Warcraft: όταν ζωντάνεψαν 22 χρόνια παιχνιδιού, στη μεγάλη οθόνη

Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων που θα δούνε το Warcraft

Η πρώτη, είναι όσοι και όσες έπαιξαν την τριλογία του παιχνιδιού που μαζί με το Age of Empires άλλαξε τον περιεχόμενο της έκφρασης «να παίξουμε κάνα game» (μετά ήρθε το Manager και τα πράγματα δεν ήταν ποτέ ξανά αθώα...). Κυρίως «όσοι» για να ακριβολογούμε, αυτοί δηλαδή που στις τρεις συνέχειες του παιχνιδιού από το 1994 και μετά έπαιξαν με τους humans ή τη horde ή και τα δύο, με το «work, work work» των peons, των μικρών ορκ προλεταρίων να γυρίζει στο μυαλό τους μόλις πήγαιναν στο γραφείο, μετά από ένα σαββατοκύριακο ασταμάτητου παιχνιδιού. Αυτοί, έφυγαν από την προβολή της ταινίας με δάκρυα συγκίνησης και έχουν δίκιο.

Η δεύτερη, είναι η ηλικιακή ομάδα που μπήκε στον κόσμο του Warcraft εδώ και μια δωδεκαετία για να ξαναλλάξει τα δεδομένα στα παιχνίδια των υπολογιστών. Αυτή τη φορά, η «σεναριακή στροφή» ήταν φουρκέτα και πλέον, το WoW ήταν ένα παιχνίδι ρόλων που παιζόταν μαζί με άλλους χρήστες στο ίντερνετ. Massively Multiplayer Online RPG είναι ο επίσημος όρος, που σημαίνει πρακτικά ότι το τέρας που έφτιαξε ο Ρομπ Πάρντο, ο προγραμματιστής-μεγιστάνας και ένας από τους εκατό πιο επιδραστικούς ανθρώπους στον κόσμο σύμφωνα με το Time, παίζεται από 100 εκατομμύρια λογαριασμούς σε όλο τον κόσμο. Εντάξει, δεν είναι όλοι πραγματικοί χρήστες, αλλά μιλάμε για πολύ λαό. Αυτοί οι θεατές, βγήκαν από την αίθουσα πανηγυρίζοντας και έχουν και αυτοί δίκιο.

Η τρίτη ομάδα θεατών, είναι εκείνοι και εκείνες που   δεν θα απαρνηθούν ένα χαλαρό απόγευμα στο σινεμά με ταινία όχι τόσο του γούστου τους, που ξέρουν πάνω-κάτω τι παίζει, που έχουν δει τον «Άρχοντα» σε επετειακή οικιακή προβολή στην εκτεταμένη έκδοση μαζί με φίλους, γιατί έτσι επέτασσε πριν από πέντε χρόνια το home leisuring,  που τέλος πάντων, θα πάνε και λίγο από περιέργεια. Αυτοί, βγήκαν από την αίθουσα με την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο. Ναι, έχουν και αυτοί δίκιο.

Η τέταρτη, είναι οι νερντς. Οι φανατικοί οπαδοί του Σέλντον Κούπερ από το Big Bang Theory που ξέρουν πόσα frames έχει το κομπιουτερίστικο εφέ με την πρώτη ματιά και πόσες «ατασθαλίες» πάνω στην αρχική ιστορία έχει κάνει ο δημιουργός της ταινίας, αγγίζοντας απλά το εισιτήριο του σινεμά. Αυτοί, έχουν κάποιο δίκιο βγαίνοντας από την ταινία, αλλά έχουν το λιγότερο από όλους. Αφήστε που έχουν ήδη χωριστεί σε τέσσερις φατρίες και ετοιμάζονται για το συνέδριο όπου θα λύσουν τα θέματά τους με άπειρα πόστερς και διαλέξεις.

Τι είναι όμως το Warcraft, η ταινία που χρειάστηκε μια δεκαετία για να γίνει (ναι, τόσο κράτησε η παραγωγή) και που έχει γίνει τόσος θόρυβος γύρω από αυτήν;

Είναι η πρώτη αξιοπρεπής ταινία μεταφοράς ενός κόσμου των υπολογιστών (όχι απλά ενός παιχνιδιού) στο σινεμά. Αυτό είναι. Γι αυτό, το εμπορικό της κομμάτι είναι σχετικά εξασφαλισμένο, όπως επίσης και η έντονη κριτική που θα δεχθεί μέχρι τη δεύτερη ταινία. Το Warcraft είναι ένα χορταστικό junk food, υπό την έννοια ότι έχει κάποιες σοβαρές ανισορροπίες, αλλά είναι…. Χορταστικό. Καταρχάς, δεν βοηθάνε οι ηθοποιοί του σε σημείο να είναι πιο πειστικά τα ορκς, όπου οι ηθοποιοί είναι φορτωμένοι εξωσκελετούς και μερικά gigabytes εφέ, από τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Ο Τράβις Φίμελ, ο «Ράγκναρ Λόθμπροκ» των Vikings, έχει πάθει σύνδρομο Τζόνι Ντεπ (όμορφοι ηθοποιοί που παίζουν όλους τους ρόλους με έναν τρόπο). Ο Μπεν Φόστερ από την άλλη όμως, είναι ένα σημείο αναφοράς για το έμψυχο υλικό της ταινίας. Επίσης, δεν είναι μυστικό ότι τα κομπιουτερίστικα εφέ καταλαμβάνουν πάνω από το 60% της εικόνας που φτάνει στον θεατή. Αλλά μιλάμε για τη μεταφορά ενός παιχνιδιού υπολογιστών στο σινεμά και ήδη, υπάρχει το Avatar, οπότε…

Εν τέλει, η πρώτη ταινία της σειράς του Warcraft ήρθε για να «συστήσει» τον κόσμο του Άζεροθ, όπου συμβαίνουν όλα αυτά τα τρομερά. Όπως η λογοτεχνία μετράει τη Μέση Γη, τη Νάρνια, τον κόσμο του Wheel of Time, το Γουέστερος του «Game of thrones», έτσι και οι υπολογιστές έχουν τον κόσμο του Elder Scrolls, το Τάμριελ και φυσικά, τον κόσμο του Warcraft. Και η ταινία, είναι μια τίμια προσπάθεια καλλιτεχνικά (ευθύνεται αρκετά ο Ντάνκαν Τζόουνς, ο σκηνοθέτης) που θα αφήσει σε πολλούς που θα τη δουν την αίσθηση της δικαίωσης, είτε για καλό, είτε για κακό λόγο.

Για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι περί τίνος πρόκειται, μπορείτε να πάρετε μέρος στην κλήρωση για δύο δωρεάν προσκλήσεις, για την αποψινή βραδινή προβολή στο Odeon Paralimnio. Δείτε τις λεπτομέρειες συμμετοχής εδώ.