Venceremos: Ο Νικόλας Άσιμος και η αιωνιότητα

Τέτοια μέρα πριν από 68 χρόνια, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο Νίκος Ασημακόπουλος. Μερικά χρόνια αργότερα, έστελνε σατιρικά στιχάκια στον «Ελεύθερο κόσμο», εφημερίδα της εποχής, με το ψευδώνυμο που θα τον έκανε γνωστό: Άσιμος…

Ο Νικόλας Άσιμος παρέμεινε η κοινή ενοχή ενός ολόκληρου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας. Άλλωστε γλυκιά και νοσταλγική, άλλοτε αστεία, άλλοτε επιθετική, άλλοτε οραματική και πεισματωμένη στην επιδίωξη ενός νικηφόρου μέλλοντος. Ο μεγαλωμένος στην Κοζάνη νεαρός, πρωτοεμφανίστηκε το 1972 στη μουσική σκηνή, παίζοντας στον… Λευκό Πύργο, στο δώμα. Την επόμενη χρονιά πήγε στην Αθήνα και άρχισε να εμφανίζεται σε διάφορες μουσικές σκηνές και μπουάτ. Το 1975 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο, το 45άρι του «Μηχανισμού». Ήταν όταν τον πείσανε να γίνει ρεβιζιονιστής και να γυρίσει δίσκο…

Η σταδιοδρομία του έκτοτε ήταν μόνιμα αντισυμβατική, πολιτικοποιημένη, οριακά (και συχνά πέρα από τα όρια) αντικοινωνική. Το ταλέντο του ήταν αδιαμφισβήτητο και αποτυπωνόταν στις κασέτες του που διακινούσε ο ίδιος, αποφασισμένος να επιζήσει παράλληλα με το σύστημα και τη λογοκρισία.

Τραγούδια του είπαν μερικοί από τους γνωστότερους έλληνες τραγουδιστές, ενώ δεν ήταν και λίγοι αυτοί που κατηγορήθηκαν ότι εκμεταλλεύτηκαν τον Άσιμο και τη στάση ζωής του. Αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του, μέχρι και ο Στέλιος Καζαντζίδης του αφιέρωσε το τραγούδι «Ο φίλος μας».

Ο Άσιμος ξεκίνησε το πάρε-δώσε με την ψυχική ασθένεια από τα 30 του περίπου. Στις 17 Μαρτίου 1988 έδωσε τέλος στη ζωή του, στο σπίτι του, στην οδό Καλλιδρομίου, αφήνοντας πίσω του ένα σημαντικό καλλιτεχνικό στίγμα και μια αιώνια ενοχή…