18 ιστορίες με πολύ Γιάννενα

Με μια μελαγχολική φωτογραφία του Γιώργου Γεραλέξη από το παραλίμνιο των Ιωαννίνων στο εξώφυλλο, ο Βαγγέλης Σιαφάκας μάς καλεί να «ακούσουμε» 18 ιστορίες που εκτυλίσσονται στη γενέθλια πόλη του, τα Γιάννενα. Το βιβλίο του αποτελεί μια ανάγνωση δύο ταραγμένων δεκαετιών, του ‘60 και ’70, μέσα από τα μάτια μιας παρέας. Γνώριμοι τόποι, γνώριμα πρόσωπα τα περισσότερα. Ο Βαγγέλης Σιαφάκας είναι ένας πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας. Ωστόσο, με το γράψιμο έχει μια σχέση δεκαετιών λόγω της δημοσιογραφικής του ιδιότητας. Σήμερα εργάζεται στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Το βιβλίο του παρουσιάζεται αύριο 7 Δεκεμβρίου, στις 20:30, στον πολιτιστικό πολυχώρο «Δημήτρης Χατζής», στα παλιά σφαγεία. Την εκδήλωση διοργανώνουν οι εκδόσεις «Πόλις» και ο Όμιλος Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού.

Γιατί «με μια χιλιάρα Καβασάκι»;

Ο τίτλος αυτός δεν ήταν η πρώτη επιλογή. Αυτός που είχα προτείνει ήταν «Η Τζαμάλα» που είναι ο τίτλος του πρώτου διηγήματός μου από τις 18 ιστορίες που έχει αυτό το βιβλίο. Κατά κάποιον τρόπο είχα συνδέσει τις σπίθες της τζαμάλας με τις μνήμες που καίγανε το μυαλό μου. Όταν το πήγα στον εκδότη μου, μου είπε «ξέχασέ το». Και έτσι προέκυψε «με μια χιλιάρα καβασάκι». Ο τίτλος αυτός συνοδεύει την πιο πικρή από όλες τις ιστορίες. Πάνω σε μια χιλιάρα μηχανή σκοτώνεται στη Φλωρεντία ένας 19χρονος και ο συγκάτοικός του αναγκάζεται να μεταφέρει τη σορό του στην Ελλάδα.

Τελικά, ο Δημήτρης Χατζής βρίσκεται στο DNA της πόλης;

Ο Δημήτρης Χατζής είναι ένας σπουδαίος λογοτέχνης. Είχαμε την τύχη μερικά από τα έργα του να αφορούν τα Γιάννενα. Είναι για μας τιμή. Όντως επηρεάζει ο Χατζής το βιβλίο μου.

Η δομή όμως του βιβλίου –κι είναι κάτι που το ανακάλυψα όταν το τελείωσα- αποτελεί επιρροή από τον Νίκο Χουλιαρά. Ο Χουλιαράς αφηγείται τα μεταπολεμικά Γιάννενα μέσα από τα μάτια του Λούσια. Μια αφήγηση που στο δικό μου βιβλίο γίνεται μέσα από μια παρέα νέων που μεγαλώνει στα Γιάννενα. Είχα τόσο έντονη την επιθυμία να ξανασυναντήσω τους ήρωες του Χατζή και του Χουλιαρά, χωρίς βέβαια να έχω την έπαρση ότι οι ιστορίες μου μπορούν να σταθούν σταθούν δίπλα τους. Ένα από τα διηγήματά μου αφορά μια συνάντηση των ηρώων του Χατζή, της Μαργαρίτας Περδικάρη και του Σιούλα του Ταμπάκου, και του Λούσια στο καφενείο «Ναυτάκια». Είναι ένα παράξενο διήγημα.

Μέσα στο βιβλίο σας συναντάμε βέβαια και τους «Ρηγάδες» (ΕΚΟΝ «Ρήγας Φεραίος»).

Ο «Ρήγας» είναι μια γενιά που είδε την Αριστερά με διαφορετικό τρόπο και με μια σύγχρονη ματιά. Την είδε ως πολιτιστικό-γεωπολιτικό περιεχόμενο. Ο Ρήγας έχει τελειώσει. Μένει μόνο στο μυαλό ορισμένων νοσταλγών οι οποίοι συναντώνται κάθε τόσο. Όλος ο «Ρήγας» είναι διασκορπισμένος σε διάφορα κόμματα. Αυτοί τουλάχιστον που βρίσκονται στην ενεργό πολιτική, γιατί οι περισσότεροι βρίσκονται στο σπίτι τους. Υπάρχουν πολλοί που είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί βρίσκονται στην πιο δυσχερή θέση από όλους τους υπόλοιπους διότι, ασκώντας μια τελείως διαφορετική πολιτική, δεν μπορούν να υπερασπιστούν τα στοιχειώδη από την Αριστερά. Υπερασπίζονται κάτι άλλο που δεν ξέρω τι ακριβώς είναι.

Τι είναι αριστερή πολιτική σήμερα;

Σίγουρα δεν είναι αυτή που ασκείται σήμερα. Αριστερή πολιτική, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, είναι να κρατήσεις όρθια τη χώρα, να φροντίσεις να μπει σε μια διαδικασία ανάπτυξης, να κάνεις βαθιές μεταρρυθμίσεις και να δημιουργήσεις μια κοινωνία αλληλεγγύης –αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι ότι ούτε αυτό δεν καταφέρνουν να κάνουν. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που εχθρεύονται . Έχουμε σακατευτεί όμως από αυτά που συμβαίνουν στην Αριστερά.

Η σχέση σας με τη δημοσιογραφία πώς λειτούργησε στη συγγραφή του βιβλίου;

Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια είχα μεγάλη εμπειρία στην επιμέλεια κειμένων άλλων συναδέλφων, με βοήθησε πολύ. Στην αρχή, τα διηγήματά μου ήταν ένας ποταμός λέξεων, μεγάλα. Έπρεπε να μαζευτούν. Ενώ τα έγραψα μέσα σε 30 μέρες μέσα σε μια αλλόφρονα κατάσταση, δούλεψα έναν χρόνο στην επεξεργασία τους. Με πολύ ευκολία έκοβα. Αυτός που αφηγείται, βρίσκεται πάντα στον πειρασμό να βάζει μέσα κεφάλαια περιγραφής ή των σκέψεών του. Όλα αυτά υπήρχαν στο αρχικό κείμενο. Έφυγαν αμέσως.

Ευχαριστούμε πολύ.

Κι εγώ.