμηλότερο επίπεδο;

Ακόμα, μια τέτοια μετάβαση στον ΠΑΣ θα χρειαζόταν χρήμα, άμεσο και «ζεστό». Μπορεί οι ΠΑΕ να ευνοήθηκαν συχνά σκανδαλωδώς από το κράτος που τους χάρισε χρέη (και άλλα πράγματα), αλλά οι υποχρεώσεις και οφειλές δεν σταματούν. Σύμφωνα με τον «Πρωινό Λόγο» (αναδημοσίευση από passports.gr) ο ΠΑΣ έχει ρυθμισμένες οφειλές (ασφαλιστικά κ.α.) γύρω στο 1,4 εκατ. ευρώ. Επίσης, έχει δανειακές και άλλες υποχρεώσεις γύρω στο 1,2 εκατ. ευρώ και υποχρεώσεις προς παίκτες και λοιπούς, που ανεβάζουν το συνολικό ποσό κοντά στα 5,5 εκατ. ευρώ.

Μια εταιρία λαϊκής βάσης θα πρέπει να βρει τουλάχιστον αυτό το ποσό για να μπορεί να λειτουργεί η ομάδα και να είναι και εντάξει στις τρέχουσες υποχρεώσεις της.

Επίσης, δεν μπορούν να παραλειφθούν οι απαιτήσεις των ιδιοκτητών της για να αποχωρήσουν. Απαιτήσεις που φημολογούνται ως καθόλου αμελητέες…

Μια βασική προϋπόθεση λοιπόν, είναι η χρηματική απαίτηση από τα μέλη. Και εδώ υπάρχουν πολλοί «αστερίσκοι». Δεν αρκεί δηλαδή να γίνει μια απλή πράξη τύπου «τόσοι κάτοικοι, δια τάδε ποσό, ίσον τόσο η κάθε μερίδα». Το «λίγα από πολλούς» δεν είναι τόσο δημοκρατικό όσο φαίνεται, καθώς οι «πολλοί» δεν έχουν όλοι τα ίδια χρήματα…

Γι αυτό, ένα τέτοιο εγχείρημα χρειάζεται πολλά περισσότερα από καλή διάθεση –η οποία ωστόσο είναι προαπαιτούμενη- και σχέδιο, μελέτη, πρόταση και τελικά, συμμετοχή. Θα μπορούσε να εμπλέξει και τοπικούς φορείς, χωρίς να υπάρχει το ανοιχτό πάντα θέμα «τι δουλειά έχουν οι ΟΤΑ με μια ΠΑΕ» και σε πολύ δημιουργικότερο επίπεδο.

Όλα τα παραπάνω συζητούνται υπό τη μόνιμη αίρεση: ζούμε στην Ελλάδα, που το ποδοσφαιρικό της μητρώο είναι ιδιαίτερα βεβαρημένο και σε αυτό το πεδίο εμφιλοχωρούν οι μεσσίες, οι καιροσκόποι, οι απατεώνες, ιδιότητες που συχνά συναντιούνται στα ίδια πρόσωπα.

Μια συζήτηση όμως, δεν θα χαλούσε κανέναν και καμία, σε μια πόλη 120.000 ανθρώπων…